Πού πάνε οι δάσκαλοι όταν γεράσουν...

Πού πάνε οι δάσκαλοι όταν γεράσουν;
Γερνούν οι δάσκαλοι;
Γερνούν όλοι οι δάσκαλοι;
Κι όσοι γερνούν, πότε γερνούν;
Στα εξήντα δυο; Μήπως στα ογδόντα; Στα είκοσι δυο;
Τι σημασία έχει;
Ίσως γεννιούνται γέροι!

Σέρνουν το κορμί τους σε σκονισμένες, παγωμένες αίθουσες
Ξεφυλλίζουν τα αδιάβαστα βιβλία τους
Διορθώνουν!;
(Πώς το μπορούν;)
Τραβούν γραμμές, θέτουν όρια
Μόρια
Θεμιτόν, Αθέμιτον, Ορθόν, Λάθος
Προάγουν, Απορρίπτουν, Επαινούν, Χλευάζουν

Περνούν τα χρόνια μετρώντας κουδούνια

Φοβούνται τα όνειρα
Ταύτισαν τα όνειρα με τους εφιάλτες
Φοβούνται να πετάξουν
Άφησαν τα φτερά στο σπίτι
κι όταν τα βρουν
προφασίζονται ίλιγγο

Σβήνουν με το σφουγγάρι ανήλικα χαμόγελα
κι η σκόνη απ' την κιμωλία
βουνό που τους πλακώνει

Γκρίζοι κρόταφοι
- τι κι αν δε φαίνονται-
Βαρύ το φορτίο για το μακρύ - μακρύ δρόμο τους...

(Για τους δασκάλους που αρνούνται να γεράσουν... )

[Όσο για μένα

Είναι ένα πάλεμα
Η προσμονή κι η κούραση
Η ελπίδα και ο πόνος
Η απογοήτευση...
Το 'πα και πριν
Είναι μακρύς ο δρόμος
Και προχωράς
Και πονάς
Κι είν' τα κομμάτια της ψυχής σου αφημένα στο δρόμο
Κάθε μέρα και μια απώλεια
Σπονδή, για ποιο θεό;
Ποιος να βρεθεί να στα μαζέψει;]