Η Δέσποινα - Βασιλική παρουσιάζει...

Ζωή Βαλάση
Επανάσταση ονείρων
Εκδάσεις Πατάκη, Συλλογή περιστέρια

Τα παιδιά κάνουν αγγλικά, γερμανικά, μουσική, κολυμβητήριο ή βλέπουν τηλεόραση και παραμελούν τα παραμύθια. Ο Παπουτσωμένος γάτος, η Σταχτοπούτα, η Ωραία κοιμωμένη, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο γενναίος ραφτάκος κι ο Κοντορεβυθούλης αποφασίζουν να κάνουν επανάσταση...

Καλωσόρισμα...

Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, εδώ και λίγη ώρα δεν είμαι μόνος μου!
Η Δέσποινα - Βασιλική αποφάσισε να μου κρατά συντροφιά στα ταξίδια μου στον ιστοχώρο. Όταν θέλει θα μου στέλνει κείμενά της παρουσιάζοντας στην αρχή παιδικά βιβλία που διαβάζει και της αρέσουν. Αργότερα ελπίζω και εύχομαι ότι θα μας τιμήσει και με τις δικές της ιστορίες...
Εγώ τι να πω; Καλώς όρισες γλυκιά μου!
Καλά ταξίδια!

Η Δέσποινα - Βασιλική παρουσιάζει...

Κίρα Σίνου:
Το αίνιγμα του πύργου
Εκδ. Κέδρος

Ο Αλέξης, η Κατερίνα, ο Γιάννης προσπαθούν να ανακαλύψουν το μυστήριο του πύργου. Τι κρύβει η κουκουβάγια; Τα αποτυπώματα στον κήπο και οι δύο ληστείες;...

Επέτειος...

Ύστερα κύλησε ο καιρός και η ιστορία…

17 Νοέμβρη 1973 – 17 Νοέμβρη 2008
35 χρόνια μετά.
35 χρόνια… τόσο κοντά και τόσο μακριά!
Τόσο κοντά που φαντάζει δικό μας.
Τόσο μακριά που κινδυνεύει να χαθεί στην άχλη της Ιστορίας, μια στις τόσες σελίδες.
Λόγια, στεφάνια, ομιλίες, γιορτές, πορείες…
Και μετά;
35 χρόνια μνήμης.
Μνήμης που αντιμάχεται τη λήθη.
Αναζητώ το τότε στο τώρα.
Θα μπορούσα να ανιστορώ χρονικά, γεγονότα, να μιλώ για πρόσωπα, για θύτες, για θύματα.. Να βροντοφωνάξω την αέναη πάλη , το πάντα επίκαιρο μήνυμα…
Ψάχνω πίσω από τις χιλιοτυπωμένες αφίσες που τις σκεπάζουν διαφημιστικές λεζάντες.
Ψάχνω πίσω απ’ τα χιλιοπαιγμένα ηχητικά ντοκουμέντα.
Ακούω και ξανακούω τα συνθήματα.
Βλέπω τους γκρίζους κροτάφους: αυτούς που συμβιβασμένοι λαδώνουν τον τροχό και τους άλλους που δεν πάψαν ποτέ να ονειρεύονται στο χρέος μη κινούντες…
Παρακολουθώ τον τηλεοπτικό οδοστρωτήρα που ξανασερβίρει ανερυθρίαστα τους πρωταίτιους με τους κλώνους τους που αμετανόητοι υψώνουν το δάχτυλο.
Θαυμάζω το νεανικό παλμό, πάντα θαλερός, πάντα ξοπίσω απ’ τ’ όνειρο.
Τραγουδώ τα τραγούδια που τους ενέπνευσαν. Διαβάζω τα κείμενά τους.

Τραγουδώ και οι φωνές που με συντροφεύουν σιγά – σιγά λιγοστεύουν.
Διστάζω…
Κι ας ξέρω το πόσο επίκαιρος είναι ο αγώνας τους.
Διστάζω γιατί το παρόν θαρρείς και προσπαθεί να συντρίψει το παρελθόν. Να διαλέξει επιλεκτικά τα αρεστά, τα ανώδυνα, και να τα επιβάλει στη συλλογική μνήμη.
Όμως η μνήμη θα ’ναι πάντα παρούσα.
Η μνήμη, παρούσα, θα καταγγέλλει τους χειρουργούς της ιστορίας, που στο όνομα της ομαλότητας και της τάξης θα καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες.
Η μνήμη, παρούσα, θα παλεύει για την αξιοπρέπεια, για την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος, την αλληλεγγύη…
Η εξέγερση του Νοέμβρη θα αποτελεί, θα πρέπει να αποτελεί, παράδειγμα κοινωνικής δράσης. Της δράσης των κοινωνικών ομάδων που μακριά από τις ντιρεκτίβες και τη συλλογική υποταγή στον ισχυρό, θα διεκδικούν το δίκιο τους, το δικαίωμα στη ζωή, στην ελπίδα.
Το «Πολυτεχνείο» αποτελεί συλλογική απάντηση της κοινωνίας στη βία. Στην κρατική βία που κινδυνολογώντας και φοβίζοντας προσπαθεί να συντρίψει τους αγώνες.
Το δίκαιο των αγώνων, ποτάμι ορμητικό, δεν μπορεί να υποταχθεί. Αργά ή γρήγορα ξεχειλίζει, γίνεται οργή που παρασέρνει τους φραγμούς των βολεμένων, τα εμπόδια των εφησυχασμένων.
Αναζητώ το μήνυμα εκδηλώσεων όπως η σημερινή.
Αναζητώ τι μπορεί να πει η ιστορία στα νέα παιδιά μέρες σαν τη σημερινή.
Η εικόνα δυνατή, δείχνει τον τρόπο…
Η φωνή βροντερή, καλεί στον ξάστερο στόχο…
Ο λόγος του ποιητή αιώνια προτροπή:

Μ. Κατσαρός

Η διαθήκη

Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί - εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες

ατελείωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών

και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές

στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

Και είναι η Ελευθερία δικαίωμα
μα και καθήκον είναι…

Δασκάλων εγκώμιον

Συχνά μας καταγγέλουν, μας λοιδωρούν,μας απαξιώνουν. (Κι εγώ το κάνω συχνά...)

Δυστυχώς, πολλές φορές, οι καταγγελίες στηρίζονται σε γόνιμο έδαφος που τους προσφέρουμε με τη στάση μας. Όμως η ισοπέδωση, ο μηδενισμός, αδικεί τους χιλιάδες εργάτες/τριες της ελληνικής εκπαίδευσης, που σε περιβάλλον εχθρικό για μάθηση, συνεχίζουν να ονειρεύονται και να παλεύουν.

Ένιωσα πολύ όμορφα διαβάζοντας στην Καθημερινή το κείμενο του Π. Μπουκάλα:

Οι δάσκαλοι και οι άλλοι
Tου Παντελη Μπουκαλα
Εχουν να μάθουν και κάτι σπουδαιότερο από την αλφαβήτα και την προπαίδεια στα παιδιά μας οι δάσκαλοι: να βλέπουν τον κόσμο με τα δυο τους μάτια, όχι μονάχα με το ένα, της προκατάληψης. Τα μαθήματα αυτά αφορούν κι εμάς τους μεγάλους, κι ας έχουμε τυπικά ξεσκολίσει. Κατά το στερεότυπο βέβαια οι εκπαιδευτικοί είναι οκνηροί, περιορίζονται στα υποχρεωτικά, δεν ξανοίγονται και δεν ανοίγουν το μυαλό των παιδιών μας, κλειστό από την πολλή τηλεόραση και το κουρασμένο ή ασύντακτο γονικό ενδιαφέρον. Μας αρέσει να γενικεύουμε. Να ισοπεδώνουμε. Κι όχι μονάχα εις βάρος των δασκάλων. Κι ας υπάρχουν πολλά δείγματα μιας άλλης στάσης, ικανά να καταρρίψουν τις βεβαιότητές μας, οι οποίες ωστόσο παραμένουν ακλόνητες στο ύψος της αυταρέσκειάς τους.

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της Μαγνησίας έχει το όνομα «Ρήγας Φεραίος». Και το τιμά, αποδεικνύοντας ότι δεν το έλαβε απλώς επειδή ο Βελεστινλής, ο κήρυκας της παμβαλκανικής συνύπαρξης, έτυχε να γεννηθεί σ’ εκείνα τα μέρη. Στις 7-8 Νοεμβρίου ο Σύλλογος οργάνωσε εκδηλώσεις με θέμα «Τέχνη και μετανάστευση». Τις οργάνωσε ο Σύλλογος, τις εμψύχωσαν οι ίδιοι οι μετανάστες, με τα μουσικά τους συγκροτήματα (τρεις Αλβανοί το ένα, Βούλγαροι, Αλβανοί και Ελληνες το άλλο), τα τραγούδια, τα ποιήματα, τις ζωγραφιές, τις συγκλονιστικές αφηγήσεις τους. Ο Ρήγας σίγουρα θα χαιρόταν.

Κάποιοι άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, ελευθερώνουν όντως τ ον λεγόμενο ελεύθερο χρόνο τους μαθαίνοντας ελληνικά σε μετανάστες, μικρούς και μεγάλους, όχι για να τους κάνουν με το ζόρι Ελληνες, αλλά για να τους βοηθήσουν στην τόσο δυσκολεμένη ζωή τους. Αυτό γίνεται και στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, μιας περιοχής που στα τρομοκρατικά δελτία ειδήσεων κυκλοφορεί σαν τόπος βίας. Το εγχείρημα, όμως, που δεν εξαντλείται στα μαθήματα ελληνικών, μπήκε στο στόχαστρο του ΛΑΟΣ. Πολιτικά η στάση του εν λόγω κόμματος είναι απολύτως φυσική. Μήπως και την ξενοφοβία σαν φυσική δεν προσπαθούν να την παραστήσουν οι «καθαροί Ελληνες», που και τον Ρήγα ακόμα με τον τόσο διεθνισμό του θα τον χαρακτήριζαν μολυσμένο;

Hμερομηνία δημοσίευσης: 15-11-08

Έφυγε ο Γ. Κοίλιαρης...

"Την τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ άφησε ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Γιώργος Κοίλιαρης, που δεν κατάφερε να ανακάμψει από το σοβαρό τραυματισμό του κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής στο Αφγανιστάν." (από τις εφημερίδες)

Δεν το γνώριζα, τον διάβαζα, τον έβλεπα, τον άκουγα...
Έμαθα το χαμό του και λυπήθηκα.
Καλοτάξιδος...

O Γιώργος Kοίλιαρης γεννήθηκε το 1956. Σπούδασε ιστορία, φιλοσοφία, μοντέρνες τέχνες στο Πανεπιστήμιο Nιούκασλ της Mεγάλης Bρετανίας.
'Eχει εργαστεί ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Tα Nέα, Eλευθεροτυπία, Eλεύθερος Tύπος, Bραδυνή, Πρώτη, Eπικαιρότητα, στο ραδιόφωνο του Φλας και του Σκάι και στην τηλεόραση, στα κανάλια ET-1, ET-2, Σκάι, Σταρ, Kανάλι 5.
Eιδικεύτηκε στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στις πολεμικές ανταποκρίσεις (τέσσερις μήνες ανταποκριτής στο Λίβανο, το Kουρδιστάν, την Tουρκία, τον Πόλεμο του Kόλπου, τη Bοσνία, το Nαγκόρνο Kαραμπάχ, το Tσαντ, το Iσραήλ, τη Pουμανία, τη Γεωργία). Eπίσης ασχολήθηκε με θέματα ναρκωτικών.

Νιώθω τυχερός γιατί στη βιβλιοθήκη μου βρίσκεται το βιβλίο του "Η γαλήνη κομματιάστηκε"

"(...) Eίναι βαριά η κουβέντα που θα πω, αλλά την εννοώ πέρα ως πέρα: αν υπήρχε διεθνώς βραβείο Xεμινγουέι για το πολεμικό ρεπορτάζ, τότε το βιβλίο του Γιώργου Kοίλιαρη θα ήταν σίγουρα, για εφέτος, το φαβορί του".
Bασίλης Bασιλικός

Η δήλωση του Γ. Σεφέρη στο BBC (28/3/1969)

Ο Έλληνας νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) έκανε στις 28 Μαρτίου 1969, στην παγκόσμια υπηρεσία BBC μια προφητική δήλωση ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία (χούντα) που επιβλήθηκε την 21η Απριλίου 1967.
Στο βιντεοκλίπ μεταξύ των άλλων μπορούμε να δούμε: τους κιτς εορτασμούς της χούντας, την καταστροφή της Κύπρου, τον Αλέκο Παναγούλη, το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γυάρου, την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο.

To πλήρες κείμενο της δήλωσης:

"Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και - τόσο περίλαμπρα - ο λαός μας στον τελευταίο Παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνους και με κόπους, πάνε και αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.

Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι αυτόν τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει -συνειδητά ή ασυνείδητα- όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου.

Όσο μένει η ανωμαλία τόσο προχωρεί το κακό. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και μπορώ να το πω: «μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος».

Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει.Είναι εθνική επιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.

Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω."

Γιατί δεν βλέπουμε με τα μάτια μας...

Από τον ΣΠΥΡΟ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ
Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι πίστευαν ότι βλέπουν με τα μάτια τους, ότι οι εικόνες του κόσμου αποτυπώνονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα και μεταφέρονται παθητικά στο εσωτερικό του εγκεφάλου. Η ιδέα ότι βλέπουμε με τα μάτια μας είναι μια ψευδαίσθηση.

Επειτα από επίμονες έρευνες σχετικά με την ανατομία και τη λειτουργία του οπτικού μας συστήματος, οι ειδικοί κατέληξαν να ανακαλύψουν ότι δεν βλέπουμε με τα μάτια μας αλλά με το σύνολο του οπτικού εγκεφάλου που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ινιακού λοβού.
Για την ακρίβεια, ανακάλυψαν ότι στο εσωτερικό του εγκεφάλου μας δεν σχηματίζεται καμία πλήρης εικόνα, με την τυπική σημασία της λέξης, των εξωτερικών αντικειμένων. Η όραση επομένως είναι μια ενεργή και δημιουργική διεργασία κατασκευής των οπτικών αντικειμένων και όχι απλώς μια πιστή αναπαραγωγή των εικόνων του εξωτερικού κόσμου! Ομως, οι πρόσφατες έρευνες των νευροεπιστημών έχουν ανατρέψει και μια άλλη ευρέως διαδεδομένη ψευδαίσθηση: ότι η όραση αποτελεί μια ενιαία εγκεφαλική λειτουργία.

Σήμερα γνωρίζουμε, χάρη κυρίως στις πρωτοποριακές έρευνες του πατέρα της Νευροαισθητικής Semir Zeki, ότι διαφορετικά χαρακτηριστικά της οπτικής σκηνής -μορφή, κίνηση, χρώμα- ανιχνεύονται από εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα και υφίστανται επεξεργασία σε διαφορετικές περιοχές του οπτικού φλοιού. Με δεδομένη, μάλιστα, αυτή τη σπονδυλωτή αρχιτεκτονική (modularity) του εγκεφάλου, ο Zeki νομιμοποιείται να προτείνει την ιδέα ότι «και η αισθητική είναι σπονδυλωτά διαρθρωμένη».

Σήμερα υπάρχουν αρκετά πειστικές αποδείξεις ότι για να εξαγάγει ο οπτικός εγκέφαλος τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του οπτικού μας κόσμου οφείλει να παραβλέπει και να εξαλείφει τα επουσιώδη στοιχεία της οπτικής σκηνής. Αυτή η φαινομενικά αθώα πρόταση προϋποθέτει την οριστική εγκατάλειψη των μύθων του «αθώου βλέμματος» και του «αμφιβληστροειδικού ρίγους» τόσο στη νευροεπιστήμη όσο και στην αισθητική. Εξάλλου, όπως προφητικά το έθεσε ο Ε.Η. Gombrich στο εξαιρετικό βιβλίο του «Τέχνη και Ψευδαίσθηση» («Νεφέλη», 1995): «Η ζωγραφική είναι μια ανθρώπινη δραστηριότητα και ο καλλιτέχνης έχει μάλλον την τάση να βλέπει ό,τι ζωγραφίζει, παρά να ζωγραφίζει ό,τι βλέπει».

Ισως τελικά οι ζωγράφοι -αλλά και όλοι οι δημιουργικοί καλλιτέχνες- να λειτουργούν, χωρίς να το γνωρίζουν, ως νευροεπιστήμονες, αφού μελετούν τον εγκέφαλο και τις λειτουργίες του με τα δικά τους ιδιαίτερα μέσα (χρώμα, νότες, λέξεις κ.ο.κ.). Εκμεταλλεύονται, χωρίς να το συνειδητοποιούν, τα χαρακτηριστικά του πολύπλοκου συστήματος παράλληλης επεξεργασίας των αντιληπτικών τους εμπειριών, δηλαδή του εγκεφάλου τους, για να δημιουργήσουν τα «αθάνατα» έργα τους.

Περισσότερες πληροφορίες: SEMIR ΖΕΚΙ Εσωτερική Οραση «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ», ΣΕΛ. 285, 17 χ 25 ΕΚ., ΕΥΡΩ 30. www.neuroesthetics.org

www.vislab.ucl.ac.u

Ελευθεροτυπία, 08/11/2008

Γιατί γράφουν οι άνθρωποι...

Αντιγάφω από hablado.wordpress.com
Meet Lola

Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους blogger (σημ. παρατηρήστε πως το αφήνω αμετάφραστο) πως όλοι κι όλες εμείς που γράφουμε ανήκουμε σε δυο φάρες. Τους σοβαρούς κι αυτούς που κάνουν την πλάκα τους. Μην τρέξετε να εντάξετε κάπου αυτούς που δημοσιογραφούν, όπως π.χ. το press-gr κι όλα τ’ άλλα αποκαλυπτικά blogs. Αυτά δεν είναι ιστολόγια, αλλά παραδείγματα της κακής χρήσης – κακοποίησης θα έλεγα – της έννοιας του blogging (πάλι αμετάφραστο).

Μην βάλετε στο λογαριασμό και τις εφημερίδες που διαθέτουν στους αναγνώστες τους τη δυνατότητα να σχολιάσουν, γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει συμμετοχή στα σχόλια από τον συντάκτη, τότε δεν είναι ιστολόγηση, αλλά ενημέρωση. Γενικότερα, η απουσία σχολιασμού (τα σχόλια είναι off) , ή η απουσία του συντάκτη ενός άρθρου από τη διαδικασία του διαλόγου στα σχόλια παραπέμπουν σ’ άλλα βίτσια, ανιστολογικά. (Οι γλωσσολόγοι θα με πάρουν με τις πέτρες για τους νεολογισμούς μου σήμερα)…

Είμαστε λοιπόν μόνο εμείς, δυο παρατάξεις, δυο στρατόπεδα, δυο θανάσιμοι εχθροί. Οι σοβαροί κι οι πλακατζήδες! Κι εγώ ανήκω σε ‘κείνες που στερούνται παντελώς της σοβαρότητας τους: κοινώς, κάνω την πλάκα μου! Ξοδεύω το χρόνο μου γράφοντας κείμενα, αναζητώντας μια εικόνα που θα πλαισιώσει ένα άρθρο μου, ένα βίντεο απ’ το YouTube και πάει λέγοντας. Η διαδικασία αυτή με διασκεδάζει αφάνταστα. Είναι ο δρόμος προς την Ιθάκη μου, μέχρι να χρειαστεί να αντιμετωπίσω στο παλάτι τους μνηστήρες, που δεν είναι άλλοι απ’ τα σχόλια των αναγνωστών μου.

Στα σχόλια πέφτει μαχαίρι αν και με στεναχωρεί αυτό. Είναι προφανές άλλωστε. Σχόλια που δεν καλύπτουν τις ηθικές και δεοντολογικές γραμμές μου κόβονται. Όχι αυτά που δε συμφωνούν μαζί μου, αλλά αυτά που δεν έχουν σχέση με το άρθρο, αυτά που ο συντάκτης τους ζει στο δικό του χωροχρόνο, αυτά που περιέχουν τις φράσεις «Αποκαλυπτικό», «Διαδώστε το» κλπ.

Έτσι διαμορφώθηκε η «κλίκα» μας κι έμειναν οι συνήθεις γνωστοί-άγνωστοι κι ανώνυμοι απ’ έξω. Κι αυτό δεν είναι μια διαπίστωση της πλάκας, αλλά μια σοβαρή διαπίστωση.Όπως σοβαρή διαπίστωση είναι κι η ψυχαγωγία μου μέσα απ’ τη γραφή κι απ’ την ανάγνωση. Η απεξάρτηση απ’ τη μοναξιά της TV και της παρέας που πίνει καφέ στο μπιστρό, παίζοντας με το κινητό της, με χαμηλωμένα τα βλέμματα στο πάτωμα λες και απολογούνται για όλα τα στραβά της κοινωνίας μας, και η ενσωμάτωση σε μια κοινότητα ανθρώπων με ίδια ή παραπλήσια ενδιαφέροντα κι ανησυχίες χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς, είναι κι αυτή, μια σοβαρή παράμετρος του blogging.

Μπορεί να μην είμαι η γκουρού του blogging, αλλά ξέρω που, πως και γιατί να ασπάζομαι τους γκουρού. Μπορεί να μην είμαι καθηγήτρια πανεπιστημίου, αλλά ξέρω τι είναι και τι δεν είναι blogging. Μπορεί να μην πηγαίνω σε γκαλά και ημερίδες, αλλά ξέρω να διακρίνω τους σοβαρούς απ’ τους σοβαροφανείς, τους υποκριτές απ’ τους ειλικρινείς και φυσικά, τους ελεύθερους απ’ τους υποδουλωμένους.

Μπορεί να μην με αναγκάζουν (ακόμα), αλλά ξέρω να θέτω μόνη μου κανόνες δεοντολογίας σ’ ένα χώρο που οριοθετώ ως χώρο μου. Κι όλα αυτά φίλοι μου συνιστολόγοι, είναι επίσης σοβαρά βήματα προς την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας, ακόμη κι αν εμείς τα παίρνουμε στ’ αστεία.

Εν κατακλείδι, μπορεί να μην αναλώνομαι με τις φαιδρότητες που κάποιοι ανάγουν σε επιστημονικές ημερίδες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω εικόνα για αυτά που συμβαίνουν στη μπλογκόσφαιρα. Απλά, απαξιώ. Ανοίγω το αναγνωστικό μου και διαβάζω…Λό-λα. Πά-ρε Λό-λα το μή-λο. Νά έ-να μη-λο…

Επίσκεψη του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην Πάτρα...

...τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008 τα Σχολεία των Δήμων Πατρέων , Δύμης, Μεσσάτιδας και Ρίου και την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008 του Δήμου Παραλίας , σύμφωνα με την απόφαση του Νομάρχη Αχαΐας , θα παραμείνουν κλειστά για να διευκολυνθούν και να συμμετάσχουν οι μαθητές και το διδακτικό προσωπικό στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις υποδοχής του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου.
(απόσπασμα από εγκύκλιο της Δ/νσης Α/θμιας Εκπ/σης)

Οι πληροφορίες που ήθελαν τον κ. Βαρθολομαίο να επισκέπτεται τον καταυλισμό των Αφγανών προσφύγων, δείχνοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον του για τους απόκληρους της ζωής, ελέγχονται ως ανακριβείς...

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Η κρίση

Του ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ
Ενα φάσμα φοβίας και τρέλας πλανάται στο στερέωμα. Το κοιτάζουν όλοι και λένε. Ωχ, η κρίση. Το μεγάλο φάντασμα έρχεται να μας καταβροχθίσει. Δηλαδή τι, να μας φάει τα ψυγεία, τις τηλεοράσεις, τα αυτοκίνητα, τις μεζονέτες, τις ξαπλώστρες και όλα τα επιπλέον αγαθά που η απληστία μας δημιούργησε;

Μα ποια κρίση έρχεται, η κρίση ήταν πριν. Τώρα επανερχόμαστε στη φυσική μας κατάσταση, την ανθρώπινη. Και ό,τι νομίζουμε πως χάνουμε, προέρχεται από εμάς τους ίδιους. Γιατί ξεπεράσαμε την ηθική μας ιδιότητα.Ξέρω ένα ζευγάρι. Ο άντρας κερδίζει 900 ευρώ και η γυναίκα 800 ευρώ . Παντρεύονται και χαλάνε για τον γάμο τους 20.000 ευρώ . Πού τα βρήκανε; Αυτό είναι η τρέλα και η έλλειψη οικονομικής ζωής. Θα έκοψαν το κεφάλι τους, θα δανείστηκαν, θα πήραν από συγγενείς και φίλους. Και μετά έχει ο Θεός. Πώς θα τα επιστρέψουν; Αυτό δεν το σκέφτονται. Θυμάμαι στην Κατοχή που δεν είχαμε τι να φάμε, παντρεύτηκε η θεία μου και αμέσως εξολοθρεύτηκε το κοτέτσι της αυλής, με δέκα κότες, στον βωμό του γάμου. Και την επομένη δεν είχε τίποτε. Και άλλα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν ζωντανά και θα έχετε κι εσείς στη ζωή σας. Ετσι σπαταλώντας και ζώντας με τρόπο επιπόλαιο φτάνουμε σ' ένα άκρο. Εκεί που αρχίζει ο γκρεμός. Γιατί πώς ζούσαμε παλιά, ένα πιάτο φαγητό τρώγαμε. Φακές, μπριάμ, κοτόπουλο με ρύζι, μπακαλιάρο σκορδαλιά, ελιές, πατάτες γιαχνί, πλιγούρι, τραχανά και καμιά Κυριακή λίγο αρνάκι στον φούρνο με πατάτες. Κι έτσι δεν χρειαζόμαστε τα BodyLine. Ενώ τώρα ποιος κάθεται χωρίς να θέλει να φάει φιλέτο, μπριζόλα, σαλάτες του Καίσαρα με παρμεζάνα και ρόκα, ψαρονέφρι, εξοχικά, λουκάνικα, αστακομακαρονάδες κι ένα σωρό άλλα πρωτότυπα και πανάκριβα φαγητό. Κάθε μέρα γιορτή.

Αρχίζουν τα τσιμπούσια αργά, συνήθως στις 12 η ώρα το βράδυ. Και μετά τα μπαλονάκια στην καρδιά. Αυτοκίνητα έχει όλη η οικογένεια, και μάλιστα πολυτελή. Ρώτησα έναν φτωχό με αυθαίρετο σπίτι, που πήρε Μερσεντές, πώς το πήρε, και μου απάντησε: Το ήθελα πολύ. Τώρα θα κάθεται να το κοιτά γιατί δεν θα μπορεί να το κινεί.Κάπως έτσι έγινε. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν προσέχανε, δεν κοιτάζανε προς τα πίσω, δεν σκέφτονταν γιατί οι Σειρήνες της ζωής τούς καλούσαν με απατηλά τραγούδια. Οι τράπεζες τηλεφωνούσαν διαρκώς με καινούργια προϊόντα και προγράμματα και οι πιστοί έτρεχαν στον Μαμμωνά και ανήσυχοι ποντάριζαν για να κερδίσουν 0,5%.

Στην Παλαιά Διαθήκη οι Εβραίοι, όταν έφυγε ο Μωυσής για λίγο, άρχισαν να λατρεύουν το χρυσό μοσχάρι σαν Θεό, σαν αυτό που έφτιαξε ο Ντάμιαν Χιρς, και έτσι καταστράφηκαν.Πραγματικά, αυτό έπαθαν και οι σημερινοί λαοί. Λάτρεψαν το χρήμα. Αλλά το χρήμα είναι άχρηστο άμα δεν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις. Το χρήμα είναι για να καλύπτει τις ανάγκες σου. Το επιπλέον δημιουργεί προβλήματα γιατί δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Ο άφρων πλούσιος κάθε μέρα περνούσε ώρες στο ταμείο του και μετρούσε τα χρήματά του για να βλέπει ότι είναι εκεί.

Τώρα λοιπόν, αφού λατρέψαμε το χρυσό μοσχάρι, ας ασχοληθούμε λίγο με τη σκέψη μας, να βλέπουμε τι έχουμε ανάγκη σήμερα, να οικονομούμε, να χαλάμε λίγα, για τα χρειαζούμενα, να μην αγοράζουμε δώδεκα ζευγάρια παπούτσια ούτε δέκα χιτώνες. Και οι γυναίκες να ξοδεύουν λιγότερα για τις ενδυμασίες τους και τα μπιζού και οι άνδρες για ρολόγια...

Πάντως οι φτωχοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Οι άλλοι να φοβούνται. Πλούσιος είναι αυτός που δεν έχει ανάγκη από τίποτε.

Πάντως, πτωχεύσαμε λόγω πλούτου.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 01/11/2008

November for ever 2

Ψάχνοντας για το τραγούδι του Τσακνή "Νοέμβρης 90", με το οποίο ήθελα να "ντύσω" την προηγούμενη ανάρτηση, ανακάλυψη το διαμαντάκι που ακολουθεί. Μια σύνθεση του Π. Θαλασσινού σε στίχους Η. Κατσούλη.

Γιατί είναι οι μνήμες

που φορτίζουν το χρόνο

και δίνουν χρώμα στο χώρο.
Για τους τόπους...
Για τις μνήμες...
Για το όνειρο...

.
Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική: Παντελής Θαλασσινός

Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός
Δίσκος: Το καλαντάρι (MBI)

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ'ένα τρένο
Αθήνα-Λάρισα ωραία Θεσσαλία
Στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο
με μια πληγή από παλιά μελαγχολία

Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι
μ'ένα καιρό που όλο σκέφτεται να βρέξει (δις)

Νοέμβρης μήνας με καράβι ταξιδεύει
Χανιά-Ηράκλειο και κόλπο Μιραμπέλου
μεθυστικά στα πανηγύρια μνημονεύει
Αγ.Μηνά και Μιχαήλ του Αρχαγγέλου

Το Ρεθυμνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα

και λέει του έρωτα τα πάθη και τη μοίρα, (δις)

Νοέμβρης μήνας με το ΚΤΕΛ στην Πάτρα πάει
μέρα γιορτής νιώθει το κρύο ν'αγριεύει
αφού ευχήθηκε στην πόλη που αγαπάει
τριάντα μέρες στη βαλίτσα του μαζεύει

Η μοναξιά του σαν ανήμερο θηρίο
και φεύγει μ'ένα κουρασμένο λεωφορείο (δις)

November for ever

Ήρθε κεφάτος, ζεστός, κουβαλώντας τους 20 C και αγνοώντας τα κουρασμένα φύλλα που αγωνιούν μετέωρα: "Να ΄κιτρινίσω και να πέσω ή θα αντέξω;"

Ήρθε και με βρήκε παρέα με μια οξεία αμυγδαλίτιδα που μ΄έχει "αρπάξει - κυριολεκτικά- απ΄το λαιμό " και με έχει καθηλώσει.

Ήρθε για να μου φέρει τα 40α γενέθλια. Μελαγχολία; Α, μπα! Τελικά είναι όμορφο να είσαι σαράντα. Κάποτε με τρόμαζε. Σαραντάρης; Γέρος! Τώρα το χαίρομαι. Μ' ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και τους αγαπώ, που με γεμίζουν και - ελπίζω- τους γεμίζω.

Ήρθε γιατί έπρεπε να 'ρθει. Η τριανταφυλλιά, ο αλεξανδρινός, οι μαργαρίτες και τα χρυσάνθεμα το ξέρουν και έχουν στήσει πάρτυ στο μπαλκόνι...

Ένας Νοέμβρης, ήπιος για την ώρα, μας σπρώχνει σιγά - σιγά προς τα στερνά του φθινοπώρου. Δίγνωμος! Με το ένα πόδι στο φθινόπωρο και το άλλο στο χειμώνα. Δε λέει να αποφασίσει . Μικρό καλοκαιράκι, λιακάδες και όλα μια χαρά(;) ή χειμώνιασε, βροχές, χιόνια και χωμένοι στα ζεστά;

Είναι ο Νοέμβρης της προσμονής, της εσωστρέφειας, του μελαγχολικού απόβραδου! ( Και βραδυάζει νωρίς πια...)

Καλό μήνα!!!

-Για τις στοιχειωμένες ημερομηνίες του Νοέμβρη...

Νοέμβρης 90 ...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω,
πως πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξωη μέρα αυτή θυμίζει μακελειό.

Νοέμβρης ήταν η χρονιά και δω γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά κι αυτή εβδομήντα τρία,
και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα,
στα κόμματα γαντζώθηκαν και γω δεν ξέρω τι να πώ
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε μα οι θύμησες πληγώνουνε
και λέμε σαν βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια
μα νοιώθω σα μικρό παιδί που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη Επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου, δυο γιους απόκτησα κι εγώ,
δεκαεπτά Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη,
σημαίες και γαρύφαλλα εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό.

Κρατάω το στόμα μου κλειστό,
τα χείλη μου ματώσανε,
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν.
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε,
αυτό έχω μόνο να τους πω,
τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν

Ερμηνεία : Γ. Νταλάρας, Δ.Τσακνής

Στίχοι - Μουσική: Διονύσης Τσακνής

Δίσκος: "ΑΛΗΤΗΣ ΚΑΙΡΟΣ" , ΑΚΤΗ, 1991