Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους blogger (σημ. παρατηρήστε πως το αφήνω αμετάφραστο) πως όλοι κι όλες εμείς που γράφουμε ανήκουμε σε δυο φάρες. Τους σοβαρούς κι αυτούς που κάνουν την πλάκα τους. Μην τρέξετε να εντάξετε κάπου αυτούς που δημοσιογραφούν, όπως π.χ. το press-gr κι όλα τ’ άλλα αποκαλυπτικά blogs. Αυτά δεν είναι ιστολόγια, αλλά παραδείγματα της κακής χρήσης – κακοποίησης θα έλεγα – της έννοιας του blogging (πάλι αμετάφραστο).
Μην βάλετε στο λογαριασμό και τις εφημερίδες που διαθέτουν στους αναγνώστες τους τη δυνατότητα να σχολιάσουν, γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει συμμετοχή στα σχόλια από τον συντάκτη, τότε δεν είναι ιστολόγηση, αλλά ενημέρωση. Γενικότερα, η απουσία σχολιασμού (τα σχόλια είναι off) , ή η απουσία του συντάκτη ενός άρθρου από τη διαδικασία του διαλόγου στα σχόλια παραπέμπουν σ’ άλλα βίτσια, ανιστολογικά. (Οι γλωσσολόγοι θα με πάρουν με τις πέτρες για τους νεολογισμούς μου σήμερα)…
Είμαστε λοιπόν μόνο εμείς, δυο παρατάξεις, δυο στρατόπεδα, δυο θανάσιμοι εχθροί. Οι σοβαροί κι οι πλακατζήδες! Κι εγώ ανήκω σε ‘κείνες που στερούνται παντελώς της σοβαρότητας τους: κοινώς, κάνω την πλάκα μου! Ξοδεύω το χρόνο μου γράφοντας κείμενα, αναζητώντας μια εικόνα που θα πλαισιώσει ένα άρθρο μου, ένα βίντεο απ’ το YouTube και πάει λέγοντας. Η διαδικασία αυτή με διασκεδάζει αφάνταστα. Είναι ο δρόμος προς την Ιθάκη μου, μέχρι να χρειαστεί να αντιμετωπίσω στο παλάτι τους μνηστήρες, που δεν είναι άλλοι απ’ τα σχόλια των αναγνωστών μου.
Στα σχόλια πέφτει μαχαίρι αν και με στεναχωρεί αυτό. Είναι προφανές άλλωστε. Σχόλια που δεν καλύπτουν τις ηθικές και δεοντολογικές γραμμές μου κόβονται. Όχι αυτά που δε συμφωνούν μαζί μου, αλλά αυτά που δεν έχουν σχέση με το άρθρο, αυτά που ο συντάκτης τους ζει στο δικό του χωροχρόνο, αυτά που περιέχουν τις φράσεις «Αποκαλυπτικό», «Διαδώστε το» κλπ.
Έτσι διαμορφώθηκε η «κλίκα» μας κι έμειναν οι συνήθεις γνωστοί-άγνωστοι κι ανώνυμοι απ’ έξω. Κι αυτό δεν είναι μια διαπίστωση της πλάκας, αλλά μια σοβαρή διαπίστωση.Όπως σοβαρή διαπίστωση είναι κι η ψυχαγωγία μου μέσα απ’ τη γραφή κι απ’ την ανάγνωση. Η απεξάρτηση απ’ τη μοναξιά της TV και της παρέας που πίνει καφέ στο μπιστρό, παίζοντας με το κινητό της, με χαμηλωμένα τα βλέμματα στο πάτωμα λες και απολογούνται για όλα τα στραβά της κοινωνίας μας, και η ενσωμάτωση σε μια κοινότητα ανθρώπων με ίδια ή παραπλήσια ενδιαφέροντα κι ανησυχίες χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς, είναι κι αυτή, μια σοβαρή παράμετρος του blogging.
Μπορεί να μην είμαι η γκουρού του blogging, αλλά ξέρω που, πως και γιατί να ασπάζομαι τους γκουρού. Μπορεί να μην είμαι καθηγήτρια πανεπιστημίου, αλλά ξέρω τι είναι και τι δεν είναι blogging. Μπορεί να μην πηγαίνω σε γκαλά και ημερίδες, αλλά ξέρω να διακρίνω τους σοβαρούς απ’ τους σοβαροφανείς, τους υποκριτές απ’ τους ειλικρινείς και φυσικά, τους ελεύθερους απ’ τους υποδουλωμένους.
Μπορεί να μην με αναγκάζουν (ακόμα), αλλά ξέρω να θέτω μόνη μου κανόνες δεοντολογίας σ’ ένα χώρο που οριοθετώ ως χώρο μου. Κι όλα αυτά φίλοι μου συνιστολόγοι, είναι επίσης σοβαρά βήματα προς την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας, ακόμη κι αν εμείς τα παίρνουμε στ’ αστεία.
Εν κατακλείδι, μπορεί να μην αναλώνομαι με τις φαιδρότητες που κάποιοι ανάγουν σε επιστημονικές ημερίδες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω εικόνα για αυτά που συμβαίνουν στη μπλογκόσφαιρα. Απλά, απαξιώ. Ανοίγω το αναγνωστικό μου και διαβάζω…Λό-λα. Πά-ρε Λό-λα το μή-λο. Νά έ-να μη-λο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου