Ήταν στην πρώτη Λυκείου, αν δεν κάνω λάθος, κι εγώ σιγά σιγά, κάτω από την επιρροή του Σπύρου του "Anti" - αιωνία η μνήμη του- και του Κώστα Α., έμπαινα σε rock μονοπάτια. Scorpions για αρχή και μια κασετούλα πολυπαιγμένη με τον Έλληνα ρόκερ (έτσι τον βλέπαμε εμείς τότε) Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο "κουρσάρος", ο "γάτος", "Πρώτη Μαΐου", "Σεμπάστιαν", "Φοβάμαι"...
Τα χρόνια περνούν, οι κρόταφοι γκριζάρουν, ο κόσμος αλλάζει (;) κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι όλο και πιο πολύ. Για όλα αυτά που γίνονται για μένα χωρίς, φυσικά, εμένα...
Και κάπου εκεί, στο Σύνταγμα ο Βασίλης - ο τραγουδιστής που γέμιζε νότες την εφηβεία μας- να μας συμπαραστέκεται σ' ένα αγώνα για παιδεία, για το δικαίωμα στη ζωή.
Με τρομάζουν αυτά που έρχονται, αλλά δε φοβάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου