Ευτυχές το νέο έτος...

[...Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει...]

Είναι που σμίγει το πέρυσι με το φέτος
Τα όνειρα που ασπάζονται τις διαψεύσεις
Ο ρόγχος χρόνων που χάθηκαν
Πνίγεται στο λαχάνιασμα της ελπίδας
Απεγνωσμένα προσπάθεις να σμίξεις
Το θέλω με το έχω
Κι έρχεται το ίσως
Να μετουσιώσει το δάκρυ σε χαμόγελο

...και του χρόνου

[...Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.]

...και του χρόνου

Στίχοι/ Μουσική: Φ. Δεληβοριάς

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς

Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής

Στον ξύπνο κόσμο έξω απ' το λογισμικό

Πως βρέθηκες ξανά εδώ

...

Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά

Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά

Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς

Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

...

Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος

Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα

Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα

Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή

...

Κι είν' αλήθεια πως και φέτος

το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι

και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη

κι ο ύπνος το πρωί.

...

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως

Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός

Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή

αι κάποιος ντύνεται να βγει.

...

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς

Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς

Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς

Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

...

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει

Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι

Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει

Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή

...

Κι όποιος είπε "και του χρόνου"

θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος

Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος

Και πες το μου κι εσύ.

Oh... shit!

Το υποψιαζόμασταν.

Η μυρωδιά έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο μαζί με τις μύγες που είχαν πυκνώσει τελευταία. " Λάθος θα 'ναι", σκεφτόμασταν και ξορκίζαμε το κακό, κλείνοντας το παράθυρο.
Και περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια...
Αυτά μαζεύονταν.
Η βρώμα είχε απλωθεί ολόγυρα. Κοπάδια μύγες ορμούσαν πάνω τους, γλείφανε, τρώγανε και χορτάτες λουφάζαν πάνω μας και μας μπόλιαζαν με τη βρομιά τους.

Κι εμείς εκεί να επιμένουμε. "Λάθος θα 'ναι!"

Και περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια...

Μπήκε η βρώμα στα σπίτια μας απ' τις ανοιχτές πόρτες, τα μισάνοιχτα παράθυρα, τις ορθάνοιχτες οθόνες. Πότισε τους τοίχους, κρύφτηκε στις ντουλάπες μας, κόλλησε στα ρούχα μας. Έγινε ένα με το δέρμα μας, τα μαλλιά μας.

Στην αρχή το νιώθαμε και δεν μας άρεσε. Έπειτα το συνηθίσαμε, έτσι γίνεται πάντα...

Κι αυτά όλο και μαζεύονταν. Γίναν σωρός, έφτασαν στο παράθυρο.

Κάποιοι προνοητικοί σκέφτηκαν πως πρέπει να επέμβουν. " Τώρα δε μιλάνε. Αργότερα όμως;"

Και (μας) πήραν μέτρα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, στέλναν τα "παιδιά". Πρόσχαρα πρωινάδικα, χουζούρικα μεσημεριανά, σοβαρά βραδινά.

Στο μεταξύ αυτά ανέβαιναν, έφτασαν στη βεράντα...

Η μυρωδιά δε μας πείραζε πια, μόνο που μας κόβαν τη θέα!

Όμως το συνηθίσαμε και αυτό...

Μέρες, μήνες, χρόνια...

...

Εκείνο το βράδυ το παιδί γυρνούσε κουρασμένο από το φροντιστήριο. Τα πόδια του ασήκωτα, το μυαλό του θολό.

- Δεν τα θέλω στον κήπο! ούρλιαξε.

- Μα χρυσό μου δεν πειράζουν κανένα! Δικά μας είναι...

- Δικά ΣΑΣ!

(Τη συνέχεια δεν μπορώ να την περιγράψω, δε θέλω ούτε να τη σκέφτομαι. Καλά καλά δεν ξέρω αν έχει τελειώσει ακόμη...

Ta σκέφτομαι μόνο και μονολογώ: "Oh... shit!!!")

Ατυχή περιστατικά

Διαρκεί 57 λεπτά, αλλά αξίζει να το δείτε. Μια εκπομπή του Στ. Κούλογλου...

Reporters Sans Frontiers - A Few Distinct Incidents from Alogo Skoufis on Vimeo.

Περί αποκλίσεων

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος
Nεα,23/12/2008

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΦΗΒΟ 15 ΕΤΩΝ;

ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑΧΑ Σ΄ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΡΜΑ, Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΕΥΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΕΙ Ο ΕΦΗΒΟΣ;

ΠΟΙΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ; ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΥ ΑΤΟΜΟΥ;

Ύστερα από 40 περίπου χρόνια στην ενεργό, κάθε είδους εκπαίδευση, δεν μπορώ να βρω το γράδο, τον μέσο αποδεκτό δείκτη που καθορίζει μια απαρέγκλιτη συμπεριφορά. Εκείνο που ξέρω από την ψυχολογία είναι ο όρος «αποκλίνουσα νόηση» που σημαίνει «μια μορφή δημιουργικής σκέψης που συνίσταται στο να σκέφτεται κανείς και να προτείνει εναλλακτικές και πρωτότυπες λύσεις για την επίλυση ενός προβλήματος» (Λεξικό Μπαμπινιώτη).

Άρα οι εφευρέτες, οι τολμηροί μεταρρυθμιστές, οι πρωτοπόροι επιστήμονες, διακρίνονται για την αποκλίνουσα σκέψη τους. Γι΄ αυτό και συχνά λοιδορήθηκαν, χλευάστηκαν, κάηκαν στην πυρά ή ήπιαν το κώνειο, όταν η διδασκαλία τους, οι προτάσεις ζωής τους ξέφευγαν από την πεπατημένη, από τον ίσιο δρόμο και (συμβολικά) από τη δημοσιά!

Η μακροχρόνια θητεία μου στη Μέση Εκπαίδευση με δίδαξε να προσπαθώ πάντα να εξηγήσω τέτοιου είδους συμπεριφορές μαθητών μου που σε πρώτη ανάγνωση μπορούσαν να περάσουν είτε ως αδιαφορία είτε ως σνομπισμός είτε ως απαξίωση και του μαθήματος και του δασκάλου.

Μια σιωπηλή περιφρόνηση ή μια θορυβώδης συνεχής παρενόχληση του μαθήματος δεν ήταν πάντα μια συνειδητή αντίδραση προς τη σχολική πράξη. Πολλές φορές ήταν ένα κάμωμα για να τραβήξει ο μαθητής την προσοχή, να ανοίξει διάλογο (συχνά επιθετικό) με τον δάσκαλο ή να προβοκάρει την τάξη και κυρίως τους λεγόμενους καλούς μαθητές. Επικαλούμαι τη μαρτυρία χιλιάδων μαθητών που πέρασαν από τα χέρια μου: δεν απέβαλα ποτέ από την τάξη μαθητή, ό,τι και να σκαρφίστηκε για να προκαλέσει. Μόνο μια φορά σε ακραία συμπεριφορά, βγήκα εγώ από την τάξη, καθόμουν όρθιος έξω από την αίθουσα επί δύο εβδομάδες ώσπου ο υπαίτιος ζήτησε δημόσια συγγνώμη.

Ένας δάσκαλος που καταφεύγει στην εξουσία του μαθητή ή προσφεύγει στον μπαμπούλα διευθυντή έχει για πάντα χάσει το παιχνίδι. Όταν ο δάσκαλος αγαπάει τη δουλειά του, δηλαδή το παιδί, δεν θα μείνει αδιάφορος από τη συμπεριφορά παιδιών με ιδιάζουσα παρουσία. Πάντα όταν ψάχνεις, βρίσκεις. Αν σκαλίσεις πίσω από το πείσμα, την απρέπεια, την άρνηση, την επιθετικότητα θα ανακαλύψεις σχεδόν πάντα μια τραυματική και τρυφερή πληγή που καμουφλάρεται από μια ασπίδα σκληρότητας και μια μάσκα κυνισμού. Αυτά τα παιδιά κερδίζονται σχεδόν πάντα από τον δάσκαλο που γνοιάζεται. Και η μέθοδος είναι μία, απλή και αιώνια: Αγάπη. Μου έχουν τύχει αγρίμια μετά την επαφή και την κένωση της ψυχής να έρχονται μπαίνοντας ή βγαίνοντας από την τάξη να πάρουν το χάδι τους στον ατίθασο θύσανο της κόμης τους. Συνέβη συχνά στη γυναίκα μου, επιδέξια στην προσέγγιση τέτοιων παιδιών εκπαιδευτικό, να αναλαμβάνει ενώπιον του συλλόγου των καθηγητών την ευθύνη για μαθητή που προτεινόταν για απομάκρυνση από το σχολείο και αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος με το επιχείρημα πως αν αποτύγχανε, στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρούσε από τον σύλλογο μαζί με τον μαθητή.

Και όχι μόνο (και όχι μία φορά) δεν αποχώρησε αλλά σήμερα έχει να καμαρώνει εκείνους τους προστατευόμενους εφήβους σε πανεπιστημιακές έδρες, λαμπρούς επαγγελματίες, επιστήμονες και πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής. Αντίθετα πολλούς μαθητές της νόρμας, τακτικούς, πειθήνιους, «σπασίκλες», «φυτά» τούς κατάπιε η ανωνυμία και η ισοπέδωση. Με εξαιρέσεις ασφαλώς, πώς όχι.

Δεν είναι δουλειά μου να υπεισέλθω στο ανακριτικό έργο και να δικάσω οποιονδήποτε. Αλλά όταν υποτίθεται ένας εκπαιδευμένος αστυνομικός στην άσκηση των καθηκόντων του παρεκκλίνει από τον νόμο, παραβιάζει τους κανονισμούς και κάνει χρήση του όπλου του εναντίον αόπλων εφήβων, ε! τότε αυτός είναι η αποκλίνουσα προσωπικότητα χωρίς καν το ελαφρυντικό της ανώριμης, ενστικτώδους και ορμητικής εφηβείας. Είναι επιχείρημα σοβαρού ανθρώπου να ισχυρίζεται ότι, πάνοπλος και με ειδική στολή καταστολής, φοβήθηκε για τη ζωή του και θόλωσε ο νους του; Όταν θολώνει το μυαλό των οργάνων της τάξης γεννιέται ο πανικός και ο πανικός (φόβος) είναι ζωώδες ένστικτο.

Έγραψα κι άλλες φορές, σχεδόν τολμηρά, πως το όπλο είναι φαλλικό σύμβολο. Δεν είναι προέκταση απλώς του χεριού, κάτι σαν σιδερένια γροθιά με δυνατότητα να πλήξει στόχο μακρινό. Είναι όμως και μια προέκταση του φαλλού, μια επίδειξη αντριλικιού, που με τσαμπουκά και μαγκιά φυτεύει βιάζοντας σώματα και ζωές πυρίκαυστο σπέρμα θανάτου. Και δυστυχώς αυτό το φαλλικό σύμβολο συνοδεύεται από την ομόλογη ηδονή, ενός είδους εκπύρωση.

Ξαναγυρίζω στο αρχικό ερώτημα. Ποια είναι η αποκλίνουσα συμπεριφορά ενός εφήβου. Αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό της υπερασπιστικής γραμμής, ο τραγικός δεκαπενταετής των Εξαρχείων σύχναζε λέει στα Εξάρχεια τα Σαββατόβραδα και σύχναζε επίσης σε γήπεδα όπου με ορμή και κραυγές κι αν θέλετε με καβγάδες υπερασπιζόταν την ομάδα του. Αλλά αυτό δεν είναι η νόρμα; Έχετε ποτέ προσπαθήσει να διασχίσετε Σάββατο βράδυ τα τετράγωνα από την Ακαδημίας έως την Καλλιδρομίου και από την Αλεξάνδρας έως τη Χαριλάου Τρικούπη;

Υπάρχει γήπεδο χωρίς κραυγές και καβγάδες, χωρίς οπαδούς και φανατικούς; Αυτό δεν είναι ο κανόνας; Απόκλιση είναι τα παιδιά της φούστας, τα μαμμόθρεφτα και τα δειλά. Δεν είμαι ούτε εκφραστής ούτε συμπαθών αυτής της νόρμας αλλιώς θα ήθελα τα Σαββατόβραδα των νέων παιδιών κι αλλιώς τα αθλητικά ιδεώδη. Αλλά αυτός είναι ο κανόνας, η μαζική κουλτούρα, η μαζική εκτόνωση της μουσικής, η μαζική διασκέδαση και η απέραντη μοναξιά μέσα στο μέγα πλήθος. Και στο κάτω κάτω κι αν ακόμη διαπίστωνε κανείς στο μικρό βιογραφικό του άτυχου νεανία αποκλίνουσα συμπεριφορά, αυτό δεν είναι ταυτόσημο με την παραβατικότητα.

15άρηδες με πάθος, σ' ένα σχολείο λάθος

Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΑΔΔΑ
Ελευθεροτυπία, 21/12/08
Ο μέσος δεκαπεντάρης στην Ελλάδα επιμένει να ονειρεύεται ότι θα γίνει επιστήμονας ή στέλεχος σε κάποια επιχείρηση, αν και γνωρίζει πως μάλλον θα καταλήξει στη δεξαμένη των ανέργων ή στην «κάστα» των απασχολουμένων με αμοιβή 700 ευρώ.

1. Σύμφωνα με ειδική έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), ο έφηβος στην Ελλάδα διαβάζει πιο πολλές ώρες από κάθε άλλο ευρωπαίο μαθητή, παρακολουθεί τα πιο πολλά φροντιστήρια και η οικογένειά του επωμίζεται τη μεγαλύτερη δαπάνη για «εξτρά» μαθήματα.
2. Ολα ξεκινούν στα δημόσια σχολεία λέει ο ΟΟΣΑ, τα οποία είναι τα λιγότερο αποδοτικά μεταξύ των κρατών μελών του, κυρίως λόγω της πενίας πόρων που δίδονται από το κράτος (4% του ΑΕΠ). Ετσι, στην παγκόσμια κατάταξη των μαθητών με βάση τις γνώσεις τους, οι Ελληνες δεν πιάνουν ούτε τη βάση (4,5 στα 10).
3. Παρ' όλα αυτά, ο μαθητής επιμένει: Η χώρα μας έχει μία από τις καλύτερες αναλογίες αποφοίτων λυκείων και φοιτητών ως προς το σύνολο του πληθυσμού. Και, καθώς οι ακαδημαϊκές σπουδές συνήθως δεν επαρκούν, ο γονιός βάζει και πάλι το χέρι στην τσέπη για να στείλει το παιδί του έξω για μεταπτυχιακά.
4. Τι γίνεται μετά; Σχεδόν ένας στους δύο τελικά δεν βρίσκει δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε και εργάζεται κάπου αλλού, συνήθως με τον βασικό μισθό. Και πάλι όμως θεωρείται τυχερός, αφού η ανεργία χτυπάει κόκκινο: τρία χρόνια μετά το τέλος των σπουδών, το 36% των νέων δεν έχει βρει δουλειά. Το ποσοστό αυτό φτάνει το 20,6% μεταξύ των αποφοίτων ΑΕΙ.

Τι λένε, όμως, αναλυτικά τα στοιχεία των ερευνών που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα για την παιδεία και τις συνθήκες ζωής των νέων Ελλήνων:

«Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρώτησε ο ΟΟΣΑ τους εφήβους σε όλα τα κράτη.Στην Ελλάδα το 72% απάντησε ότι επιθυμεί μια θέση «στελέχους» σε εταιρεία. Ενα ποσοστό τεράστιο, που συναντάται μόνο σε χώρες όπως η Τουρκία ή το Μεξικό.

Τι κάνει ο δεκαπεντάρης για να πετύχει τον στόχο του; Η έρευνα απαντά ότι θα παρακολουθήσει 27 ώρες στα ελληνικά σχολεία (έναντι 22 ωρών στα κράτη του ευρωπαϊκού Βορρά) κι ακόμη 18,5 ώρες μαθημάτων εκτός σχολείου. Και πάλι υπερδιπλάσιες άλλων κοινοτικών κρατών.

Οταν γυρίσει σπίτι, ο έφηβος πρέπει να διαβάσει 8,3 ώρες την εβδομάδα για το σχολείο και άλλες 2,4 για τα υπόλοιπα μαθήματα.

Πόσο κοστίζουν αυτά; Οι ιδιωτικές δαπάνες εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι οι υψηλότερες μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ και φτάνουν στο 1,4% του ΑΕΠ! Απλώς αντισταθμίζουν εν μέρει τις πενιχρές κρατικές δαπάνες.

Δεν είναι, ωστόσο, μόνο το ύψος των κονδυλίων, αλλά και η αποδοτικότητά τους με βάση την κατεύθυνση και τη διαχείρισή τους. Για παράδειγμα, οι επιδόσεις των μαθητών της Φιλανδίας είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές των Ελλήνων, αν και στη χώρα εκείνη τα χρήματα για την παιδεία δεν είναι πολύ περισσότερα (5,7% του ΑΕΠ).

Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι τα ελληνικά σχολεία έχουν την πιο χαμηλή αποδοτικότητα με βαθμολογία 4,7% στα 10. Σε καλύτερη μοίρα βρίσκονται όλα τα κράτη της Ε.Ε., αλλά και άλλες χώρες όπως η Τουρκία και η Κορέα.

Μετά τις σπουδές, τέλος, το όνειρο για μια δουλειά στο αντικείμενο που επέλεξαν παραμένει άπιαστο για το 40% του πληθυσμού, σύμφωνα με τη Eurostat. Μόνο στην Ιταλία το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.

What's that?

Το βρήκα στο Press-Gr και ...το έκλεψα.
Ένα μικρό διαμαντάκι!
Για το χρόνο τον αμείλικτο...
Για τις προδομένες προσδοκίες...
Για τους κύκλους της ζωής...

Ελλάς 2008 μ.Χ.

Η Σμύρνη μάνα καίγεται..

Του Αντώνη Σουρούνη

Η Αθήνα μάνα καίγεται, η Θεσσαλονίκη μάνα καίγεται, η Ελλάδα μάνα καίγεται, το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος καίγεται κι αυτό, έτσι όπως καίγεται το Πάσχα ο Ιούδας που πρόδωσε τον Χριστό. Εμάς ποιος μας πρόδωσε και καιγόμαστε; Ποιος μας έβαλε μπουρλότο; Εμείς ούτε λαλήσαμε ούτε ρωτήσαμε, κουνούσαμε πάντα το κεφάλι σ' ό,τι και να μας λέγανε. Οπως τότε που ακούσαμε ότι «εγώ δεν κατάλαβα πως υπήρχε χούντα επειδή εκείνη την εποχή μελετούσα». Δεν βγάλαμε κιχ, κάναμε μόνο τον σταυρό μας. Ούτε όταν ακούσαμε από σύζυγο υπουργού να διαμαρτύρεται σε τηλεοπτικό κανάλι λέγοντας, «γιατί κυνηγούν μόνο εμάς; Ολ' αυτά τα σπίτια που βλέπετε γύρω παράνομα είναι». Τι να πούμε; Οτι «ναι, όμως εσάς σας ψηφίσαμε και δεν είστε σαν κι αυτούς;» ή μήπως ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια»; Πάλι το βουλώσαμε.

Οσο όμως δεν λες εσύ τίποτα, λέει ο άλλος. Λέει και δεν σταματάει. Αναρωτιέσαι μόνο αν οι μπροστάρηδές μας που μας κυβερνούν είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι αυτά που μας λένε τα πιστεύουμε κιόλας. Θα το πιστεύουν γιατί όταν κυριεύει κάποιον η έπαρση, πιστεύει οτιδήποτε έχει να κάνει με την κυριαρχία του εαυτού του. Πόσο πιο κάτω να πάμε, όμως, κάνοντας τον χαζό; Εχουμε πατώσει πια. Οσες τσέπες και να είχαμε, έχουν αδειάσει. Από τη μια κατάσχουν το σπίτι του γείτονα επειδή δεν έχει τα 1.000 ευρώ να πληρώσει τη δόση στην τράπεζα κι από την άλλη εσύ χτίζεις την τρίτη σου βιλίτσα.

Εχουμε καταντήσει Μεσαίωνας, όπως τότε που οι άνθρωποι δούλευαν για τον προύχοντα περιμένοντάς τον να περάσει καβάλα στο άλογο και να τους ρίξει μερικές πεντάρες για να πορευτούνε.

«Εγώ δεν ξέρω τίποτε για την ταμπακέρα, εγώ πήγαινα στο Αγιο Ορος για να προσκυνήσω». Κάποιος είπε ότι «μπορείς να κοροϊδεύεις έναν άνθρωπο πολλές φορές, μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους μια φορά, δεν μπορείς όμως να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους πολλές φορές».

Οι περισσότεροι απ' αυτούς πιστεύουν ότι αφού κατάφεραν να φτάσουν με ψέματα, απάτες και φιλώντας κατουρημένες ποδιές εδώ που φτάσανε, μπορούν να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο για να φτάσουν στ' αστέρια. Δεν υποπτεύονται ότι αντί να πάνε μπροστά, πάνε πίσω. Και πίσω βρίσκονται τα παιδιά τους που τους ακολουθούν, τους βλέπουν και τους κρίνουν. Και κάποια μέρα θα τους ζητήσουν κι αυτά τη μίζα τους. Τα παιδιά πάντα εκδικούνται, ακόμα κι όταν δεν κάνουν τίποτα κι απλώς σε κοιτάνε. Ισως τότε να εκδικούνται και περισσότερο - με τη σιωπή τους. Κι όταν είναι να μιλήσουν, παίρνουν ένα ποτισμένο στη βενζίνα κουρελόπανο και σου καίνε το σπίτι, που είναι και δικό τους.

Παιδιά που είχαν λάμψει στα σχολειά τους και γίνανε δάσκαλοι για να φωτίσουν τα επόμενα παιδιά, το πρωί σκάβουν τους δρόμους και το βράδυ κουβαλάνε καφέδες στα πεζοδρόμια. Κορίτσια κι αγόρια που ξενιτεύτηκαν και σπούδασαν με χίλια βάσανα στα πανεπιστήμια, επιστρέφουν στην πατρίδα κι αντί να μεταφέρουν στους νέους αυτά που διδάχτηκαν, τους μεταφέρουν πίτσες για να μη χάσουν το σίριαλ στην τηλεόραση.

Η πατρίδα μας έγινε ξαφνικά Φαλκονέρα. Από παντού μπάζει, από παντού φωνάζει, από παντού βάλλεται και χλευάζεται, σέρνεται αριστερά-δεξιά, με τους καπεταναίους να μιλάν όλοι μαζί προσπαθώντας να αποφασίσουν, με τους υποπλοίαρχους έτοιμους να βουτήξουν με τις τσάντες γεμάτες χρυσά βαρίδια, με τους ναύτες να περιμένουν διαταγές και με τους επιβάτες να προσεύχονται. Κανείς πια δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ελλάδα ήταν μέχρι χθες το πρωί ένα ναυτικό κράτος που κυριαρχούσε στις θάλασσες και όλοι το θαύμαζαν.

Πολιτικοί, νομίζω, ήταν αυτοί που είπαν σε άλλους πολιτικούς «φωνή λαού, οργή Θεού». Ε, ας το ξαναπούνε. Στο κάτω κάτω σε λίγες μέρες ξαναγεννιέται ο Χριστός. Ευκαιρία να ξαναγεννηθούμε κι εμείς μαζί του.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 13/12/2008

(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας)

Σιγά μην κλάψω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
__
Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες: “Σιγά μην κλάψω"

Σχόλια αρθρογράφων

Από τα Νέα αλιεύω δυο ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις:
...
1.Ιταμός και προβοκάτορας
ΤουΓιάννη Χάρη
Ένας περήφανος για το παρατσούκλι του Ράμπο, νταής με τη σιγουριά που του παρέχει ένα όπλο, το οποίο και χρησιμοποιεί πυροβολώντας στον αέρα ή κατευθείαν στο στόχο –παντελώς αδιάφορο ως προς την ουσία–, αυτός λοιπόν ο Ράμπο, διά χειρός του συνηγόρου του προφανώς, υβρίζει τη μνήμη του νεκρού εφήβου και θύματός του, μιλώντας για την «αποκλίνουσα συμπεριφορά» του, και παραδίδει μαθήματα κοινωνιολογίας, μιλώντας για τους γόνους πλουσίων οικογενειών από το Ψυχικό που συχνάζουν στα Εξάρχεια κτλ.

Και έστω ότι αυτός είναι κατηγορούμενος και προσπαθεί να ελαφρύνει τη θέση του.Έρχεται όμως και ο κατ’ εξακολούθηση παραβατικός συνήγορός του, που χρόνια τώρα διασύρει κάθε έννοια κοινωνικής συμπεριφοράς σε γήπεδα και σε τηλεοπτικά κανάλια, και πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, που αν τάχα δεν τα γράφει ο ίδιος, σίγουρα τα προσυπογράφει, εμφανίζεται τιμητής των πολιτικών: κατηγορεί με ιταμό ύφος τους πολιτικούς αρχηγούς και μάλιστα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι για πολιτικά οφέλη και «για να σώσουν το τομάρι τους» εκμεταλλεύτηκαν την υπόθεση, πριν ακόμη αποφανθεί η δικαιοσύνη «αν θα έπρεπε να πυροβολήσει ο αστυνομικός και αν θα έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί»!

Λέει δηλαδή έμμεσα στους νέους ο εν λόγω, μάλλον δίνει έμμεσα το σύνθημα, την επόμενη φορά να μην κάψουν απλώς καταστήματα αλλά και ζωντανούς ανθρώπους!

Τέτοια απροκάλυπτη προβοκάτσια δεν διώκεται άραγε αυτεπάγγελτα;

Ή μήπως όλα πια είναι «θέλημα Θεού»;

...

2. Προσοχή, η ΑGΒ τρελαίνει
Τoυ Σταύρου Θεοδωράκη
Ωραία λοιπόν, πεισθήκαμε. Όλοι είμαστε με την «εξεγερμένη νεολαία». Ας σταματήσουν τώρα τις υπερβολές τα κανάλια. Όχι άλλες αδέξιες αναφορές «στη γενιά του Αλέξη». Όχι άλλα μελό «ποιήματα συμμαθητών» για αγάπη και οικολογία (!). Όχι άλλα αργά πλάνα με τα παιδιά να πετάνε πέτρες, σε υπόκρουση Σαββόπουλου. Όχι άλλο καλόπιασμα της «χαροκαμένης μάνας». Όχι άλλες καταγγελίες για το «αδίστακτο αστυνομικό κράτος». Και τέλος πάντων είναι γελοίο να σε φρουρεί αστυνομικός στα ψώνια σου στο Κολωνάκι- και άλλος ένας, να φυλάει τη βίλα σου- και εσύ να το παίζεις αναρχοαυτόνομος των Εξαρχείων. Δεν είναι «πλυντήριο» τα γεγονότα των ημερών. Οι μαύρες ιδέες που τόσα χρόνια υπηρετούσαν, τους πήγαιναν καλύτερα. Το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» το ξέρουν. Τα ασπρόμαυρα συνθήματα των τοίχων, φαίνεται ότι τα συλλαβίζουν. Ας επιστρέψουν στις «πολιτικές κόντρες», στα «εγκλήματα», στα «κουτσομπολιά», στις «δεξιώσεις», στους «νοικοκυραίους» κι ας αφήσουν τους «εξεγερμένους» στη μοναξιά τους. Άλλωστε με τέτοια κόλπα δεν πρόκειται να κερδίσουν ξανά το «νεανικό κοινό». Έχει πετάξει το πουλάκι, εδώ και καιρό. Οι νέοι έχουν σηκωθεί από τον καναπέ της τηλεόρασης, κάποιοι δεν είναι καν στο σπίτι. Ας μην κουράζονται λοιπόν. Κι ας σταματήσουν τις ανοησίες. Ειδάλλως το άγχος της ΑGΒ θα τους αποτρελάνει.

Μια βόλτα ως την Anemoria...

"...απο το 2000 πΧ Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα δύο στρατηγούς που έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο από τις αρχαίες πόλεις Ανεμόρια και Καλαμάκι. Αυτές οι παλιές πόλεις βρίσκονταν γύρω από Αράχωβα. Αργότερα, περίπου το 334 πΧ. ο Φίλιππος ο 2ος βασιλιάς της Μακεδονίας κατέστρεψε τις δύο πόλεις και οι πληθυσμοί τους διασκορπίστηκαν στους γύρω λόφους, με την πάροδο του χρόνου απο τους κατοίκους αυτους χτίστηκε μία νέα πόλη..."
Την Ανεμόρια δεν τη γνώριζα. Γνώρισα το όνομά της μέσα από τον τίτλο του blog που μου αρέσει και σας το συστήνω...

Η Ελλάδα του Στάθη...

Όταν ο Στάθης παίρνει το πενάκι του ζωγραφίζει...
Απολαύστε τον:

Το Τρίτο Πρόγραμμα έπαιζε Μπαχ -όπου μια χορωδία αγγέλων υμνούσε την ομορφιά του Θεού. Έξω έπεφταν δακρυγόνα και φάπες......ο κ. Υπουργός Εσωτερικών είχε ήδη υπ0βάλει από την προτεραία την παραίτησή του στον κ. Πρωθυπουργό. Ο οποίος δεν την έκαμε δεκτή κι έτσι ανέλαβε ο ίδιος όλη την πολιτική ευθύνη

για την Πόλη που δακρύζει τώρα στάχτη και καπνό, φλόγες κι αγριεμένες πέτρες. Αυτόν τον παράξενο, χλιαρόν Δεκέμβρη, που ο Ήλιος παρακολουθεί ατάραχος από ψηλά χωρίς ούτε ένα σύννεφο να τον σκιάζει, σαν ένας ξένος...

Ελλάδα με τα δυο σου κόμματα σαν τα δυο σου λάμδασαν να μην μπορείς χωρίς τον δικομματισμό σου

τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σου

τον μανιχαϊσμό σου...

Όλα ένας δυϊκός· μαύρο ή άσπρο... Σκύλλα ή Χάρυβδη... οπαδίτες ή κοπαδίτες...

δύο από ένα κι ένα που κάνουν ένα, τον μονοκομματισμό σου...

Κι εμείς, δικτυωμένοι σε έναν παράξενον ιστό, μαρκόνηδες στο χάος -τικ τακ εκπέμπει ο Σίλας

τον Καρούζο να λέει: «μην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του σα δυο χειροβομβίδες»,

και ο Βασίλης

«τώρα με τις λιακάδες πίνω τον καφέ μου έξω ακόμα -στα τραπεζάκια οι θαμώνες, οι εφημερίδες

οι μισές αθλητικές

κι οι άλλες μισές "Χρυσή Ευκαιρία", ψάχνουν για δουλειά»

- «Ο Νίκος, φίλος μου, δεν τον ξέρεις

είχε 11 χρόνια επιχείρηση -την έκλεισε- 47 χρονών, "Βασίλη, δεν με παίρνει κανείς" -του βρήκα δουλειά, νυχτοφύλακας, 750 ευρώ- καβαλάει και το ταξί του αδερφού του τέσσερις ώρες καθημερινώς, "έχω τρία παιδιά, κάπως πρέπει να τα βγάλω πέρα"»

...Φέρτε μου να δαγκώσω τους λογαριασμούς της κυρίας Πελέκη. Θέλω τη γραβάτα του κ. Βουλγαράκη

να τη σύρω πίσω απ' τη σκουπιδιάρα του Δήμου με τον ίδιον δεμένον στην άλλη της άκρη, τους έχω σιχαθεί...

Ελλάδα με τα βουτοπαίδια σου και τα γατοπαίδια σου, με τους (σεμνούς) πνευματικούς σου και τους (ταπεινούς) κουμπάρους σου...

Γεωργοί ξεχασμένοι στα Τέμπη, μαρμαρωμένοι πάνω στα τρακτέρ τους
συνταξιούχοι μαρμαρωμένοι στο Σύνταγμα από εκείνην την ημέρα που τους έδειραν τα ΜΑΤ -τα εγγόνια τους που τα έμαθαν οι γραισκύλοι πώς να τιμούν και να σέβονται τους γέροντες-

Ελλάδα που έχεις γίνει σαν διαφήμιση της δεκάρας

-«είναι αλήθεια ή ψέματα» ότι μια τόσο αισχρή εκπομπή ωσάν αυτή -η φερώνυμη- μπορεί να γίνει η πρώτη ύλη του διαφημιστή; -είναι! Μπράβο! Αλήθεια λέτε, πάρτε 5.000 ευρώ να πάτε να πνιγείτε.

Ελλάδα της λειψυδρίας του μέλλοντός μας με χορηγό την Κόκα Κόλα να μας διδάσκει την αξία του νερού, την ανάγκη της εξοικονόμησής του

με τη φαρμακευτική εταιρεία ΧΡΩΠΑΤΕΛ να μας διδάσκει την αξία του δέντρου -δεν θα το κόβει πλέον να το κάνει χαρτί για να διαφημισθεί, στο εξής θα διαφημίζεται ηλεκτρονικώς και θα μας χορηγεί χειραγωγικώς

σε ευχαριστώ ω Ευαίσθητη Εταιρεία

νοιώθω μια ψυχολογία με χορηγό τη συγκίνησηω Ελλάδα μου, ξαναζείς τη δόξα των θεωρικών, φέρτε μου να εξοπλίσω μια τριήρη, βάλε μου πρόστιμο, ω Εφορία διότι πληρώνω τους φόρους μου(η μαλακία πρέπει να τιμωρείται)

και τράβα μια απαλλαγή περιωπής στον ειδεχθή φοροφυγά πλην όμως χορηγό που διαθέτει τρία ΜΜΕ στη δούλεψή του(η λαμογιά πρέπει να επαινείται)

γεια σου και χαίρε ω «σκοτεινή μητέρα» με τα δύο σου λάμδα της λαμογιάς και της λιγούρας, όχι δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, η Ελλάδα των Τραπεζών και η Ελλάδα των αδύναμων, υπάρχει μία που τρώει την άλλη, όπως τα δύο λάμδα της Σκύλλας που τρώει το ένα το άλλο

όπως η Ελλάδα του σκυλά που τρώει την τέχνη των ανθρώπωνό

πως η Ελλάδα των πρωινάδικων που μας τρώει το μυαλό για μπρέκφαστ, όπως η Ελλάδα του Καραμανλή που έφαγε ό,τι δεν πρόλαβε να φάει η Ελλάδα του Σημίτη.μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της

στα σχολεία και την αγορά-δεν υπάρχει καπνογόνο χωρίς μπάτσο-δεν υπάρχει μπάτσος χωρίς μπαχαλάκια, δεν υπάρχει χουλιγκάνος χωρίς προβοκάτορα, αυτά πάνε δυο-δυο σαν τα λάμδα σου, Ψωροκώσταιναπου όταν δεις διαδήλωση μαθητών, βαράς! φοιτητών, βαράς! εργατών, βαράς! γεωργών, βαράς! συνταξιούχων βαράς! αλλά όταν τα κάνουν λίμπα οι χαϊδεμένοι σου φασίστες

στρέφεις και το άλλο μάγουλο, να φάμε εμείς τη φάπα.

Ελλάδα μου με το λάμδα της Λάμιας, τον Κωστάκη σου και τον Γιωργάκη σου! Διόσκουροι περιωπής, ομαδάρες του Τσάμπιονς Λιγκ, «εμείς αποδείξαμε ότι είμαστε Ελληνες», είπε κάποτε ο Αρης Βελουχιώτης -και, ίσως, γι' αυτό αυτοκτόνησε, ήταν

όμορφη τότε η Ελλάδα όταν ο ωραίος (κι αρχοντοκατσαπλιάς) Λέων Σγουρός σάλταρε καβάλα στ' άλογο απ' τον Ακροκόρινθο κι έσκασε κάτω στα ανθισμένα περιβολάκια, σηκώνοντας σκόνη τη γύρη και μοσχοβολιά τη χάρη...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.ΧΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/200

Καληνύχτα Ελλάδα...

...και για όσους δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται τώρα στην Ελλάδα, οι Goin Through είχαν προφητικά γράψει:

Καλημέρα Ελλάδα,
Σου μιλάει ο Νίβο
όλα σου τα λέω
τίποτα δεν κρύβω
πολύ με υποτίμησες,
εγώ μονάχα λίγο

Σκέφτηκα Ελλάδα
να σ' αφήσω, να φύγω
Δεν το 'βαλα κάτω
και προσπάθησα κι άλλο
ν' ανεβάσω σαν κι εσένα
πιο πολύ το καβάλο

Να πετάξω καπέλα
και το rap ντύσιμό μου
Και ν' αλλάξω τη ζωή
και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα
Να μου ζήσεις για πάντα
Να τιμάς με παρελάσεις
το έπος του 40

Να κρατάς το κεφάλι
ψηλά στον αγώνα
Και να βγάζεις για κυβέρνηση
το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα
και όλοι οι βουλευτές σου
Με τ' αυθαίρετά τους
όλοι στις ακρογιαλιές σου

Με τους Χριστιανούς σου
που κάνουν νηστεία
και ό,τι περισσεύει
στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη
αν θες ν' αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ
να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις
και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου
Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα,
Νίβο στο μικρόφωνο
Στα λέω μέσα στους δίσκους
Στα λέω και στο ραδιόφωνο

Στα 'πα απ' την καλή
Στα λέω και απ' την ανάποδη
Σου 'χω μαζέψει άπλυτα
από δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί,
κύριοι βουλευταί
Πριν πάτε στο γραφείο,
σας κάνω εγώ σεφτέ

Διαλέγω ένα τραγούδι
αντί να στέλνω γράμματα
Δε ψάχνω για μαλάκες,
δεν περιμένω θαύματα

Παράτα και γραφείο
και χαρτοφυλάκιο
Ελάτε μια βόλτα
μέχρι τη Βαρβάκειο

Κατέβα στο λιμάνι,
μίλα στους εργάτες σου
Πάρε την ευθύνη
μια φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία,
μου μιλάτε,
ποια προγράμματα;
Ποια πανεπιστήμια,
ποια Ευρώπη,
και ποια γράμματα;

Πού είναι η παιδεία,
πού είναι η υγεία σας;
Κύριε υπουργέ
γαμώ τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη
αν θες ν' αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις
και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα
μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε,
Παίρνω το θάρρος σήμερα
Αφού όλα τα προβλήματα
είναι θέματα εφήμερα

Προκαταβολικά συγγνώμη
μα έχω όνειρα
Σαν αυτά που κάποιοι
ονομάζανε ανώνυμα

Εγώ τους δίνω όνομα
και δεν κάθομαι φρόνημα
Γιατί εγώ κι εσύ
διαφέρουμε στο φρόνημα

Ζητάω τα προβλεπόμενα,
δεν τα ζητιανεύω
Σ' αντίθεση με σας
έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν
και συ φτιάχνεις τα νύχια σου
Όχι να αμυνθείς
ή για να βρεις τα δίκια σου

Αυτοί σε ξεπουλάνε
όση ώρα καλλωπίζεσαι
Είστε μια παρέα
και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα,
Σ' αφήνω πάω για ύπνο
Όσο εσύ μ' αυτούς
ετοιμάζεσαι για δείπνο

Εγώ θα κάνω στίχους,
κάθε σκέψη στο τετράδιο
Και θα στ' αφιερώσω
απ' το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη
αν θες ν' αλλάξω γνώμη
πρέπει κι εσύ
να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις
και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου
Ελλάδα μη σκορπάς

Στίχοι: Goin'Through
Μουσική: Goin'Through
Πρώτη εκτέλεση: Goin'Through

...αντι σχολίου

Αδερφέ μου σκοπέ
κι αν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
δε θα 'θελα να το λαβώσεις...
Τάσος Λειβαδίτης

Δεκέμβρης...

(ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ)

... ένας Δεκέμβρης μούσκεμα.
Και δεν είν' η βροχή...
είναι το κλάμα
απ' τον πόνο
απ' τα δακρυγόνα.

...ένας Δεκέμβρης βραχνιασμένος.
Και δεν είναι από το κρύο...
είναι απ' τις κραυγές
είναι απ' τα αέρια.

Υ.Γ.(...γι' "αυτούς", σχόλιο μας από άλλη ανάρτηση)

Τσαμπουκάδες ανεκπαίδευτοι κουμπουροφόροι που πίστεψαν ότι “είναι το κράτος” και όταν μπορούν το αποδεικνύουν.

Αμειβόμενοι παχυλά (για όσα προσφέρουν στην κοινωνία), όταν δεν κρύβονται σε γραφεία ή δεν κάνουν τις ορντινάτσες, περιφέρονται υλοποιώντας άκριτα άνωθεν εντολές.

Πρώτοι στην καταστολή κοινωνικών αγώνων , άφαντοι στην πάταξη της εγκληματικότητας.(Και για να ήμαστε δίκαιοι)

Κρυμμένοι πίσω από δακτυλοδυκτούμενους- έντιμους συναδέλφους τους που ψοφάνε στο δρόμο, στις εθνικές και στις υπηρεσιακές αγγαρείες…

Δεκέμβρης...

Τον Αύγουστο σκέφτηκα να "υποδέχομαι" κάθε νέο μήνα με μια μικρή ανάρτηση κι ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που να εκφράζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της στιγμής ή να δένει με το μήνα. Ως τώρα το "έθιμο" τηρούνταν. Ο Δεκέμβρης όμως με πρόλαβε! Ήρθε κι εγώ δε βγήκα στην πόρτα να τον περιμένω! (Σαν τις γιαγιάδες στα χωριά που περιμέναν τις γιορτές τα παιδιά και τα εγγόνια που 'ρχονταν απ' την πόλη. ..)

Γράφω Δεκέμβρη και μου 'ρχεται η λέξη "Δεκεμβριανά": σαν κατάθεση οπλισμού, αφοπλισμός ψυχής...

Μιλώ για το Δεκέμβρη και τρέχω στο τέλος του: σχολικές διακοπές και κάλαντα. Να τσαλαβουτάς με το Μάνθο στις λάσπες του χωριού για να να προφτάσεις τους άλλους να"τα πεις" πρώτος.

Θυμάμαι το Δεκέμβρη και νοσταλγώ τις ατέλειωτες βροχές Άρρωστες μουσκεμένες μέρες που πότιζαν το βουνό,τον κάμπο, το ποτάμι. Ξεχείλιζε ο Εύηνος και με καφέ νερά σκέπαζε τα χωράφια. Ξέπλενε στο διάβα του την κοιλάδα αφήνοντας πίσω αλαλιασμένους χωριάτες και ένα βουητό για μέρες στ' αυτιά μας.

Μυρίζω το Δεκέμβρη και γυρνώ τα σοκάκια του οικισμού να μοιράσω ευχές στο μπάρμπα Σπύρο, το Νίκο, το Χρήστο, τη Νία... και γεμίζω τα χέρια μου μπακλαβάδες: νόστιμους, χορταστικούς, μ' αμέτρητα φύλλα και μπόλικη αμυγδαλόψιχα...

.....

Μνήμες, μνήμες, σημάδια του χρόνου πάνω μας που μας στοιχειώνουν και μας καθορίζουν!

.....

Καλό μήνα! (βροχερό, χιονισμένο, χειμωνιάτικο!)

Σωκράτης Μάλαμας :Δεκέμβρης 1903

(αφιερωμένο)

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω

αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια

·όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,

ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου

τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν

σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω

Στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Η Δέσποινα - Βασιλική παρουσιάζει...

Ζωή Βαλάση
Επανάσταση ονείρων
Εκδάσεις Πατάκη, Συλλογή περιστέρια

Τα παιδιά κάνουν αγγλικά, γερμανικά, μουσική, κολυμβητήριο ή βλέπουν τηλεόραση και παραμελούν τα παραμύθια. Ο Παπουτσωμένος γάτος, η Σταχτοπούτα, η Ωραία κοιμωμένη, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο γενναίος ραφτάκος κι ο Κοντορεβυθούλης αποφασίζουν να κάνουν επανάσταση...

Καλωσόρισμα...

Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, εδώ και λίγη ώρα δεν είμαι μόνος μου!
Η Δέσποινα - Βασιλική αποφάσισε να μου κρατά συντροφιά στα ταξίδια μου στον ιστοχώρο. Όταν θέλει θα μου στέλνει κείμενά της παρουσιάζοντας στην αρχή παιδικά βιβλία που διαβάζει και της αρέσουν. Αργότερα ελπίζω και εύχομαι ότι θα μας τιμήσει και με τις δικές της ιστορίες...
Εγώ τι να πω; Καλώς όρισες γλυκιά μου!
Καλά ταξίδια!

Η Δέσποινα - Βασιλική παρουσιάζει...

Κίρα Σίνου:
Το αίνιγμα του πύργου
Εκδ. Κέδρος

Ο Αλέξης, η Κατερίνα, ο Γιάννης προσπαθούν να ανακαλύψουν το μυστήριο του πύργου. Τι κρύβει η κουκουβάγια; Τα αποτυπώματα στον κήπο και οι δύο ληστείες;...

Επέτειος...

Ύστερα κύλησε ο καιρός και η ιστορία…

17 Νοέμβρη 1973 – 17 Νοέμβρη 2008
35 χρόνια μετά.
35 χρόνια… τόσο κοντά και τόσο μακριά!
Τόσο κοντά που φαντάζει δικό μας.
Τόσο μακριά που κινδυνεύει να χαθεί στην άχλη της Ιστορίας, μια στις τόσες σελίδες.
Λόγια, στεφάνια, ομιλίες, γιορτές, πορείες…
Και μετά;
35 χρόνια μνήμης.
Μνήμης που αντιμάχεται τη λήθη.
Αναζητώ το τότε στο τώρα.
Θα μπορούσα να ανιστορώ χρονικά, γεγονότα, να μιλώ για πρόσωπα, για θύτες, για θύματα.. Να βροντοφωνάξω την αέναη πάλη , το πάντα επίκαιρο μήνυμα…
Ψάχνω πίσω από τις χιλιοτυπωμένες αφίσες που τις σκεπάζουν διαφημιστικές λεζάντες.
Ψάχνω πίσω απ’ τα χιλιοπαιγμένα ηχητικά ντοκουμέντα.
Ακούω και ξανακούω τα συνθήματα.
Βλέπω τους γκρίζους κροτάφους: αυτούς που συμβιβασμένοι λαδώνουν τον τροχό και τους άλλους που δεν πάψαν ποτέ να ονειρεύονται στο χρέος μη κινούντες…
Παρακολουθώ τον τηλεοπτικό οδοστρωτήρα που ξανασερβίρει ανερυθρίαστα τους πρωταίτιους με τους κλώνους τους που αμετανόητοι υψώνουν το δάχτυλο.
Θαυμάζω το νεανικό παλμό, πάντα θαλερός, πάντα ξοπίσω απ’ τ’ όνειρο.
Τραγουδώ τα τραγούδια που τους ενέπνευσαν. Διαβάζω τα κείμενά τους.

Τραγουδώ και οι φωνές που με συντροφεύουν σιγά – σιγά λιγοστεύουν.
Διστάζω…
Κι ας ξέρω το πόσο επίκαιρος είναι ο αγώνας τους.
Διστάζω γιατί το παρόν θαρρείς και προσπαθεί να συντρίψει το παρελθόν. Να διαλέξει επιλεκτικά τα αρεστά, τα ανώδυνα, και να τα επιβάλει στη συλλογική μνήμη.
Όμως η μνήμη θα ’ναι πάντα παρούσα.
Η μνήμη, παρούσα, θα καταγγέλλει τους χειρουργούς της ιστορίας, που στο όνομα της ομαλότητας και της τάξης θα καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες.
Η μνήμη, παρούσα, θα παλεύει για την αξιοπρέπεια, για την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος, την αλληλεγγύη…
Η εξέγερση του Νοέμβρη θα αποτελεί, θα πρέπει να αποτελεί, παράδειγμα κοινωνικής δράσης. Της δράσης των κοινωνικών ομάδων που μακριά από τις ντιρεκτίβες και τη συλλογική υποταγή στον ισχυρό, θα διεκδικούν το δίκιο τους, το δικαίωμα στη ζωή, στην ελπίδα.
Το «Πολυτεχνείο» αποτελεί συλλογική απάντηση της κοινωνίας στη βία. Στην κρατική βία που κινδυνολογώντας και φοβίζοντας προσπαθεί να συντρίψει τους αγώνες.
Το δίκαιο των αγώνων, ποτάμι ορμητικό, δεν μπορεί να υποταχθεί. Αργά ή γρήγορα ξεχειλίζει, γίνεται οργή που παρασέρνει τους φραγμούς των βολεμένων, τα εμπόδια των εφησυχασμένων.
Αναζητώ το μήνυμα εκδηλώσεων όπως η σημερινή.
Αναζητώ τι μπορεί να πει η ιστορία στα νέα παιδιά μέρες σαν τη σημερινή.
Η εικόνα δυνατή, δείχνει τον τρόπο…
Η φωνή βροντερή, καλεί στον ξάστερο στόχο…
Ο λόγος του ποιητή αιώνια προτροπή:

Μ. Κατσαρός

Η διαθήκη

Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί - εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες

ατελείωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών

και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές

στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

Και είναι η Ελευθερία δικαίωμα
μα και καθήκον είναι…

Δασκάλων εγκώμιον

Συχνά μας καταγγέλουν, μας λοιδωρούν,μας απαξιώνουν. (Κι εγώ το κάνω συχνά...)

Δυστυχώς, πολλές φορές, οι καταγγελίες στηρίζονται σε γόνιμο έδαφος που τους προσφέρουμε με τη στάση μας. Όμως η ισοπέδωση, ο μηδενισμός, αδικεί τους χιλιάδες εργάτες/τριες της ελληνικής εκπαίδευσης, που σε περιβάλλον εχθρικό για μάθηση, συνεχίζουν να ονειρεύονται και να παλεύουν.

Ένιωσα πολύ όμορφα διαβάζοντας στην Καθημερινή το κείμενο του Π. Μπουκάλα:

Οι δάσκαλοι και οι άλλοι
Tου Παντελη Μπουκαλα
Εχουν να μάθουν και κάτι σπουδαιότερο από την αλφαβήτα και την προπαίδεια στα παιδιά μας οι δάσκαλοι: να βλέπουν τον κόσμο με τα δυο τους μάτια, όχι μονάχα με το ένα, της προκατάληψης. Τα μαθήματα αυτά αφορούν κι εμάς τους μεγάλους, κι ας έχουμε τυπικά ξεσκολίσει. Κατά το στερεότυπο βέβαια οι εκπαιδευτικοί είναι οκνηροί, περιορίζονται στα υποχρεωτικά, δεν ξανοίγονται και δεν ανοίγουν το μυαλό των παιδιών μας, κλειστό από την πολλή τηλεόραση και το κουρασμένο ή ασύντακτο γονικό ενδιαφέρον. Μας αρέσει να γενικεύουμε. Να ισοπεδώνουμε. Κι όχι μονάχα εις βάρος των δασκάλων. Κι ας υπάρχουν πολλά δείγματα μιας άλλης στάσης, ικανά να καταρρίψουν τις βεβαιότητές μας, οι οποίες ωστόσο παραμένουν ακλόνητες στο ύψος της αυταρέσκειάς τους.

Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της Μαγνησίας έχει το όνομα «Ρήγας Φεραίος». Και το τιμά, αποδεικνύοντας ότι δεν το έλαβε απλώς επειδή ο Βελεστινλής, ο κήρυκας της παμβαλκανικής συνύπαρξης, έτυχε να γεννηθεί σ’ εκείνα τα μέρη. Στις 7-8 Νοεμβρίου ο Σύλλογος οργάνωσε εκδηλώσεις με θέμα «Τέχνη και μετανάστευση». Τις οργάνωσε ο Σύλλογος, τις εμψύχωσαν οι ίδιοι οι μετανάστες, με τα μουσικά τους συγκροτήματα (τρεις Αλβανοί το ένα, Βούλγαροι, Αλβανοί και Ελληνες το άλλο), τα τραγούδια, τα ποιήματα, τις ζωγραφιές, τις συγκλονιστικές αφηγήσεις τους. Ο Ρήγας σίγουρα θα χαιρόταν.

Κάποιοι άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, ελευθερώνουν όντως τ ον λεγόμενο ελεύθερο χρόνο τους μαθαίνοντας ελληνικά σε μετανάστες, μικρούς και μεγάλους, όχι για να τους κάνουν με το ζόρι Ελληνες, αλλά για να τους βοηθήσουν στην τόσο δυσκολεμένη ζωή τους. Αυτό γίνεται και στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, μιας περιοχής που στα τρομοκρατικά δελτία ειδήσεων κυκλοφορεί σαν τόπος βίας. Το εγχείρημα, όμως, που δεν εξαντλείται στα μαθήματα ελληνικών, μπήκε στο στόχαστρο του ΛΑΟΣ. Πολιτικά η στάση του εν λόγω κόμματος είναι απολύτως φυσική. Μήπως και την ξενοφοβία σαν φυσική δεν προσπαθούν να την παραστήσουν οι «καθαροί Ελληνες», που και τον Ρήγα ακόμα με τον τόσο διεθνισμό του θα τον χαρακτήριζαν μολυσμένο;

Hμερομηνία δημοσίευσης: 15-11-08

Έφυγε ο Γ. Κοίλιαρης...

"Την τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ άφησε ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Γιώργος Κοίλιαρης, που δεν κατάφερε να ανακάμψει από το σοβαρό τραυματισμό του κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής στο Αφγανιστάν." (από τις εφημερίδες)

Δεν το γνώριζα, τον διάβαζα, τον έβλεπα, τον άκουγα...
Έμαθα το χαμό του και λυπήθηκα.
Καλοτάξιδος...

O Γιώργος Kοίλιαρης γεννήθηκε το 1956. Σπούδασε ιστορία, φιλοσοφία, μοντέρνες τέχνες στο Πανεπιστήμιο Nιούκασλ της Mεγάλης Bρετανίας.
'Eχει εργαστεί ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Tα Nέα, Eλευθεροτυπία, Eλεύθερος Tύπος, Bραδυνή, Πρώτη, Eπικαιρότητα, στο ραδιόφωνο του Φλας και του Σκάι και στην τηλεόραση, στα κανάλια ET-1, ET-2, Σκάι, Σταρ, Kανάλι 5.
Eιδικεύτηκε στο ελεύθερο ρεπορτάζ και στις πολεμικές ανταποκρίσεις (τέσσερις μήνες ανταποκριτής στο Λίβανο, το Kουρδιστάν, την Tουρκία, τον Πόλεμο του Kόλπου, τη Bοσνία, το Nαγκόρνο Kαραμπάχ, το Tσαντ, το Iσραήλ, τη Pουμανία, τη Γεωργία). Eπίσης ασχολήθηκε με θέματα ναρκωτικών.

Νιώθω τυχερός γιατί στη βιβλιοθήκη μου βρίσκεται το βιβλίο του "Η γαλήνη κομματιάστηκε"

"(...) Eίναι βαριά η κουβέντα που θα πω, αλλά την εννοώ πέρα ως πέρα: αν υπήρχε διεθνώς βραβείο Xεμινγουέι για το πολεμικό ρεπορτάζ, τότε το βιβλίο του Γιώργου Kοίλιαρη θα ήταν σίγουρα, για εφέτος, το φαβορί του".
Bασίλης Bασιλικός

Η δήλωση του Γ. Σεφέρη στο BBC (28/3/1969)

Ο Έλληνας νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) έκανε στις 28 Μαρτίου 1969, στην παγκόσμια υπηρεσία BBC μια προφητική δήλωση ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία (χούντα) που επιβλήθηκε την 21η Απριλίου 1967.
Στο βιντεοκλίπ μεταξύ των άλλων μπορούμε να δούμε: τους κιτς εορτασμούς της χούντας, την καταστροφή της Κύπρου, τον Αλέκο Παναγούλη, το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γυάρου, την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο.

To πλήρες κείμενο της δήλωσης:

"Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και - τόσο περίλαμπρα - ο λαός μας στον τελευταίο Παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνους και με κόπους, πάνε και αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.

Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι αυτόν τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει -συνειδητά ή ασυνείδητα- όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου.

Όσο μένει η ανωμαλία τόσο προχωρεί το κακό. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και μπορώ να το πω: «μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος».

Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει.Είναι εθνική επιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.

Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω."

Γιατί δεν βλέπουμε με τα μάτια μας...

Από τον ΣΠΥΡΟ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ
Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι πίστευαν ότι βλέπουν με τα μάτια τους, ότι οι εικόνες του κόσμου αποτυπώνονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα και μεταφέρονται παθητικά στο εσωτερικό του εγκεφάλου. Η ιδέα ότι βλέπουμε με τα μάτια μας είναι μια ψευδαίσθηση.

Επειτα από επίμονες έρευνες σχετικά με την ανατομία και τη λειτουργία του οπτικού μας συστήματος, οι ειδικοί κατέληξαν να ανακαλύψουν ότι δεν βλέπουμε με τα μάτια μας αλλά με το σύνολο του οπτικού εγκεφάλου που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ινιακού λοβού.
Για την ακρίβεια, ανακάλυψαν ότι στο εσωτερικό του εγκεφάλου μας δεν σχηματίζεται καμία πλήρης εικόνα, με την τυπική σημασία της λέξης, των εξωτερικών αντικειμένων. Η όραση επομένως είναι μια ενεργή και δημιουργική διεργασία κατασκευής των οπτικών αντικειμένων και όχι απλώς μια πιστή αναπαραγωγή των εικόνων του εξωτερικού κόσμου! Ομως, οι πρόσφατες έρευνες των νευροεπιστημών έχουν ανατρέψει και μια άλλη ευρέως διαδεδομένη ψευδαίσθηση: ότι η όραση αποτελεί μια ενιαία εγκεφαλική λειτουργία.

Σήμερα γνωρίζουμε, χάρη κυρίως στις πρωτοποριακές έρευνες του πατέρα της Νευροαισθητικής Semir Zeki, ότι διαφορετικά χαρακτηριστικά της οπτικής σκηνής -μορφή, κίνηση, χρώμα- ανιχνεύονται από εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα και υφίστανται επεξεργασία σε διαφορετικές περιοχές του οπτικού φλοιού. Με δεδομένη, μάλιστα, αυτή τη σπονδυλωτή αρχιτεκτονική (modularity) του εγκεφάλου, ο Zeki νομιμοποιείται να προτείνει την ιδέα ότι «και η αισθητική είναι σπονδυλωτά διαρθρωμένη».

Σήμερα υπάρχουν αρκετά πειστικές αποδείξεις ότι για να εξαγάγει ο οπτικός εγκέφαλος τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του οπτικού μας κόσμου οφείλει να παραβλέπει και να εξαλείφει τα επουσιώδη στοιχεία της οπτικής σκηνής. Αυτή η φαινομενικά αθώα πρόταση προϋποθέτει την οριστική εγκατάλειψη των μύθων του «αθώου βλέμματος» και του «αμφιβληστροειδικού ρίγους» τόσο στη νευροεπιστήμη όσο και στην αισθητική. Εξάλλου, όπως προφητικά το έθεσε ο Ε.Η. Gombrich στο εξαιρετικό βιβλίο του «Τέχνη και Ψευδαίσθηση» («Νεφέλη», 1995): «Η ζωγραφική είναι μια ανθρώπινη δραστηριότητα και ο καλλιτέχνης έχει μάλλον την τάση να βλέπει ό,τι ζωγραφίζει, παρά να ζωγραφίζει ό,τι βλέπει».

Ισως τελικά οι ζωγράφοι -αλλά και όλοι οι δημιουργικοί καλλιτέχνες- να λειτουργούν, χωρίς να το γνωρίζουν, ως νευροεπιστήμονες, αφού μελετούν τον εγκέφαλο και τις λειτουργίες του με τα δικά τους ιδιαίτερα μέσα (χρώμα, νότες, λέξεις κ.ο.κ.). Εκμεταλλεύονται, χωρίς να το συνειδητοποιούν, τα χαρακτηριστικά του πολύπλοκου συστήματος παράλληλης επεξεργασίας των αντιληπτικών τους εμπειριών, δηλαδή του εγκεφάλου τους, για να δημιουργήσουν τα «αθάνατα» έργα τους.

Περισσότερες πληροφορίες: SEMIR ΖΕΚΙ Εσωτερική Οραση «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ», ΣΕΛ. 285, 17 χ 25 ΕΚ., ΕΥΡΩ 30. www.neuroesthetics.org

www.vislab.ucl.ac.u

Ελευθεροτυπία, 08/11/2008

Γιατί γράφουν οι άνθρωποι...

Αντιγάφω από hablado.wordpress.com
Meet Lola

Είναι κοινό μυστικό ανάμεσα στους blogger (σημ. παρατηρήστε πως το αφήνω αμετάφραστο) πως όλοι κι όλες εμείς που γράφουμε ανήκουμε σε δυο φάρες. Τους σοβαρούς κι αυτούς που κάνουν την πλάκα τους. Μην τρέξετε να εντάξετε κάπου αυτούς που δημοσιογραφούν, όπως π.χ. το press-gr κι όλα τ’ άλλα αποκαλυπτικά blogs. Αυτά δεν είναι ιστολόγια, αλλά παραδείγματα της κακής χρήσης – κακοποίησης θα έλεγα – της έννοιας του blogging (πάλι αμετάφραστο).

Μην βάλετε στο λογαριασμό και τις εφημερίδες που διαθέτουν στους αναγνώστες τους τη δυνατότητα να σχολιάσουν, γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει συμμετοχή στα σχόλια από τον συντάκτη, τότε δεν είναι ιστολόγηση, αλλά ενημέρωση. Γενικότερα, η απουσία σχολιασμού (τα σχόλια είναι off) , ή η απουσία του συντάκτη ενός άρθρου από τη διαδικασία του διαλόγου στα σχόλια παραπέμπουν σ’ άλλα βίτσια, ανιστολογικά. (Οι γλωσσολόγοι θα με πάρουν με τις πέτρες για τους νεολογισμούς μου σήμερα)…

Είμαστε λοιπόν μόνο εμείς, δυο παρατάξεις, δυο στρατόπεδα, δυο θανάσιμοι εχθροί. Οι σοβαροί κι οι πλακατζήδες! Κι εγώ ανήκω σε ‘κείνες που στερούνται παντελώς της σοβαρότητας τους: κοινώς, κάνω την πλάκα μου! Ξοδεύω το χρόνο μου γράφοντας κείμενα, αναζητώντας μια εικόνα που θα πλαισιώσει ένα άρθρο μου, ένα βίντεο απ’ το YouTube και πάει λέγοντας. Η διαδικασία αυτή με διασκεδάζει αφάνταστα. Είναι ο δρόμος προς την Ιθάκη μου, μέχρι να χρειαστεί να αντιμετωπίσω στο παλάτι τους μνηστήρες, που δεν είναι άλλοι απ’ τα σχόλια των αναγνωστών μου.

Στα σχόλια πέφτει μαχαίρι αν και με στεναχωρεί αυτό. Είναι προφανές άλλωστε. Σχόλια που δεν καλύπτουν τις ηθικές και δεοντολογικές γραμμές μου κόβονται. Όχι αυτά που δε συμφωνούν μαζί μου, αλλά αυτά που δεν έχουν σχέση με το άρθρο, αυτά που ο συντάκτης τους ζει στο δικό του χωροχρόνο, αυτά που περιέχουν τις φράσεις «Αποκαλυπτικό», «Διαδώστε το» κλπ.

Έτσι διαμορφώθηκε η «κλίκα» μας κι έμειναν οι συνήθεις γνωστοί-άγνωστοι κι ανώνυμοι απ’ έξω. Κι αυτό δεν είναι μια διαπίστωση της πλάκας, αλλά μια σοβαρή διαπίστωση.Όπως σοβαρή διαπίστωση είναι κι η ψυχαγωγία μου μέσα απ’ τη γραφή κι απ’ την ανάγνωση. Η απεξάρτηση απ’ τη μοναξιά της TV και της παρέας που πίνει καφέ στο μπιστρό, παίζοντας με το κινητό της, με χαμηλωμένα τα βλέμματα στο πάτωμα λες και απολογούνται για όλα τα στραβά της κοινωνίας μας, και η ενσωμάτωση σε μια κοινότητα ανθρώπων με ίδια ή παραπλήσια ενδιαφέροντα κι ανησυχίες χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς, είναι κι αυτή, μια σοβαρή παράμετρος του blogging.

Μπορεί να μην είμαι η γκουρού του blogging, αλλά ξέρω που, πως και γιατί να ασπάζομαι τους γκουρού. Μπορεί να μην είμαι καθηγήτρια πανεπιστημίου, αλλά ξέρω τι είναι και τι δεν είναι blogging. Μπορεί να μην πηγαίνω σε γκαλά και ημερίδες, αλλά ξέρω να διακρίνω τους σοβαρούς απ’ τους σοβαροφανείς, τους υποκριτές απ’ τους ειλικρινείς και φυσικά, τους ελεύθερους απ’ τους υποδουλωμένους.

Μπορεί να μην με αναγκάζουν (ακόμα), αλλά ξέρω να θέτω μόνη μου κανόνες δεοντολογίας σ’ ένα χώρο που οριοθετώ ως χώρο μου. Κι όλα αυτά φίλοι μου συνιστολόγοι, είναι επίσης σοβαρά βήματα προς την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας, ακόμη κι αν εμείς τα παίρνουμε στ’ αστεία.

Εν κατακλείδι, μπορεί να μην αναλώνομαι με τις φαιδρότητες που κάποιοι ανάγουν σε επιστημονικές ημερίδες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω εικόνα για αυτά που συμβαίνουν στη μπλογκόσφαιρα. Απλά, απαξιώ. Ανοίγω το αναγνωστικό μου και διαβάζω…Λό-λα. Πά-ρε Λό-λα το μή-λο. Νά έ-να μη-λο…

Επίσκεψη του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην Πάτρα...

...τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008 τα Σχολεία των Δήμων Πατρέων , Δύμης, Μεσσάτιδας και Ρίου και την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008 του Δήμου Παραλίας , σύμφωνα με την απόφαση του Νομάρχη Αχαΐας , θα παραμείνουν κλειστά για να διευκολυνθούν και να συμμετάσχουν οι μαθητές και το διδακτικό προσωπικό στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις υποδοχής του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου.
(απόσπασμα από εγκύκλιο της Δ/νσης Α/θμιας Εκπ/σης)

Οι πληροφορίες που ήθελαν τον κ. Βαρθολομαίο να επισκέπτεται τον καταυλισμό των Αφγανών προσφύγων, δείχνοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον του για τους απόκληρους της ζωής, ελέγχονται ως ανακριβείς...

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Η κρίση

Του ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ
Ενα φάσμα φοβίας και τρέλας πλανάται στο στερέωμα. Το κοιτάζουν όλοι και λένε. Ωχ, η κρίση. Το μεγάλο φάντασμα έρχεται να μας καταβροχθίσει. Δηλαδή τι, να μας φάει τα ψυγεία, τις τηλεοράσεις, τα αυτοκίνητα, τις μεζονέτες, τις ξαπλώστρες και όλα τα επιπλέον αγαθά που η απληστία μας δημιούργησε;

Μα ποια κρίση έρχεται, η κρίση ήταν πριν. Τώρα επανερχόμαστε στη φυσική μας κατάσταση, την ανθρώπινη. Και ό,τι νομίζουμε πως χάνουμε, προέρχεται από εμάς τους ίδιους. Γιατί ξεπεράσαμε την ηθική μας ιδιότητα.Ξέρω ένα ζευγάρι. Ο άντρας κερδίζει 900 ευρώ και η γυναίκα 800 ευρώ . Παντρεύονται και χαλάνε για τον γάμο τους 20.000 ευρώ . Πού τα βρήκανε; Αυτό είναι η τρέλα και η έλλειψη οικονομικής ζωής. Θα έκοψαν το κεφάλι τους, θα δανείστηκαν, θα πήραν από συγγενείς και φίλους. Και μετά έχει ο Θεός. Πώς θα τα επιστρέψουν; Αυτό δεν το σκέφτονται. Θυμάμαι στην Κατοχή που δεν είχαμε τι να φάμε, παντρεύτηκε η θεία μου και αμέσως εξολοθρεύτηκε το κοτέτσι της αυλής, με δέκα κότες, στον βωμό του γάμου. Και την επομένη δεν είχε τίποτε. Και άλλα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν ζωντανά και θα έχετε κι εσείς στη ζωή σας. Ετσι σπαταλώντας και ζώντας με τρόπο επιπόλαιο φτάνουμε σ' ένα άκρο. Εκεί που αρχίζει ο γκρεμός. Γιατί πώς ζούσαμε παλιά, ένα πιάτο φαγητό τρώγαμε. Φακές, μπριάμ, κοτόπουλο με ρύζι, μπακαλιάρο σκορδαλιά, ελιές, πατάτες γιαχνί, πλιγούρι, τραχανά και καμιά Κυριακή λίγο αρνάκι στον φούρνο με πατάτες. Κι έτσι δεν χρειαζόμαστε τα BodyLine. Ενώ τώρα ποιος κάθεται χωρίς να θέλει να φάει φιλέτο, μπριζόλα, σαλάτες του Καίσαρα με παρμεζάνα και ρόκα, ψαρονέφρι, εξοχικά, λουκάνικα, αστακομακαρονάδες κι ένα σωρό άλλα πρωτότυπα και πανάκριβα φαγητό. Κάθε μέρα γιορτή.

Αρχίζουν τα τσιμπούσια αργά, συνήθως στις 12 η ώρα το βράδυ. Και μετά τα μπαλονάκια στην καρδιά. Αυτοκίνητα έχει όλη η οικογένεια, και μάλιστα πολυτελή. Ρώτησα έναν φτωχό με αυθαίρετο σπίτι, που πήρε Μερσεντές, πώς το πήρε, και μου απάντησε: Το ήθελα πολύ. Τώρα θα κάθεται να το κοιτά γιατί δεν θα μπορεί να το κινεί.Κάπως έτσι έγινε. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν προσέχανε, δεν κοιτάζανε προς τα πίσω, δεν σκέφτονταν γιατί οι Σειρήνες της ζωής τούς καλούσαν με απατηλά τραγούδια. Οι τράπεζες τηλεφωνούσαν διαρκώς με καινούργια προϊόντα και προγράμματα και οι πιστοί έτρεχαν στον Μαμμωνά και ανήσυχοι ποντάριζαν για να κερδίσουν 0,5%.

Στην Παλαιά Διαθήκη οι Εβραίοι, όταν έφυγε ο Μωυσής για λίγο, άρχισαν να λατρεύουν το χρυσό μοσχάρι σαν Θεό, σαν αυτό που έφτιαξε ο Ντάμιαν Χιρς, και έτσι καταστράφηκαν.Πραγματικά, αυτό έπαθαν και οι σημερινοί λαοί. Λάτρεψαν το χρήμα. Αλλά το χρήμα είναι άχρηστο άμα δεν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις. Το χρήμα είναι για να καλύπτει τις ανάγκες σου. Το επιπλέον δημιουργεί προβλήματα γιατί δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Ο άφρων πλούσιος κάθε μέρα περνούσε ώρες στο ταμείο του και μετρούσε τα χρήματά του για να βλέπει ότι είναι εκεί.

Τώρα λοιπόν, αφού λατρέψαμε το χρυσό μοσχάρι, ας ασχοληθούμε λίγο με τη σκέψη μας, να βλέπουμε τι έχουμε ανάγκη σήμερα, να οικονομούμε, να χαλάμε λίγα, για τα χρειαζούμενα, να μην αγοράζουμε δώδεκα ζευγάρια παπούτσια ούτε δέκα χιτώνες. Και οι γυναίκες να ξοδεύουν λιγότερα για τις ενδυμασίες τους και τα μπιζού και οι άνδρες για ρολόγια...

Πάντως οι φτωχοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Οι άλλοι να φοβούνται. Πλούσιος είναι αυτός που δεν έχει ανάγκη από τίποτε.

Πάντως, πτωχεύσαμε λόγω πλούτου.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 01/11/2008