Επέτειος...

Ύστερα κύλησε ο καιρός και η ιστορία…

17 Νοέμβρη 1973 – 17 Νοέμβρη 2008
35 χρόνια μετά.
35 χρόνια… τόσο κοντά και τόσο μακριά!
Τόσο κοντά που φαντάζει δικό μας.
Τόσο μακριά που κινδυνεύει να χαθεί στην άχλη της Ιστορίας, μια στις τόσες σελίδες.
Λόγια, στεφάνια, ομιλίες, γιορτές, πορείες…
Και μετά;
35 χρόνια μνήμης.
Μνήμης που αντιμάχεται τη λήθη.
Αναζητώ το τότε στο τώρα.
Θα μπορούσα να ανιστορώ χρονικά, γεγονότα, να μιλώ για πρόσωπα, για θύτες, για θύματα.. Να βροντοφωνάξω την αέναη πάλη , το πάντα επίκαιρο μήνυμα…
Ψάχνω πίσω από τις χιλιοτυπωμένες αφίσες που τις σκεπάζουν διαφημιστικές λεζάντες.
Ψάχνω πίσω απ’ τα χιλιοπαιγμένα ηχητικά ντοκουμέντα.
Ακούω και ξανακούω τα συνθήματα.
Βλέπω τους γκρίζους κροτάφους: αυτούς που συμβιβασμένοι λαδώνουν τον τροχό και τους άλλους που δεν πάψαν ποτέ να ονειρεύονται στο χρέος μη κινούντες…
Παρακολουθώ τον τηλεοπτικό οδοστρωτήρα που ξανασερβίρει ανερυθρίαστα τους πρωταίτιους με τους κλώνους τους που αμετανόητοι υψώνουν το δάχτυλο.
Θαυμάζω το νεανικό παλμό, πάντα θαλερός, πάντα ξοπίσω απ’ τ’ όνειρο.
Τραγουδώ τα τραγούδια που τους ενέπνευσαν. Διαβάζω τα κείμενά τους.

Τραγουδώ και οι φωνές που με συντροφεύουν σιγά – σιγά λιγοστεύουν.
Διστάζω…
Κι ας ξέρω το πόσο επίκαιρος είναι ο αγώνας τους.
Διστάζω γιατί το παρόν θαρρείς και προσπαθεί να συντρίψει το παρελθόν. Να διαλέξει επιλεκτικά τα αρεστά, τα ανώδυνα, και να τα επιβάλει στη συλλογική μνήμη.
Όμως η μνήμη θα ’ναι πάντα παρούσα.
Η μνήμη, παρούσα, θα καταγγέλλει τους χειρουργούς της ιστορίας, που στο όνομα της ομαλότητας και της τάξης θα καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες.
Η μνήμη, παρούσα, θα παλεύει για την αξιοπρέπεια, για την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος, την αλληλεγγύη…
Η εξέγερση του Νοέμβρη θα αποτελεί, θα πρέπει να αποτελεί, παράδειγμα κοινωνικής δράσης. Της δράσης των κοινωνικών ομάδων που μακριά από τις ντιρεκτίβες και τη συλλογική υποταγή στον ισχυρό, θα διεκδικούν το δίκιο τους, το δικαίωμα στη ζωή, στην ελπίδα.
Το «Πολυτεχνείο» αποτελεί συλλογική απάντηση της κοινωνίας στη βία. Στην κρατική βία που κινδυνολογώντας και φοβίζοντας προσπαθεί να συντρίψει τους αγώνες.
Το δίκαιο των αγώνων, ποτάμι ορμητικό, δεν μπορεί να υποταχθεί. Αργά ή γρήγορα ξεχειλίζει, γίνεται οργή που παρασέρνει τους φραγμούς των βολεμένων, τα εμπόδια των εφησυχασμένων.
Αναζητώ το μήνυμα εκδηλώσεων όπως η σημερινή.
Αναζητώ τι μπορεί να πει η ιστορία στα νέα παιδιά μέρες σαν τη σημερινή.
Η εικόνα δυνατή, δείχνει τον τρόπο…
Η φωνή βροντερή, καλεί στον ξάστερο στόχο…
Ο λόγος του ποιητή αιώνια προτροπή:

Μ. Κατσαρός

Η διαθήκη

Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί - εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες

ατελείωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών

και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές

στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

Και είναι η Ελευθερία δικαίωμα
μα και καθήκον είναι…