Σουρούνης όπως συγγραφέας

Το Σουρούνη τον αγαπώ... Τον αγαπώ εκ του μακρόθεν. Τον αγαπώ γιατί μοιραστήκαμε μαζί πολλά κυριακάτικα πρωινά, όταν ξεκίνησε να γράφει επιφυλλίδες στην Ελευθεροτυπία.

Έμενα σε μια ισόγεια γκαρσονιέρα σ' ένα στενάκι πίσω από τη Νοταρά. Η Φρόσω ήταν στο Ρέθυμνο κι εγώ περίμενα τα Σαββατοκύριακα για να ταξιδέψω στην Κρήτη - μια φορά το μήνα - ή να πάρω την κυριακάτικη εφημερίδα, να χωθώ πρωί - πρωί στον "Πελεκάνο" και αφού παραγγείλω καφέ, να αρχίσω την ανάγνωση και να απολαύσω τα κείμενά του. Συντροφιά μοναδική δυο τρεις συνταξιούχοι που την είχαν κοπανήσει απ' την εκκλησία και το νυσταγμένο γκαρσόνι.

Με γοήτευε το γράψιμο του, σαν ψίθυρος από φίλο που στέκεται στο διπλανό σκαμπό της μπάρας. Ήταν ο μεγάλος αδερφός, ο φίλος, που γυρίζει από ταξίδι κι έχει να σου πει ιστορίες. Με γοήτευε η ζωή του, ήταν το "άλλο" που εγώ "φύσει" μαζεμένος - φοβισμένος, δεν τολμούσα να κάνω. Η ελευθερία που θα 'θελα να είχα, να ταξιδεύω στο χώρο, να γνωρίζω ανθρώπους, ιδέες, εμπειρίες.

Με γοήτευαν τα κείμενά του. Φράσεις που τις αποστήθισα, τις υιοθέτησα, τις έφερα στην παρέα. "Γουλιά μπουκιά! Το σκεπάζουμε κ. Σουρούνη!" Κι έπειτα τα κείμενά του για τη φιλία, τον έρωτα, την πόλη του τη Θεσσαλονίκη, τους ανθρώπους της ζωής του.

Βιβλία του δεν είχα διαβάσει, φοβόμουν μην με απογοητεύσει. Το πρώτο του βιβλίο που διάβασα ήταν "Ο χορός των ρόδων", μετά από παρότρυνση μιας πωλήτριας στο βιβλιοπωλείο του Ρεντζή στη Θεσσαλονίκη. Το ρούφηξα σαν τους μέτριους ελληνικούς του "Πελεκάνου" . Ακολούθησαν και άλλα το ίδιο ή λιγότερο ενδιαφέροντα

Η Φρόσω πήρε μετάθεση και γύρισε απ' την Κρήτη, στήσαμε "νοικοκυριό", ήρθε το παιδί, αρρώστιες, δουλειά με πολύ τρέξιμο, αγωνία, κούραση, οικονομικό στριμωξίδι, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος και οι κυριακάτικοι καφέδες με εφημερίδα χάθηκαν. Πάει η κυριακάτικη ραστώνη, πάει και το εβδομαδιαίο ραντεβού με το Σουρούνη.

Και να 'μαι σήμερα Κυριακή πρωί 12 Οκτώβρη στο τραπέζι της κουζίνας, με ελληνικό μέτριο, το παιδί να συμμαζεύει το δωμάτιο του, τη Φρόσω στο τηλέφωνο και ο Σουρούνης πάλι εδώ στην έκτη σελίδα της " Άλλης όψης" της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας.

Τι κι αν πέρασαν χρόνια, ο κύριος Αντώνης εκεί, με ένα χαμόγελο που βγάζει πονηριά και πόνο συνάμα να μιλά για τον Οκτώβρη του και τον Οκτώβριο. Θυμάμαι την ανάρτησή μου για τον ίδιο μήνα λίγες μέρες πριν. Συνωμοσία! Κι αναρωτιέμαι, διαβάζοντάς τον, πώς τα καταφέρνει κάθε φορά ο μπαγάσας και με ακουμπά εκεί που θα τον νιώσω οπωσδήποτε. Με αγγίζει, με συνεπαίρνει, με συγκινεί.

Καλημέρα, κύριε Αντώνη, να είσαι πάντα καλά, μπερδεμένος ανάμεσα στον Οκτώβρη και τον Οκτώβριο...

(Όλο το κείμενο το Σουρούνη εδώ)