Πώς είναι οι παιδικοί πύργοι της μνήμης;
Τα πυργόσπιτα, που κλείσαν μέσα τους την παιδική αθωότητα;
Πέτρινοι;
Δεν μπορεί, θα 'ταν κρύοι.
Κι εκεί θαλπωρή και ζεστασιά συναντούσες.
Ξύλινοι;
Πώς όμως θα άντεχαν στους αέρηδες και τις μπόρες;
Πώς θα άντεχαν τον κόντρα καιρό;
Ψάχνω μια απάντηση και αν καταλήγω κάπου είναι πως...
Θα 'ναι φτιαγμένοι απ' τη μαγιά που ζύμωσε τα όνειρα.
Αέρινοι κι ομιχλώδεις.
Φωτεινοί και διάφανοι.
Χαμόγελα γεμάτοι.
...
Κρυβόμουν μέσα τους και ταξίδευα.
Ταξίδευα, κατανικώντας τα κύματα,
( γιατί ήταν το τώρα ασήκωτο)
για να βρεθώ εκεί.
Εκεί...
Τόπος που άλλαζε κάθε φορά
Απροσδιόριστος
Τα υλικά του αλλάζαν
Φυγή συνάμα κι άρνηση
Φυγή για να μη γίνει αποδοχή
Η αποδοχή ήταν ήττα
Τώρα ίσως φαντάζει λάθος
Μπορεί και να ήταν
Ήταν όμως η μόνη επιλογή που έβλεπα
Τις άλλες, αν υπήρχαν, δεν τις γνώριζα
Δεν ήθελα να τις δω
Γιατί φοβόμουν να ανοίξω τα μάτια
Κλεινόμουν στα ονειρόσπιτα και ταξίδευα...
...
Κι αν τώρα με αναζητάς
- όταν λείπω -
έλα να με βρεις
Βουτιά στη θάλασσα του ονείρου
κύμα γλυκό ονειροπόλο
θέλγει και θέλγεται
θέλει να θάλλει
θάλασσα η μνήμη
σε πνίγει
σε αναδύει...
(χαμηλωνω το φως, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω)
|
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα.
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική:Μάριος Φραγκούλης
Πρώτη εκτέλεση:Μάριος ΦΡαγκούλης
Δίσκος: "SOMETIMES I DREAM", ODYSSEY/SONY MUSIC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου