Όνειρο ήτανε...

Κλείνω τα μάτια. Βαριά, κουρασμένα τα βλέφαρα. Κουράστηκα να με βλέπουν να ξεριζώνομαι. Κλαδί χωρίς βαθιές ριζές που προσπαθεί να χωθεί στο χώμα και, μόλις θαρρείς πως στέριωσε, αέρας βίαιος - συγγενικό χέρι - με ξεριζώνει.

Ένα παράθυρο! Μια ελπίδα. Ορμώ προς το φως. Είναι ανοιχτό. Κι ο αέρας θροΐζει την κουρτίνα και με λούζει στο πρόσωπο. Πλησιάζω, απλώνω το χέρι και... Πάγος! Ένας κρύος, σαν μάρμαρο, τοίχος υψώνεται, φράζει το δρόμο προς τα έξω. Παγώνω, πνίγομαι! Παγιδεύτηκα ! Θεέ μου... Γιατί;

___

Τινάζομαι από το κρεβάτι. Το φως με λούζει.

Ουφ! Όνειρο ήτανε...

Ένα όνειρο που έρχεται και ξανάρχεται, με πνίγει κάθε φορά που συναντώ αδιέξοδο. Το ανοιχτό παράθυρο - η ψευδαίσθηση ελευθερίας - και ο τοίχος πάντα εκεί να παραμονεύει. Άλλοτε κρύος σαν μάρμαρο κι άλλοτε καυτός σαν τούβλο πυρωμένο.

Και η ίδια ανακούφιση πάντα.

... όνειρο ήτανε!

Παλεύω να το ξεδιαλύνω, παλεύω να βρω τον τρόπο. Δεν μπορεί! Κάπου εκεί είν' η χαραμάδα που κάνει τον τοίχο ευάλωτο. Η άκρη του νήματος που θα με αφήσει να ξεμπλέξω, να διαλύσω το δυσβάσταχτο πέπλο.

___

Νομίζω ότι τη βρήκα. Είναι όνειρο! Φαντασίας πλάσμα. Κι εγώ είμαι εδώ. Είμαι εγώ που ορίζω το παράθυρο. Εγώ που ορίζω το εδώ και το εκεί. Εγώ είμαι που πατάω, εγώ που προχωράω. Εγώ που σπρώχνω τον τοίχο. Δεν με καίει, δεν με παγώνει. ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΗ! ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΩ! Ξέρω ότι μπορώ! Έχω μέσα μου τη δύναμη. Ήταν κρυμμένη. Ή μήπως την είχα θάψει εγώ; Μήπως την είχα καταπλακώσει με τους φόβους μου;

Ό,τι κι αν ήταν τώρα με μαθαίνω σιγά - σιγά . Και μ' αγαπάω. Πιστεύω σε μένα, σ' όλα αυτά που όλοι (εκτός από μένα) έβλεπαν σε μένα.

Χέρια απλωμένα μου προσφέρουν στήριγμα. Μπορώ να εμπιστευτώ, να αγαπήσω, να αγαπηθώ.

Είναι όμορφα έτσι. Χαμογελάς κι ο ήλιος λάμπει. Οι τοίχοι πέφτουν, γιατί... ποτέ δεν υπήρξαν. Τους έχτισα με τους φόβους μου, τους γκρεμίζω με την πίστη. Την πίστη στη ζωή. Στην αγάπη...

____

Είναι όλα ένα όνειρο. Ένα γλυκό όνειρο. Παιδικό όνειρο. Γεμάτο αθωότητα κι ελπίδα. Γεμάτο γέλιο...

Υ.Γ. : Σε ακούω να συγυρίζεις και σκέφτομαι. Ας μην είναι όνειρο! Κι αν είναι, ας μην ξυπνήσω!

Πάτρα , 25, 26/9/2008

(Αφιερωμένο)