Η επαγγελματική εξουθένωση (burn out syndrome) των εκπαιδευτικών

Η επαγγελματική εξουθένωση του εργαζόμενου, (burn out syndrome), είναι η μακροχρόνια εξουθένωση και η μείωση του ενδιαφέροντος για την εργασία που αισθάνονται οι εργαζόμενοι σε πολλούς τομείς.

Ειδικότερα, πρόκειται για σύνδρομο φυσικής, διανοητικής και συγκινησιακής κόπωσης που εμφανίζεται όταν το άτομο βρίσκεται σε συγκινησιακά απαιτητικές καταστάσεις για μεγάλη χρονική περίοδο. Βαθμιαία το άτομο

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά...

Διδακτικές ιστορίες....

Αντιγράφω από tsamali.blogspot.com

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα κατά την Ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της...
Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη

Πορείες ανθρώπων

( ή με αφορμή ένα σχόλιο)

"...Λες και οι λέξεις ειδικά τον τελευταίο καιρό αρνούνται πεισματικά να βγουν στο φως.Λες και κάνουν τη δική τους επανάσταση. Σωπαίνουν και περιμένουν. Πολύ φοβάμαι πως η έξοδός τους θα είναι επεισοδιακή , σαν τον ατμό που ξαφνικά πετάει το καπάκι στον τοίχο και ξαφνιάζει τους πάντες. Όχι όμως και εκείνους που ξέρουν να διαβάζουν τη σιωπή...υπάρχει, προς το παρόν , μια μορφή επικοινωνίας ανάμεσά μας. Η επικοινωνία της σιωπής..."

Έχουν περάσει δώδεκα με δεκατρία χρόνια όταν για πρώτη φορά συνάντησα το Θανάση. Ήταν σε ένα εισαγωγικό σεμινάριο για την Περιβαλλοντική εκπαίδευση στο 51ο Δημοτικό. Δεν ξέρω αν μας έφερε κοντά η κοινή ρουμελιώτικη καταγωγή ή το γεγονός ότι ήμαστε και οι δυο νέοι και άγνωστοι στην πόλη. Εξέπεμπε την πραότητα και την ηρεμία του ανθρώπου που ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...  

Έπειτα χαθήκαμε. 

Τον "ξαναείδα" στην Πολιτεία πολλά χρόνια αργότερα όπου η Τίνα μου παρουσίασε τη δουλειά "ενός εργατικού, σεμνού και σημαντικού συναδέλφου". Ήταν μια μικρή ταινιούλα, η αρχή μάλλον απ' τις πολλές που ακολούθησαν αργότερα. Ο Θανάσης πάντα δημιουργικός όσο και αθόρυβος να μας εκπλήσσει κάθε φορά ευχάριστα.

Σαν μια συνωμοσία της σιωπής...

Ποιητική

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Αναγνωστάκης Μανόλης

Μποτίλιες...

(εξομολόγηση)

Μ' αφορμή ένα απρόσμενο μήνυμα...

Έγραφα - τελευταία συνήθως αντέγραφα - και δεν το κρύβω, είχα μέσα μου μια μικρή αγωνία για το αν θα διαβαστούν τα κείμενά μου. Κάθε ανάρτηση έμοιαζε με μποτίλια που ριχνόταν στον ωκεανό κι εγώ, ένας ναυαγός του διαδικτύου, περίμενα την απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι, όπως και στους ναυαγούς, τέτοιο μήνυμα σπάνια έφτανε... Δυο τρεις φίλοι, που με διαβάζουν και κουβεντιάζουμε τα κείμενα και τίποτε περισσότερο. 

Αυτό που ζητούσα όμως ήταν ο διάλογος, το "Σχόλιο" στο κάτω μέρος της ανάρτησης. Αυτό όμως σπάνια ερχόταν και η απογοήτευση έγινε στο τέλος ...συνήθεια. Η απαιτούμενη ανατροφοδότηση έφτανε σπάνια κι έτσι πολλές ιδέες, πριν καλά καλά σχηματοποιηθούν,  ξανακαταχωνιάζονταν στο μυαλό. Η επιθυμία έκφρασης καταπνιγόταν, οι άλλες υποχρεώσεις κυριαρχούσαν. 

Έτσι το ιστολόγιο εδώ και μήνες ψυχοραγεί. Κάποιες στιγμές μάλιστα σκέφτηκα και να το κλείσω...

Σήμερα όμως είμαι χαρούμενος. Μια φίλη από παλιά , 20 χρόνια πίσω, μου έστειλε ένα μήνυμα που με γέμισε χαρά και μ' έκανε να καταλάβω πως εκεί έξω κάποιος / κάποια, που εγώ ούτε καν μπορώ να φανταστώ, με διαβάζει.

Σ' αυτούς τους άγνωστους αναγνώστες λοιπόν αφιερώνω τα "Μικρά - Προσωπικά", τα δικά μου κείμενα.

Γιάννα σ' ευχαριστώ!

Αφιερωμένο...

"γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας"

 Γ. Νταλάρας,Χ. & Π. Κατσιμίχας:

"Καλωσόρισμα"

Μέσα στα τραγούδια ψάχνω για πατρίδα

Σ' άγνωστα μάτια τα μάτια σου ζητάω

Κι είδα πολλά, μα τίποτα δεν είδa

Σ' άγνωστες πόλεις κοιμάμαι και ξυπνάω

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας

Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας

Καλόν αέρα στα όνειρά σας

Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας

Και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας

Κι είναι ένα παράξενο, παράξενο ταξίδι

Να θέλεις να χαθείς στα όνειρά σου

Κι είναι ένα παράξενο, παράξενο παιχνίδι

να θέλεις να εξηγήσεις την καρδιά σου

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας

Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας

Καλόν αέρα στα όνειρά σας

Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας

Και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας

Το νησί των συναισθημάτων...

..διαβάζω ιστοσελίδες φίλων και ανακαλύπτω διαμαντάκια, όπως αυτό που ο Ν. Χολέβας δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του Τμήματος Αγωγής Υγείας (εδώ)

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν

η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη

και όλα τα άλλα συναισθήματα

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις

Απλά μαθήματα πολιτικής...

Οι τακτικοί επισκέπτες της ιστοσελίδας θα έχουν καταλάβει ότι ο διαχειριστής της, εδώ και καιρό στερείται έμπνευσης...
Ευτυχώς το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο δέχεται τακτικά κάποια ενδιαφέροντα κείμενα, που με βγάζουν από το αδιέξοδο.
 Το σημερινό ανέκδοτο με πήγε τουλάχιστο είκοσι χρόνια πίσω, όταν το αφηγούμαστε σε νόστιμες συμφοιτήτριες προσπαθώντας να αποσπάσουμε (μάταια) το θαυμασμό τους....

Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:

- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;

Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:

- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας. Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού. Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της. Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλον της χώρας . Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;

- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί. Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός! Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους. Πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!

- "Τι να κάνω;", σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό;;;, εγώ δεν ξέρω να το κάνω..." Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο . Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:

- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;

- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.

- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;

- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!

Υ.Γ.: ( Για τον Άγγελο)Οι τελευταίες αναρτήσεις είναι μια τρανη απόδειξη ότι ο χαβαλές στο τέλος νικάει! Η σοβαροφάνεια φεύγει με τις πρώτες δυσκολίες...

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

 ...είναι γεγονός ότι τώρα που αρχισε το σχολείο δε μου περισσεύει χρόνος για blogging. Ευτυχώς με θυμούνται κάποιο καλοί φίλοι και στέλνουν κανένα κειμενάκι. Το παρακάτω κείμενο το έστειλε ο Δημήτρης, αρκετά δροσερό όσο και καυστικό. Απολαύστε το:

ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ!

Απογευματινά μαθήματα. Έναρξη αυτόν τον μήνα!

Σημείωση: λόγω της πολυπλοκότητας και του επιπέδου δυσκολίας μαθημάτων, κάθε μάθημα θα δέχεται το πολύ οκτώ συμμετέχοντες.

Θέμα 1: Πώς να γεμίζετε παγοθήκες. Βήμα - βήμα με παρουσίαση slides.

Θέμα 2: Χαρτιά τουαλέτας: φυτρώνουν μόνα τους ή χρειάζονται αλλαγή; Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης.

Θέμα 3: Διαφορές μεταξύ του καλαθιού για τα άπλυτα και του πατώματος. Φωτογραφίες και επεξηγηματικά γραφήματα.

Θέμα 4: Πιάτα και μαχαιροπήρουνα: μπορούν να σηκωθούν και να πετάξουν μόνα τους στον νεροχύτη; Παραδείγματα σε βίντεο.

Θέμα 5: Απώλεια ταυτότητας: όταν χάνεις το TVcontrol από το έτερό σου ήμισυ. Υποστηρικτική τηλεφωνική γραμμή και ψυχανάλυση.

Θέμα 6:Μαθαίνοντας πώς να βρίσκεις πράγματα, αρχίζοντας με το να ψάχνεις στο σωστό μέρος αντί να κάνεις το σπίτι άνω κάτω ενώ ουρλιάζεις. Ανοιχτή συζήτηση.

Θέμα 7: Υγεία: η αγορά λουλουδιών δεν είναι επώδυνη για την υγεία σας. Γραφικά και ηχητικά παραδείγματα..

Θέμα 8: Οι αληθινοί άντρες ζητάνε οδηγίες όταν χάνονται.. Αληθινές μαρτυρίες..

Θέμα 9: Είναι γενετικά δυνατόν να κάτσεις αμίλητος ενώ αυτή παρκάρει; Προσομοίωση οδήγησης.

Θέμα 10: Μάθημα ζωής: οι βασικές διαφορές ανάμεσα στη μητέρα και τη σύζυγο. Συζήτηση μέσω διαδικτύου και αυτοσχεδιασμοί.

Θέμα 11: Πώς να γίνεις η ιδανική παρέα για τα ψών ια. :( Ασκήσεις χαλάρωσης, διαλογισμού και τεχνικές αναπνοής.

Θέμα 12:Πώς να πολεμήσεις την εγκεφαλική ατροφία: να θυμάσαι γενέθλια, επετείους, άλλες σημαντικές ημερομηνίες και να τηλεφωνείς όταν πρόκειται να αργήσεις.

ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!

Οι γυναίκες νομίζουν ότι ήδη τα ξέρουν όλα, αλλά ένα λεπτό... Μαθήματα είναι τώρα διαθέσιμα και για τις γυναίκες στα ακόλουθα θέματα:

1. Σιωπή, Το Τελικό Σύνορο: Εκεί που Καμία Γυναίκα Δεν Έχει Ξαναπάει

2. Η ανεξερεύνητη Πλευρά των Τραπεζικών Συναλλαγών: Καταθέσεις

3... Πάρτυ: Χωρίς Καινούρια Ρούχα

4. Διαχείριση Ανδρών: Οι μικροκαυγάδες μπορούν να περιμένουν για μετά το τέλος του αγώνα.

5. Τουαλέτα Ι: Και οι άνδρες χρειάζονται χώρο στην τουαλέτα

6. Τουαλέτα ΙΙ: Το ξυραφάκι του είναι δικό του

7. Επικοινωνία Ι: Δάκρυα - Το τελευταίο καταφύγιο, όχι το πρώτο

8. Επικοινωνία ΙΙ: Σκέψη πριν την ομιλία

9. Επικοινωνία ΙΙΙ: Πώς να παίρνεις αυτό που θέλεις χωρίς γκρίνια

10. Ασφαλής οδήγηση: Ένα προσόν που ΜΠΟΡΕΙΣ να αποκτήσεις

11. Τηλέφωνο: Πώς να το κλείσεις

12. Εισαγωγή στο παρκάρισμα

13. Παρκάρισμα για προχωρημένες: Με την όπισθεν

14. Μαγειρική Ι: Αγοράζω πατάτες, αυγά και λάδι

15. Μαγειρική ΙΙ: Πώς να μην επιβά λλεις τη δίαιτά σου στους άλλους ανθρώπους

16. Κοπλιμέντα: Να τα δέχεσαι με ευγένεια

17. Χορός: Γιατί στους άντρες δεν αρέσει

18. Κλασική Υπόδυση: Να φοράς παπούτσια που ήδη έχεις

19. Σκόνη στο σπίτι: Μια άκακη φυσική ουσία που μόνο οι γυναίκες προσέχουν

20. Ενοποίηση της μπουγάδας: Πώς να τα πλένεις όλα μαζί

21. Λάδι και Βενζίνη: Το αυτοκίνητό σου χρειάζεται και τα δύο

Μαϊμούδες...

Μια φορά και έναν καιρό σ΄ ένα χωριό,εμφανίστηκε ένας καλοντυμένος κύριος - έμπορος τους συστήθηκε- ,ο Χάρης που ανακοίνωσε στους χωρικούς ότι θα αγόραζε μαϊμούδες προς 10 δολάρια τη μία. Ξέροντας οι χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαϊμούδες γύρω στο δάσος πήγαν και έπιασαν. Ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολάρια τη μία όπως είπε. Οι μαϊμούδες των χωρικών όμως λιγόστευαν καθώς αυτοί, χαρούμενοι με τα ανεπάμτεχα έσοδα, σταμάτησαν να κυνηγάνε μαϊμούδες.

Ο Χάρης τότε ξαναανακοινώνει ότι θα αγόραζε μαϊμούδες για 20 δολάρια τη μία. Οι χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν και άλλες μαϊμούδες. Σύντομα όμως οι μαϊμούδες λιγόστεψαν κι άλλο και οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους.

Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή βλέπει δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαϊμούδες, θα αγόραζε τη μία προς 25 δολάρια. Οι χωρικοί πιάνουν και τις λίγες που έμειναν.

Ο Χάρης τούς λέει:"Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες μαϊμούδες γι’ αυτό και εγώ θα σας δώσω 50 δολάρια τη μία. Πρέπει όμως να φύγω για την πόλη για δουλειές και θα αναλάβει την αγοροπωλησία ο βοηθός μου."

Ο Χάρης φεύγει και τότε ο βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους λέει. "Κοιτάξτε τι έκανε ο Χάρης. Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο με μαϊμούδες και περιμένει τα φορτηγά να τις φορτώσει. Εγώ θα σας τις πουλήσω για 35 δολάρια τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης τού τις πουλάτε εσείς για 50 δολάρια τη μία!"

Οι χωρικοί στριμώχτηκαν μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλες τις μαϊμούδες.

Όσο για το Χάρη ακι το βοηθό του... Ακόμα τους περιμένουν οι χωικοί για να έρθουν να πάρουν τις μαϊμούδες!

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της αγοράς!

Το υπόγειο

Κρυμμένος στα υπόγεια του μυαλού,

- τρομαγμένο σπουργίτι κι ανέμελος τζίτζικας -

Μισοσκότεινες μνήμες,

σαν ζεστά ποτά.

(η πρώτη συνάντηση:

σ' ένα ποικίλης ύλης,

Ιούλης του '85 στο Λέχαιο)

Μνήμες,

οριοθετούν την πορεία μας.

Ασθμαίνουσες αποστάσεις 

μας χωρίζουν

απ' το μέλλον μας.

(Το βλέπω να χάνεται πίσω μας,

καθώς βουλιάζει στο βάρος

της αφέλειάς μας...) 

Τους ήλιους δεν εμέτρησες

που σε ζητήσαν τόσα χρόνια

πού 'σαι γυναίκα

με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της

η μαραμένη κοπέλα

πέντε χειμώνες σ' έθαψαν

σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται

απ' τη νιότη σου

γι' αυτό νωρίς βραδιάζει

πριν χορτάσεις

το μεσημέρι καίει

στα ψηλά τα δώματα

το κύμα του ξανθό

λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές

κάθε ηλιοβασίλεμα

τα χέρια σου μυρίζουν

απ' τα μαλλιά τους

χτυπάει η καμπάνα

που δεν πιστεύεις πια

σε ξένη αυλή συνομιλείς

με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ

φέτος την άνοιξη

την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί

φουρτούνιασε τη γειτονιά

το φιλντισένιο αμάξι του

γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,

στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο

από μαργαριτάρια

ψαράδες Σικελοί

στο ταίριαξαν να το φοράς

ψάξε και βρες το

πριν σε κλείσει η νύχτα

σ' ένα υπόγειο βαθύτερο

από τούτο

Στίχοι: Ρίτα Παππά

Μουσική: Χάρης &Πάνος Κατσιμίχας

Πρώτη εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Δίσκος: Ζεστά ποτά, Columbia,1985

(Άλλες ερμηνείες: Αλκίνοος Ιωαννίδης)

Διάβασα: Dr Jan - Uwe Rogge, Τα παιδιά χρειάζονται όρια - τα έχουν ανάγκη

  Η οριοθέτηση του χωροχρονικού, κοινωνικού, συναισθηματικού και ψυχολογικού πλαισίου μέσα στο οποίο αναπτύσσονται τα παιδιά είναι το ζητούμενο για γονείς και παιδαγωγούς.

   Ο Jan Uwe Rogge καταδεικνύει την ανάγκη ύπαρξης των ορίων και πώς λειτουργούν. Θέτω όρια δε σημαίνει περιορίζω και θεσμοθετώ ένα ασφυκτικό κανονιστικό πλαίσιο δράσης. 

Τα όρια είναι ο διαπραγματεύσιμος "χώρος"  μέσα στον οποίο θα λειτουργήσει η παιδαγωγική ή η οικογενειακή σχέση. Δεν είναι άκαμπτα, χαρακτηρίζονται από διαρκή διαπραγμάτευση και επανοριοθέτηση. Δεν ορίζονται μονομερώς και δεν αφορούν μόνο στα παιδιά. Παρέχουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη, αποτελούν σημείο προσανατολισμού.

   Το βιβλίο, best seller στις γερμανόφωνες χώρες, επιχειρεί, μέσα από εκατοντάδες παραδείγματα, να μας δείξει τον τρόπο λειτουργίας των ορίων. Δε δίνει "συνταγές ανατροφής", είναι αφορμή για ατομική αναζήτηση και διαλογισμό. Η ανάγνωσή του, χωρίς να είναι πάντα εύκολη, κυλά ευχάριστα. Τελειώνοντάς το όμως δεν μπορώ να πω ότι με κάλυψε πλήρως. Μια σειρά από ερωτήματά μου εξακολουθούν να είναι αναπάντητα...

Υ.Γ.: Ενδιαφέρουσα και χρήσιμη  η βιβλιογραφία των παραπομπών.

Rogge Jan - Uwe, Τα παιδιά χρειάζονται όρια - τα έχουν ανάγκη

Εκδόσεις: Θυμάρι

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα...

Χωρίς λόγια...

Ψωροκώσταινα...

Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».
Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα. Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα.
 Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής:
«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»
Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα. Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;
Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.
Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.
Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

(Ευχαριστώ θερμά τη Γιούλα που μου έστειλε το κείμενο)

Διάβασα: Ισίδωρος Ζουργός, Στη σκια της πεταλούδας

"Γνώρισα" τον Ισ. Ζουργό το καλοκαίρι του 1996. Η Αλέκα, η βιβλιοφάγος βιβλιοπώλης της γειτονιάς (Κάτω Ηλιούπολη, Θεσ/νικη), μου τον πρότεινε. "Είναι πολύ καλός, νέος, συνάδελφός σας (σ.σ. δάσκαλος)", μου είχε πει.

Έτσι έπεσε στα χέρια μου ο Φράουστ, το πρώτο του μυθιστόρημα. 

Εκείνο το καλοκαίρι ανεβοκατέβαινα, νύχτα, με το λεωφορείο, χωριό - Θεσσαλονίκη και στην ατέλειωτη διαδρομή με συντρόφευε κάποιο βιβλίο. Συνήθως το ξεκινούσα και μέχρι την Κατερίνη είχα... αποκοιμηθεί. Με το Φράουστ ήταν αλλιώς. Το ρούφηξα στο μισοσκόταδο του λεωφορείου, μέχρι τα χαράματα.

Ο Ζουργός συνέχισε να γράφει, τα κείμενά του είχαν αποδοχή, αλλά εγώ δεν τολμούσα να πιάσω άλλο βιβλίο του. Θαρρείς και φοβόμουν μην απογοητευθώ. Μην γκρεμιστεί η θετική εικόνα που είχα μέσα μου γι' αυτόν.

Η επιμονή και η καλή κριτική της Φρόσως με έπεισαν να διαβάσω τη Σκιά της πεταλούδας. Δε με απογοήτευσε, κάθε άλλο.

Ο Ζουργός, ώριμος πια χτίζει τα μυθιστορήματά του λέξη - λέξη, πρόταση - πρόταση με περίσσεια μαστοριά. Όπως κάθε εργάτης του λόγου οφείλει να κάνει, ορίζει ξεκάθαρα τους στόχους του και τους υπηρετεί πιστά. Μαζεύει το υλικό του, το κλώθει και, όταν ωριμάσει, μας το προσφέρει.

Τι μπορεί άραγε να χωρέσει η σκιά μιας πεταλούδας; Λίγα χιλιοστά, που για να τα δεις πρέπει να 'σαι δασκαλεμένος κι έμπειρος;

Σε τούτη τη σκιά χωρά ένας τόπος, η Μακεδονία. Χωρά ένας πόνος, ο πόνος των Ανθρώπων που παλεύουν να βγουν έξω απ' τη σκιά και λαθεύουν. Χωρά και ο χρόνος, ένας αιώνας γεγονότα.

Κι απ' αυτό το τελευταίο θα πιαστώ για να βουτήξω πιο βαθιά στο βιβλίο. Η νεώτερη ελληνική ιστορία , από τη δεκαετία του 1910 μέχρι το 2002, περνά μπροστά μας ως βίωμα ανθρώπων που πασχίζουν και πάσχουν. Δε θα βρεις ύμνους σ' αυτές τις σελίδες. Είναι η ιστορία των ταπεινών, των ηττημένων.

Δυο οικογένειες, την ώρα που η Μακεδονία μεταλλάσσεται σταδιακά και φτάνει στη σημερινή της μορφή, κινούνται παράλληλα στον ίδιο χώρο, τον ίδιο χρόνο. Τα μέλη τους γεννιούνται, μεγαλώνουν, πεθαίνουν, πασχίζοντας να νικήσουν τις δυο ανυπέρβλητες αναγκαιότητες: το χρόνο και το θάνατο. Οι τελευταίοι τους απόγονοι σμίγουν μ' ένα τραγικό τρόπο, ακολουθώντας και αυτοί τη μοίρα των ταπεινών , των ηττημένων....

Ο συγγραφέας λέει πως πρόθεσή του ήταν η συγγραφή ενός βιβλίου για τους αποτυχημένους. Οι ήρωές του, με τα σημερινά κοινωνικά ζύγια είναι "αποτυχημένοι", όμως όλοι τους είναι πιστοί σε μια αναγκαιότητα. Την υπηρετούν, τη δοξάζουν και συντρίβονται από τη δύναμή της.

Διάβασα: Τηλέμαχος Κώτσιας, "Στην απέναντι όχθη"

Όταν ο Πέτρος Χαρίσης, επιστρέφοντας από την Αμερική, έχτιζε στην ελληνοαλβανική μεθόριο την παράγκα του, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η Παράγκα θα μετατρεπόταν -συν τω χρόνω- σε σκηνικό όπου πάνω του οι μοίρες των ανθρώπων θα γίνονταν βορά στου χρόνου τα γυρίσματα. 

Η ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου, το βορειοηπειρωτικό, οι πόλεμοι, η εξάπλωση των κομμουνιστικών ιδεών στα Βαλκάνια, η άνοδος του Εμβέρ Χότζα, η ήττα της αριστεράς στην Ελλάδα και η επικράτηση της δεξιάς συνθέτουν το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οι ήρωες θα δράσουν. 

Ο Τηλ. Κώτσιας γνωρίζοντας το βορειοηπειρωτικό από μέσα, εκθέτει τα γεγονότα  που σημάδεψαν τις ζωής ενός τμήματος του ελληνισμού. Οι ήρωές του στρατεύονται σε ιδέες -  κομμουνισμός, πατρίδα, οικογένεια - τις υπηρετούν πιστά και στο τέλος συντρίβονται. Ένα παντοδύναμο υπερσύστημα τους χρησιμοποιεί και τους συνθλίβει, σ' όποια μεριά και αν στρατεύτηκαν. Άνθρωποι οραματιστές γίνονται αναλώσιμα εργαλεία στα χέρια του συστήματος που υπηρετούν. 

Εν τέλει τι καθορίζει τη μοίρα του ανθρώπου; Είναι το δρων άτομο που πιστεύει στο δίκαιο του αγώνα του; Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η ατομικότητα υστερεί μπροστά σε παντοδύναμους κοινωνικούς μηχανισμούς. Η θετική προαίρεση του ατόμου, όπου υπάρχει, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και στο τέλος το άτομο θυσιάζεται... 

Οι ήρωες του Κώτσια "πέφτουν" στο τέλος ηττημένοι. Τουλάχιστο κάποιοι κατάφεραν πέφτοντας  να μην αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν για τις πράξεις τους. Κατάφεραν πέφτοντας να μην έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους...

Έκθεση μαθητή

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!  Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.

Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί.

Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί…

Θέλω τ΄ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.

Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.

Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Ο Βασίλης  συνεχίζει να  μας ξαφνιάζει ευχάριστα! 
Σήμερα μοιραζόμαστε μαζί σας τους στίχους που μας έστειλε: 
Γραμμή… αναμονής
Από μικρούλη μαθητή
Με κάρφωσαν σε μια γραμμή
Κάθε πρωί για προσευχή
Έπαρση και υποστολή

Μετά με ντύσαν στο χακί
Και με κουρέψαν με ψιλή
Και να μαι πάλι στην γραμμή
Ανάπαυση και προσοχή

Στο κόμα ήμουν εξαρχής
Της σκέψης μου λογοκριτής
Και να προσέχω ολημερίς
Μήπως βρεθώ εκτός γραμμής

Και στην ουρά των τραπεζών
Πλήρωνα δόσεις των καρτών
Τα δάνεια των διακοπών
Τα φέσια των επιταγών

Σε μια ουρά σε μια γραμμή
Μου κλέψαν όλη τη ζωή
Σ ωραίο με κλείσανε μαντρί
Σαν πρόβατο επί σφαγή

Πολίτης ήμουν ευπειθής
Ή μ άλλα λόγια αν το πεις
Εξάρτημα μιας μηχανής
Σε μια γραμμή παραγωγής

Σε μια ουρά όταν βρεθείς
Κοίτα στο τέλος της γραμμής
Εμένα κάπου εκεί θα δεις
Και φτύσε με να το χαρείς


 Ο  αγωνιστής
Με όνειρα ξεκίναγες
Σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς
Τον κόσμο τους τον άδικο
Θ άλλαζες κόντρα σε αυτούς

Η ψεύτικη δε σου άρεσε ζωή
Πάντα έψαχνες για την αληθινή
Διαδήλωνες για την ανατροπή
Απειθαρχία κι ανυπακοή

Αγώνες κι επανάσταση
Να φτιάξεις την κατάσταση
Το δίκιο να ναι οδηγός
Κι ο ’νθρωπος να ναι ο σκοπός

Μα αυτοί ήταν άγριοι ληστές
Ανθρώπων εκμεταλλευτές
Θέλανε να χουν ησυχία
Και φώναζαν μ απελπισία
«Συλλάβετε τον ταραξία»

Πάνω σου πέσαν σα σκυλιά
Τους χάλαγες τη σιρμαγιά
Σ άσπρα σε ρίξανε κελιά
Σε νίκησαν τ αφεντικά

Τώρα το νου σου τυραννάς
Την ήττα σου δεν ξεπερνάς
Κι έχεις μια ανοιχτή πληγή
Πως χάθηκε η αλλαγή?

Σήκω ξανά αγωνιστή
Στη μάχη πάλι έλα
Και αν απέτυχες και συ
Μονάχα χαμογέλα

Ας τους τρομάξουμε λοιπόν
Με τα χαμόγελά μας
Οι ελπίδες μας θα τους νικούν
Μέσα απ τα  όνειρά μας

Σχόλιο για το …σχολείο

Δώρο για τη Δέποινα
Χρόνια Πολλά

Σχολεία έχουμε που λες
Που μοιάζουνε με φυλακές
Κι οι δάσκαλοι εξεταστές
Να συμμορφώνουν μαθητές

Βγάλανε λέει την ποδιά
Μας την φορέσαν στα μυαλά
Αρχαία μαθηματικά
Μα η ζωή αλλού ξανά

Αίθουσες άδειες και ψυχρές
Και βιαστικοί καθηγητές
Όλα κολλάνε μες στο χθες
Κι οι απορίες μας τυφλές

Η γνώση τους νεκρή κι αυτή
Μία κακή αντιγραφή
Κι η σκέψη μας αρνητική
Κατάληψη πνευματική

Παπαγαλία μια ζωή
Κι η αποστήθιση είναι αρχή
Μαθητική υποταγή
Κοσμιοτάτη διαγωγή

Κι εσύ ρωτάς γιατί έχει κρύο
Σ αυτό το άθλιο σχολείο
Που μοιάζει μ αδειανό δοχείο
Των ιδεών νεκροταφείο

Ψάχνουμε δρόμο για φυγή
Κι ένας Δεκέμβρης μας καλεί
Μα μες στην τόση παγωνιά
Πώς να αλλάξουν τα μυαλά

Το μέλλον είμαστε εμείς
Μ αν μοιάσουμε με τους γονείς
Θα ζήσουμε γονυπετείς
Με ς σε σιωπές συνενοχής

Το μέλλον τώρα μας καλεί
Να χτίσουμε απ την αρχή
Και να περάσουμε μπροστά
Του κόσμου όλου τα παιδιά

Το μέλλον τώρα μας καλεί
Να χτίσουμε απ την αρχή
Και ν ανεβάσουμε ψηλά
Αλληλεγγύη κι ανθρωπιά

...and the winner is!

Ρεκόρ ωρών διδασκαλίας στο ελληνικό σχολείο!

Ο πίνακας είναι εύγλωττος:

Πρόκειται για τις υποχρεωτικές ώρες διδασκαλίας των μαθητών της α' και της β' τάξης του δημοτικού, δηλαδή παιδιών 6 έως 8 ετών, που θα κάνουν μάθημα 7 ώρες την ημέρα. 

Ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 769 ώρες το χρόνο, ενώ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι λίγο περισσότερες και φθάνουν τις 781 το χρόνο (βλ. σχετικό πίνακα). Δηλαδή τα ελληνόπουλα θα κάνουν 33,54% περισσότερες ώρες μάθημα από τα παιδιά στην Αυστραλία και 60% περισσότερες ώρες από τον μέσον όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. 

Περισσότερα  εδώ:

Απογραφή δημοσίων υπαλλήλων...

Μια εικόνα χίλιες λέξεις:(εφημερίδα "Νέος Αγών", Καρδίτσα, 27/7/1956)

Υποταγή

Οι παρακάτω στίχοι γράφτηκαν από το Βασίλη. Πιστεύω θα ήταν άδικο να μένουν "κρυμμένοι" σε ένα σχόλιο και τους "ανέβασα".
Βασίλη είσαι καταπληκτικός, περιμένω κι άλλα σχόλια σου..

Είδα την μάνα μου σκυφτή
Συζυγική υποταγή
Κι όταν τη ρώταγα γιατί
Μου έλεγε σιωπή εσύ

Κι όταν με κάναν μαθητή
Πατρίδα και ποδιά ασορτί
Κι ο δάσκαλος με το ραβδί
Να επιβάλει τη σιωπή

Μετά ντυμένος στο χακί
Άκουγα το διοικητή
Να μου φωνάζει στο αυτί
Σκασμός εσύ κομμουνιστή

Και στη δουλειά ο διευθυντής
Κομπιναδόρος είναι ολκής
Μα οι συνάδελφοι «ευπρεπείς»
Συνωμοσία της σιωπής

Οι γείτονες κι οι συγγενείς
Όσα στραβά μου λεν κι αν δεις
Πρέπει αν θες να βολευτείς
Με τη σιωπή να τα δεχτείς

Μας είπαν κι οι πολιτικοί
Η χώρα πρέπει να σωθεί
Και μας ζητήσανε κι αυτοί
Συναίνεση με τη σιωπή

Μες στη σιωπή τους έζησα
Κανέναν τους δεν έβρισα
Κι αφού μου κλέψαν τη φωνή
Ουρλιάζω μέσα απ’ τη σιωπή

Συγκρίσεις..

Την Παρασκευή άρχιζε το Μουντιάλ. Την Πέμπτη ήρθε ο κ. Σύμβουλος!
Δεν ξέρω πως , δεν ξέρω γιατί, τα δυο γεγονότα μπλέχτηκαν στο μυαλό μου.
Ο κ. Σύμβουλος, τυπικός όπως κάθε κ. Σύμβουλος, χειραψία, χαμόγελο, "Συνάδελφε, μπλα,μπλα..." Κι εκεί ανάμεσα στο τρίτο χαμόγελο και δεύτερο λογύδριο το μυαλό μου "πέταξε" στο καφενείο της γειτονιάς σε ώρα ποδοσφαιρικού αγώνα...
Λοιπόν, ο κ. Σχολικός Σύμβουλος, ο κάθε Σχολικός Σύμβουλος, ταυτίστηκε με τους γραφικούς προπονητές του καφενείου που αναλύουν και σχολιάζουν τα τεκταινόμενα στην οθόνη. Ο σύμβουλος και προπονητής του καφενείου μοιάζουν:

1. μιλούν και οι δύο για πράγματα που γνωρίζουν εκ του μακρόθεν, απ' το γραφείο του ο πρώτος, απ' τον καναπέ του ο δεύτερος
2. βρίσκονται στη συγκεκριμένη θέση (του συμβούλου ή του θεατή) γιατί δεν μπορούν ή δε θέλουν να συμμετάσχουν στη διαδικασία που κρίνουν
3. οι θεωρίες και οι αναλύσεις τους δεν έχουν υλική υπόσταση: όταν αποφασίζουν να τις υλοποιήσουν τα κάνουν θάλασσα
4. κρίνουν και κατακρίνουν και οι δυο χωρίς να υπάρχει δυνατότητα και οι ίδιοι να κριθούν...

Το κουδούνι χτύπησε και οι μαθητές αποχώρησαν, μάζεψα το φάκελό μου, συμμάζεψα το μυαλό μου και έφυγα για τον καναπέ μου. Το παιχνίδι άρχισε κι εγώ έγινα προπονητής του καναπέ...
Άντε και καλό Μουντιάλ! (Για καλή εκπαίδευση ούτε λόγος...)

Καληνύχτα Χασίμ...

Μετά από μήνες σιωπής ετοιμαζόμουν να ξαναρχίσω τις αναρτήσεις. Τις φανταζόμουν γεμάτες φρεσκάδα, αισιόδοξες... Θα ήταν ένα νέο ξεκίνημα. Η ζωή όμως μας ξεπερνά και μας σπρώχνει σε μονοπάτια που δεν τα προσμένουμε...
Χθες τα ξημερώματα μια νηοπομπή που μετέφερε φάρμακα και τρόφιμα σε ένα λαό που υποφέρει συνάντησε στο δρόμο της το θάνατο, τη βία...
Το "συμπάσχω" για ένα λαό που υποφέρει δεν χωρά τον πόνο του άλλου. Ο πόνος είναι αίσθημα προσωπικό, το ΖΕΙΣ. Για τα παιδιά, που πρέπει να ζήσουν για να γνωρίσουν τη

ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ...

Πριν το τέλος...

Με ρωτάς αν θα ξαναγράψω
Κι αναρωτιέμαι: "Μπορώ;"
Σωπαίνω και περιμένω

...κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω...

Σε σας που με πιστέψατε

και με ενθαρρύνατε να γράφω....

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Τραγούδι: Βασίλης Παπακωσταντίνου
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική Loutsio Battisti
Δίσκος:Διαίρεση, 1984
Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα
Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα
Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
Σε κρατούσα απ' το χέρι Ότι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα
Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη
Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα
Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Ιδιαζόντως

Στίχοι: Ελένη Ράντου
Μουσική:Β. Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Δε σηκώνει,MINOS,1994

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Ιδιαζοντως ευφυης
και τρυφερος σαν εραστης
στα λαθη παντα συνεπης
ο πιο καλος ο μαθητης

Κοινωνικα διαπρεπης
στον πειρασμο επιρρεπης
με σιγουρια ανασφαλης
ενας νορμαλ σχιζοφρενης

Ιδιαζοντως ευφυης
και μαντωδης στοχαστης
μιας υψηλης αισθητικης
Πειραικης Πατραικης

Βαθυτατα εσωστρεφης
γεματος ιχνη ενοχης
μες τη χαρα μου δυστυχης
κομπλεξικος εκ γενετης

Γι αυτο και συ παρατα με
κολυμπα να σωθεις
παιξε σε κατι σιγουρο
ν'αποκατασταθεις

Γι αυτο και συ παρατα με
κολυμπα να σωθω
γιατι ειμαι ειδος σπανιο
μην εξαφανιστω

Ιδιαζοντως εφυης
κι ιδεολογος παρακμης
περιφανα εγωιστης
στο κατω κατω της γραφης

Ιδιαζοντως εφυης
και εραστης περιοπης
με επιδοσεις αντοχης
αντε μετα να αντισταθεις

Ιδιαζοντως εφυης
μαλλον σπουδαιος γονος
ιδιαζοντως πληκτικος
κι ιδιαζοντως μονος