dimosofoulis@yahoo.gr

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Πριν το τέλος...

Με ρωτάς αν θα ξαναγράψω
Κι αναρωτιέμαι: "Μπορώ;"
Σωπαίνω και περιμένω
...κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω...

Σε σας που με πιστέψατε
και με ενθαρρύνατε να γράφω....
ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Τραγούδι: Βασίλης Παπακωσταντίνου
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική Loutsio Battisti
Δίσκος:Διαίρεση, 1984

Το τραινάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα
Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα
Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
Σε κρατούσα απ' το χέρι Ότι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα
Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη
Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
Μια φορά μου 'χες πει δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα
Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Δεν υπάρχουν σχόλια: