"Γνώρισα" τον Ισ. Ζουργό το καλοκαίρι του 1996. Η Αλέκα, η βιβλιοφάγος βιβλιοπώλης της γειτονιάς (Κάτω Ηλιούπολη, Θεσ/νικη), μου τον πρότεινε. "Είναι πολύ καλός, νέος, συνάδελφός σας (σ.σ. δάσκαλος)", μου είχε πει.
Έτσι έπεσε στα χέρια μου ο Φράουστ, το πρώτο του μυθιστόρημα.
Εκείνο το καλοκαίρι ανεβοκατέβαινα, νύχτα, με το λεωφορείο, χωριό - Θεσσαλονίκη και στην ατέλειωτη διαδρομή με συντρόφευε κάποιο βιβλίο. Συνήθως το ξεκινούσα και μέχρι την Κατερίνη είχα... αποκοιμηθεί. Με το Φράουστ ήταν αλλιώς. Το ρούφηξα στο μισοσκόταδο του λεωφορείου, μέχρι τα χαράματα.
Ο Ζουργός συνέχισε να γράφει, τα κείμενά του είχαν αποδοχή, αλλά εγώ δεν τολμούσα να πιάσω άλλο βιβλίο του. Θαρρείς και φοβόμουν μην απογοητευθώ. Μην γκρεμιστεί η θετική εικόνα που είχα μέσα μου γι' αυτόν.
Η επιμονή και η καλή κριτική της Φρόσως με έπεισαν να διαβάσω τη Σκιά της πεταλούδας. Δε με απογοήτευσε, κάθε άλλο.
Ο Ζουργός, ώριμος πια χτίζει τα μυθιστορήματά του λέξη - λέξη, πρόταση - πρόταση με περίσσεια μαστοριά. Όπως κάθε εργάτης του λόγου οφείλει να κάνει, ορίζει ξεκάθαρα τους στόχους του και τους υπηρετεί πιστά. Μαζεύει το υλικό του, το κλώθει και, όταν ωριμάσει, μας το προσφέρει.
Τι μπορεί άραγε να χωρέσει η σκιά μιας πεταλούδας; Λίγα χιλιοστά, που για να τα δεις πρέπει να 'σαι δασκαλεμένος κι έμπειρος;
Σε τούτη τη σκιά χωρά ένας τόπος, η Μακεδονία. Χωρά ένας πόνος, ο πόνος των Ανθρώπων που παλεύουν να βγουν έξω απ' τη σκιά και λαθεύουν. Χωρά και ο χρόνος, ένας αιώνας γεγονότα.
Κι απ' αυτό το τελευταίο θα πιαστώ για να βουτήξω πιο βαθιά στο βιβλίο. Η νεώτερη ελληνική ιστορία , από τη δεκαετία του 1910 μέχρι το 2002, περνά μπροστά μας ως βίωμα ανθρώπων που πασχίζουν και πάσχουν. Δε θα βρεις ύμνους σ' αυτές τις σελίδες. Είναι η ιστορία των ταπεινών, των ηττημένων.
Δυο οικογένειες, την ώρα που η Μακεδονία μεταλλάσσεται σταδιακά και φτάνει στη σημερινή της μορφή, κινούνται παράλληλα στον ίδιο χώρο, τον ίδιο χρόνο. Τα μέλη τους γεννιούνται, μεγαλώνουν, πεθαίνουν, πασχίζοντας να νικήσουν τις δυο ανυπέρβλητες αναγκαιότητες: το χρόνο και το θάνατο. Οι τελευταίοι τους απόγονοι σμίγουν μ' ένα τραγικό τρόπο, ακολουθώντας και αυτοί τη μοίρα των ταπεινών , των ηττημένων....
Ο συγγραφέας λέει πως πρόθεσή του ήταν η συγγραφή ενός βιβλίου για τους αποτυχημένους. Οι ήρωές του, με τα σημερινά κοινωνικά ζύγια είναι "αποτυχημένοι", όμως όλοι τους είναι πιστοί σε μια αναγκαιότητα. Την υπηρετούν, τη δοξάζουν και συντρίβονται από τη δύναμή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου