Ευτυχές το νέο έτος...

[...Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει...]

Είναι που σμίγει το πέρυσι με το φέτος
Τα όνειρα που ασπάζονται τις διαψεύσεις
Ο ρόγχος χρόνων που χάθηκαν
Πνίγεται στο λαχάνιασμα της ελπίδας
Απεγνωσμένα προσπάθεις να σμίξεις
Το θέλω με το έχω
Κι έρχεται το ίσως
Να μετουσιώσει το δάκρυ σε χαμόγελο

...και του χρόνου

[...Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.]

...και του χρόνου

Στίχοι/ Μουσική: Φ. Δεληβοριάς

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς

Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής

Στον ξύπνο κόσμο έξω απ' το λογισμικό

Πως βρέθηκες ξανά εδώ

...

Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά

Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά

Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς

Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

...

Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος

Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα

Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα

Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή

...

Κι είν' αλήθεια πως και φέτος

το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι

και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη

κι ο ύπνος το πρωί.

...

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως

Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός

Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή

αι κάποιος ντύνεται να βγει.

...

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς

Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς

Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς

Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

...

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει

Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι

Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει

Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή

...

Κι όποιος είπε "και του χρόνου"

θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος

Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος

Και πες το μου κι εσύ.

Oh... shit!

Το υποψιαζόμασταν.

Η μυρωδιά έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο μαζί με τις μύγες που είχαν πυκνώσει τελευταία. " Λάθος θα 'ναι", σκεφτόμασταν και ξορκίζαμε το κακό, κλείνοντας το παράθυρο.
Και περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια...
Αυτά μαζεύονταν.
Η βρώμα είχε απλωθεί ολόγυρα. Κοπάδια μύγες ορμούσαν πάνω τους, γλείφανε, τρώγανε και χορτάτες λουφάζαν πάνω μας και μας μπόλιαζαν με τη βρομιά τους.

Κι εμείς εκεί να επιμένουμε. "Λάθος θα 'ναι!"

Και περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια...

Μπήκε η βρώμα στα σπίτια μας απ' τις ανοιχτές πόρτες, τα μισάνοιχτα παράθυρα, τις ορθάνοιχτες οθόνες. Πότισε τους τοίχους, κρύφτηκε στις ντουλάπες μας, κόλλησε στα ρούχα μας. Έγινε ένα με το δέρμα μας, τα μαλλιά μας.

Στην αρχή το νιώθαμε και δεν μας άρεσε. Έπειτα το συνηθίσαμε, έτσι γίνεται πάντα...

Κι αυτά όλο και μαζεύονταν. Γίναν σωρός, έφτασαν στο παράθυρο.

Κάποιοι προνοητικοί σκέφτηκαν πως πρέπει να επέμβουν. " Τώρα δε μιλάνε. Αργότερα όμως;"

Και (μας) πήραν μέτρα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, στέλναν τα "παιδιά". Πρόσχαρα πρωινάδικα, χουζούρικα μεσημεριανά, σοβαρά βραδινά.

Στο μεταξύ αυτά ανέβαιναν, έφτασαν στη βεράντα...

Η μυρωδιά δε μας πείραζε πια, μόνο που μας κόβαν τη θέα!

Όμως το συνηθίσαμε και αυτό...

Μέρες, μήνες, χρόνια...

...

Εκείνο το βράδυ το παιδί γυρνούσε κουρασμένο από το φροντιστήριο. Τα πόδια του ασήκωτα, το μυαλό του θολό.

- Δεν τα θέλω στον κήπο! ούρλιαξε.

- Μα χρυσό μου δεν πειράζουν κανένα! Δικά μας είναι...

- Δικά ΣΑΣ!

(Τη συνέχεια δεν μπορώ να την περιγράψω, δε θέλω ούτε να τη σκέφτομαι. Καλά καλά δεν ξέρω αν έχει τελειώσει ακόμη...

Ta σκέφτομαι μόνο και μονολογώ: "Oh... shit!!!")

Ατυχή περιστατικά

Διαρκεί 57 λεπτά, αλλά αξίζει να το δείτε. Μια εκπομπή του Στ. Κούλογλου...

Reporters Sans Frontiers - A Few Distinct Incidents from Alogo Skoufis on Vimeo.

Περί αποκλίσεων

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος
Nεα,23/12/2008

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΣΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΦΗΒΟ 15 ΕΤΩΝ;

ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑΧΑ Σ΄ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΡΜΑ, Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΕΥΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΕΙ Ο ΕΦΗΒΟΣ;

ΠΟΙΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ, ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ; ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΥ ΑΤΟΜΟΥ;

Ύστερα από 40 περίπου χρόνια στην ενεργό, κάθε είδους εκπαίδευση, δεν μπορώ να βρω το γράδο, τον μέσο αποδεκτό δείκτη που καθορίζει μια απαρέγκλιτη συμπεριφορά. Εκείνο που ξέρω από την ψυχολογία είναι ο όρος «αποκλίνουσα νόηση» που σημαίνει «μια μορφή δημιουργικής σκέψης που συνίσταται στο να σκέφτεται κανείς και να προτείνει εναλλακτικές και πρωτότυπες λύσεις για την επίλυση ενός προβλήματος» (Λεξικό Μπαμπινιώτη).

Άρα οι εφευρέτες, οι τολμηροί μεταρρυθμιστές, οι πρωτοπόροι επιστήμονες, διακρίνονται για την αποκλίνουσα σκέψη τους. Γι΄ αυτό και συχνά λοιδορήθηκαν, χλευάστηκαν, κάηκαν στην πυρά ή ήπιαν το κώνειο, όταν η διδασκαλία τους, οι προτάσεις ζωής τους ξέφευγαν από την πεπατημένη, από τον ίσιο δρόμο και (συμβολικά) από τη δημοσιά!

Η μακροχρόνια θητεία μου στη Μέση Εκπαίδευση με δίδαξε να προσπαθώ πάντα να εξηγήσω τέτοιου είδους συμπεριφορές μαθητών μου που σε πρώτη ανάγνωση μπορούσαν να περάσουν είτε ως αδιαφορία είτε ως σνομπισμός είτε ως απαξίωση και του μαθήματος και του δασκάλου.

Μια σιωπηλή περιφρόνηση ή μια θορυβώδης συνεχής παρενόχληση του μαθήματος δεν ήταν πάντα μια συνειδητή αντίδραση προς τη σχολική πράξη. Πολλές φορές ήταν ένα κάμωμα για να τραβήξει ο μαθητής την προσοχή, να ανοίξει διάλογο (συχνά επιθετικό) με τον δάσκαλο ή να προβοκάρει την τάξη και κυρίως τους λεγόμενους καλούς μαθητές. Επικαλούμαι τη μαρτυρία χιλιάδων μαθητών που πέρασαν από τα χέρια μου: δεν απέβαλα ποτέ από την τάξη μαθητή, ό,τι και να σκαρφίστηκε για να προκαλέσει. Μόνο μια φορά σε ακραία συμπεριφορά, βγήκα εγώ από την τάξη, καθόμουν όρθιος έξω από την αίθουσα επί δύο εβδομάδες ώσπου ο υπαίτιος ζήτησε δημόσια συγγνώμη.

Ένας δάσκαλος που καταφεύγει στην εξουσία του μαθητή ή προσφεύγει στον μπαμπούλα διευθυντή έχει για πάντα χάσει το παιχνίδι. Όταν ο δάσκαλος αγαπάει τη δουλειά του, δηλαδή το παιδί, δεν θα μείνει αδιάφορος από τη συμπεριφορά παιδιών με ιδιάζουσα παρουσία. Πάντα όταν ψάχνεις, βρίσκεις. Αν σκαλίσεις πίσω από το πείσμα, την απρέπεια, την άρνηση, την επιθετικότητα θα ανακαλύψεις σχεδόν πάντα μια τραυματική και τρυφερή πληγή που καμουφλάρεται από μια ασπίδα σκληρότητας και μια μάσκα κυνισμού. Αυτά τα παιδιά κερδίζονται σχεδόν πάντα από τον δάσκαλο που γνοιάζεται. Και η μέθοδος είναι μία, απλή και αιώνια: Αγάπη. Μου έχουν τύχει αγρίμια μετά την επαφή και την κένωση της ψυχής να έρχονται μπαίνοντας ή βγαίνοντας από την τάξη να πάρουν το χάδι τους στον ατίθασο θύσανο της κόμης τους. Συνέβη συχνά στη γυναίκα μου, επιδέξια στην προσέγγιση τέτοιων παιδιών εκπαιδευτικό, να αναλαμβάνει ενώπιον του συλλόγου των καθηγητών την ευθύνη για μαθητή που προτεινόταν για απομάκρυνση από το σχολείο και αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος με το επιχείρημα πως αν αποτύγχανε, στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρούσε από τον σύλλογο μαζί με τον μαθητή.

Και όχι μόνο (και όχι μία φορά) δεν αποχώρησε αλλά σήμερα έχει να καμαρώνει εκείνους τους προστατευόμενους εφήβους σε πανεπιστημιακές έδρες, λαμπρούς επαγγελματίες, επιστήμονες και πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής. Αντίθετα πολλούς μαθητές της νόρμας, τακτικούς, πειθήνιους, «σπασίκλες», «φυτά» τούς κατάπιε η ανωνυμία και η ισοπέδωση. Με εξαιρέσεις ασφαλώς, πώς όχι.

Δεν είναι δουλειά μου να υπεισέλθω στο ανακριτικό έργο και να δικάσω οποιονδήποτε. Αλλά όταν υποτίθεται ένας εκπαιδευμένος αστυνομικός στην άσκηση των καθηκόντων του παρεκκλίνει από τον νόμο, παραβιάζει τους κανονισμούς και κάνει χρήση του όπλου του εναντίον αόπλων εφήβων, ε! τότε αυτός είναι η αποκλίνουσα προσωπικότητα χωρίς καν το ελαφρυντικό της ανώριμης, ενστικτώδους και ορμητικής εφηβείας. Είναι επιχείρημα σοβαρού ανθρώπου να ισχυρίζεται ότι, πάνοπλος και με ειδική στολή καταστολής, φοβήθηκε για τη ζωή του και θόλωσε ο νους του; Όταν θολώνει το μυαλό των οργάνων της τάξης γεννιέται ο πανικός και ο πανικός (φόβος) είναι ζωώδες ένστικτο.

Έγραψα κι άλλες φορές, σχεδόν τολμηρά, πως το όπλο είναι φαλλικό σύμβολο. Δεν είναι προέκταση απλώς του χεριού, κάτι σαν σιδερένια γροθιά με δυνατότητα να πλήξει στόχο μακρινό. Είναι όμως και μια προέκταση του φαλλού, μια επίδειξη αντριλικιού, που με τσαμπουκά και μαγκιά φυτεύει βιάζοντας σώματα και ζωές πυρίκαυστο σπέρμα θανάτου. Και δυστυχώς αυτό το φαλλικό σύμβολο συνοδεύεται από την ομόλογη ηδονή, ενός είδους εκπύρωση.

Ξαναγυρίζω στο αρχικό ερώτημα. Ποια είναι η αποκλίνουσα συμπεριφορά ενός εφήβου. Αν ακολουθήσουμε το σκεπτικό της υπερασπιστικής γραμμής, ο τραγικός δεκαπενταετής των Εξαρχείων σύχναζε λέει στα Εξάρχεια τα Σαββατόβραδα και σύχναζε επίσης σε γήπεδα όπου με ορμή και κραυγές κι αν θέλετε με καβγάδες υπερασπιζόταν την ομάδα του. Αλλά αυτό δεν είναι η νόρμα; Έχετε ποτέ προσπαθήσει να διασχίσετε Σάββατο βράδυ τα τετράγωνα από την Ακαδημίας έως την Καλλιδρομίου και από την Αλεξάνδρας έως τη Χαριλάου Τρικούπη;

Υπάρχει γήπεδο χωρίς κραυγές και καβγάδες, χωρίς οπαδούς και φανατικούς; Αυτό δεν είναι ο κανόνας; Απόκλιση είναι τα παιδιά της φούστας, τα μαμμόθρεφτα και τα δειλά. Δεν είμαι ούτε εκφραστής ούτε συμπαθών αυτής της νόρμας αλλιώς θα ήθελα τα Σαββατόβραδα των νέων παιδιών κι αλλιώς τα αθλητικά ιδεώδη. Αλλά αυτός είναι ο κανόνας, η μαζική κουλτούρα, η μαζική εκτόνωση της μουσικής, η μαζική διασκέδαση και η απέραντη μοναξιά μέσα στο μέγα πλήθος. Και στο κάτω κάτω κι αν ακόμη διαπίστωνε κανείς στο μικρό βιογραφικό του άτυχου νεανία αποκλίνουσα συμπεριφορά, αυτό δεν είναι ταυτόσημο με την παραβατικότητα.

15άρηδες με πάθος, σ' ένα σχολείο λάθος

Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΑΔΔΑ
Ελευθεροτυπία, 21/12/08
Ο μέσος δεκαπεντάρης στην Ελλάδα επιμένει να ονειρεύεται ότι θα γίνει επιστήμονας ή στέλεχος σε κάποια επιχείρηση, αν και γνωρίζει πως μάλλον θα καταλήξει στη δεξαμένη των ανέργων ή στην «κάστα» των απασχολουμένων με αμοιβή 700 ευρώ.

1. Σύμφωνα με ειδική έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), ο έφηβος στην Ελλάδα διαβάζει πιο πολλές ώρες από κάθε άλλο ευρωπαίο μαθητή, παρακολουθεί τα πιο πολλά φροντιστήρια και η οικογένειά του επωμίζεται τη μεγαλύτερη δαπάνη για «εξτρά» μαθήματα.
2. Ολα ξεκινούν στα δημόσια σχολεία λέει ο ΟΟΣΑ, τα οποία είναι τα λιγότερο αποδοτικά μεταξύ των κρατών μελών του, κυρίως λόγω της πενίας πόρων που δίδονται από το κράτος (4% του ΑΕΠ). Ετσι, στην παγκόσμια κατάταξη των μαθητών με βάση τις γνώσεις τους, οι Ελληνες δεν πιάνουν ούτε τη βάση (4,5 στα 10).
3. Παρ' όλα αυτά, ο μαθητής επιμένει: Η χώρα μας έχει μία από τις καλύτερες αναλογίες αποφοίτων λυκείων και φοιτητών ως προς το σύνολο του πληθυσμού. Και, καθώς οι ακαδημαϊκές σπουδές συνήθως δεν επαρκούν, ο γονιός βάζει και πάλι το χέρι στην τσέπη για να στείλει το παιδί του έξω για μεταπτυχιακά.
4. Τι γίνεται μετά; Σχεδόν ένας στους δύο τελικά δεν βρίσκει δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε και εργάζεται κάπου αλλού, συνήθως με τον βασικό μισθό. Και πάλι όμως θεωρείται τυχερός, αφού η ανεργία χτυπάει κόκκινο: τρία χρόνια μετά το τέλος των σπουδών, το 36% των νέων δεν έχει βρει δουλειά. Το ποσοστό αυτό φτάνει το 20,6% μεταξύ των αποφοίτων ΑΕΙ.

Τι λένε, όμως, αναλυτικά τα στοιχεία των ερευνών που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα για την παιδεία και τις συνθήκες ζωής των νέων Ελλήνων:

«Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρώτησε ο ΟΟΣΑ τους εφήβους σε όλα τα κράτη.Στην Ελλάδα το 72% απάντησε ότι επιθυμεί μια θέση «στελέχους» σε εταιρεία. Ενα ποσοστό τεράστιο, που συναντάται μόνο σε χώρες όπως η Τουρκία ή το Μεξικό.

Τι κάνει ο δεκαπεντάρης για να πετύχει τον στόχο του; Η έρευνα απαντά ότι θα παρακολουθήσει 27 ώρες στα ελληνικά σχολεία (έναντι 22 ωρών στα κράτη του ευρωπαϊκού Βορρά) κι ακόμη 18,5 ώρες μαθημάτων εκτός σχολείου. Και πάλι υπερδιπλάσιες άλλων κοινοτικών κρατών.

Οταν γυρίσει σπίτι, ο έφηβος πρέπει να διαβάσει 8,3 ώρες την εβδομάδα για το σχολείο και άλλες 2,4 για τα υπόλοιπα μαθήματα.

Πόσο κοστίζουν αυτά; Οι ιδιωτικές δαπάνες εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι οι υψηλότερες μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ και φτάνουν στο 1,4% του ΑΕΠ! Απλώς αντισταθμίζουν εν μέρει τις πενιχρές κρατικές δαπάνες.

Δεν είναι, ωστόσο, μόνο το ύψος των κονδυλίων, αλλά και η αποδοτικότητά τους με βάση την κατεύθυνση και τη διαχείρισή τους. Για παράδειγμα, οι επιδόσεις των μαθητών της Φιλανδίας είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές των Ελλήνων, αν και στη χώρα εκείνη τα χρήματα για την παιδεία δεν είναι πολύ περισσότερα (5,7% του ΑΕΠ).

Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι τα ελληνικά σχολεία έχουν την πιο χαμηλή αποδοτικότητα με βαθμολογία 4,7% στα 10. Σε καλύτερη μοίρα βρίσκονται όλα τα κράτη της Ε.Ε., αλλά και άλλες χώρες όπως η Τουρκία και η Κορέα.

Μετά τις σπουδές, τέλος, το όνειρο για μια δουλειά στο αντικείμενο που επέλεξαν παραμένει άπιαστο για το 40% του πληθυσμού, σύμφωνα με τη Eurostat. Μόνο στην Ιταλία το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.

What's that?

Το βρήκα στο Press-Gr και ...το έκλεψα.
Ένα μικρό διαμαντάκι!
Για το χρόνο τον αμείλικτο...
Για τις προδομένες προσδοκίες...
Για τους κύκλους της ζωής...

Ελλάς 2008 μ.Χ.

Η Σμύρνη μάνα καίγεται..

Του Αντώνη Σουρούνη

Η Αθήνα μάνα καίγεται, η Θεσσαλονίκη μάνα καίγεται, η Ελλάδα μάνα καίγεται, το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος καίγεται κι αυτό, έτσι όπως καίγεται το Πάσχα ο Ιούδας που πρόδωσε τον Χριστό. Εμάς ποιος μας πρόδωσε και καιγόμαστε; Ποιος μας έβαλε μπουρλότο; Εμείς ούτε λαλήσαμε ούτε ρωτήσαμε, κουνούσαμε πάντα το κεφάλι σ' ό,τι και να μας λέγανε. Οπως τότε που ακούσαμε ότι «εγώ δεν κατάλαβα πως υπήρχε χούντα επειδή εκείνη την εποχή μελετούσα». Δεν βγάλαμε κιχ, κάναμε μόνο τον σταυρό μας. Ούτε όταν ακούσαμε από σύζυγο υπουργού να διαμαρτύρεται σε τηλεοπτικό κανάλι λέγοντας, «γιατί κυνηγούν μόνο εμάς; Ολ' αυτά τα σπίτια που βλέπετε γύρω παράνομα είναι». Τι να πούμε; Οτι «ναι, όμως εσάς σας ψηφίσαμε και δεν είστε σαν κι αυτούς;» ή μήπως ότι «η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια»; Πάλι το βουλώσαμε.

Οσο όμως δεν λες εσύ τίποτα, λέει ο άλλος. Λέει και δεν σταματάει. Αναρωτιέσαι μόνο αν οι μπροστάρηδές μας που μας κυβερνούν είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι αυτά που μας λένε τα πιστεύουμε κιόλας. Θα το πιστεύουν γιατί όταν κυριεύει κάποιον η έπαρση, πιστεύει οτιδήποτε έχει να κάνει με την κυριαρχία του εαυτού του. Πόσο πιο κάτω να πάμε, όμως, κάνοντας τον χαζό; Εχουμε πατώσει πια. Οσες τσέπες και να είχαμε, έχουν αδειάσει. Από τη μια κατάσχουν το σπίτι του γείτονα επειδή δεν έχει τα 1.000 ευρώ να πληρώσει τη δόση στην τράπεζα κι από την άλλη εσύ χτίζεις την τρίτη σου βιλίτσα.

Εχουμε καταντήσει Μεσαίωνας, όπως τότε που οι άνθρωποι δούλευαν για τον προύχοντα περιμένοντάς τον να περάσει καβάλα στο άλογο και να τους ρίξει μερικές πεντάρες για να πορευτούνε.

«Εγώ δεν ξέρω τίποτε για την ταμπακέρα, εγώ πήγαινα στο Αγιο Ορος για να προσκυνήσω». Κάποιος είπε ότι «μπορείς να κοροϊδεύεις έναν άνθρωπο πολλές φορές, μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους μια φορά, δεν μπορείς όμως να κοροϊδεύεις πολλούς ανθρώπους πολλές φορές».

Οι περισσότεροι απ' αυτούς πιστεύουν ότι αφού κατάφεραν να φτάσουν με ψέματα, απάτες και φιλώντας κατουρημένες ποδιές εδώ που φτάσανε, μπορούν να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο για να φτάσουν στ' αστέρια. Δεν υποπτεύονται ότι αντί να πάνε μπροστά, πάνε πίσω. Και πίσω βρίσκονται τα παιδιά τους που τους ακολουθούν, τους βλέπουν και τους κρίνουν. Και κάποια μέρα θα τους ζητήσουν κι αυτά τη μίζα τους. Τα παιδιά πάντα εκδικούνται, ακόμα κι όταν δεν κάνουν τίποτα κι απλώς σε κοιτάνε. Ισως τότε να εκδικούνται και περισσότερο - με τη σιωπή τους. Κι όταν είναι να μιλήσουν, παίρνουν ένα ποτισμένο στη βενζίνα κουρελόπανο και σου καίνε το σπίτι, που είναι και δικό τους.

Παιδιά που είχαν λάμψει στα σχολειά τους και γίνανε δάσκαλοι για να φωτίσουν τα επόμενα παιδιά, το πρωί σκάβουν τους δρόμους και το βράδυ κουβαλάνε καφέδες στα πεζοδρόμια. Κορίτσια κι αγόρια που ξενιτεύτηκαν και σπούδασαν με χίλια βάσανα στα πανεπιστήμια, επιστρέφουν στην πατρίδα κι αντί να μεταφέρουν στους νέους αυτά που διδάχτηκαν, τους μεταφέρουν πίτσες για να μη χάσουν το σίριαλ στην τηλεόραση.

Η πατρίδα μας έγινε ξαφνικά Φαλκονέρα. Από παντού μπάζει, από παντού φωνάζει, από παντού βάλλεται και χλευάζεται, σέρνεται αριστερά-δεξιά, με τους καπεταναίους να μιλάν όλοι μαζί προσπαθώντας να αποφασίσουν, με τους υποπλοίαρχους έτοιμους να βουτήξουν με τις τσάντες γεμάτες χρυσά βαρίδια, με τους ναύτες να περιμένουν διαταγές και με τους επιβάτες να προσεύχονται. Κανείς πια δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ελλάδα ήταν μέχρι χθες το πρωί ένα ναυτικό κράτος που κυριαρχούσε στις θάλασσες και όλοι το θαύμαζαν.

Πολιτικοί, νομίζω, ήταν αυτοί που είπαν σε άλλους πολιτικούς «φωνή λαού, οργή Θεού». Ε, ας το ξαναπούνε. Στο κάτω κάτω σε λίγες μέρες ξαναγεννιέται ο Χριστός. Ευκαιρία να ξαναγεννηθούμε κι εμείς μαζί του.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 13/12/2008

(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας)

Σιγά μην κλάψω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
__
Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω

Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες: “Σιγά μην κλάψω"

Σχόλια αρθρογράφων

Από τα Νέα αλιεύω δυο ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις:
...
1.Ιταμός και προβοκάτορας
ΤουΓιάννη Χάρη
Ένας περήφανος για το παρατσούκλι του Ράμπο, νταής με τη σιγουριά που του παρέχει ένα όπλο, το οποίο και χρησιμοποιεί πυροβολώντας στον αέρα ή κατευθείαν στο στόχο –παντελώς αδιάφορο ως προς την ουσία–, αυτός λοιπόν ο Ράμπο, διά χειρός του συνηγόρου του προφανώς, υβρίζει τη μνήμη του νεκρού εφήβου και θύματός του, μιλώντας για την «αποκλίνουσα συμπεριφορά» του, και παραδίδει μαθήματα κοινωνιολογίας, μιλώντας για τους γόνους πλουσίων οικογενειών από το Ψυχικό που συχνάζουν στα Εξάρχεια κτλ.

Και έστω ότι αυτός είναι κατηγορούμενος και προσπαθεί να ελαφρύνει τη θέση του.Έρχεται όμως και ο κατ’ εξακολούθηση παραβατικός συνήγορός του, που χρόνια τώρα διασύρει κάθε έννοια κοινωνικής συμπεριφοράς σε γήπεδα και σε τηλεοπτικά κανάλια, και πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, που αν τάχα δεν τα γράφει ο ίδιος, σίγουρα τα προσυπογράφει, εμφανίζεται τιμητής των πολιτικών: κατηγορεί με ιταμό ύφος τους πολιτικούς αρχηγούς και μάλιστα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι για πολιτικά οφέλη και «για να σώσουν το τομάρι τους» εκμεταλλεύτηκαν την υπόθεση, πριν ακόμη αποφανθεί η δικαιοσύνη «αν θα έπρεπε να πυροβολήσει ο αστυνομικός και αν θα έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί»!

Λέει δηλαδή έμμεσα στους νέους ο εν λόγω, μάλλον δίνει έμμεσα το σύνθημα, την επόμενη φορά να μην κάψουν απλώς καταστήματα αλλά και ζωντανούς ανθρώπους!

Τέτοια απροκάλυπτη προβοκάτσια δεν διώκεται άραγε αυτεπάγγελτα;

Ή μήπως όλα πια είναι «θέλημα Θεού»;

...

2. Προσοχή, η ΑGΒ τρελαίνει
Τoυ Σταύρου Θεοδωράκη
Ωραία λοιπόν, πεισθήκαμε. Όλοι είμαστε με την «εξεγερμένη νεολαία». Ας σταματήσουν τώρα τις υπερβολές τα κανάλια. Όχι άλλες αδέξιες αναφορές «στη γενιά του Αλέξη». Όχι άλλα μελό «ποιήματα συμμαθητών» για αγάπη και οικολογία (!). Όχι άλλα αργά πλάνα με τα παιδιά να πετάνε πέτρες, σε υπόκρουση Σαββόπουλου. Όχι άλλο καλόπιασμα της «χαροκαμένης μάνας». Όχι άλλες καταγγελίες για το «αδίστακτο αστυνομικό κράτος». Και τέλος πάντων είναι γελοίο να σε φρουρεί αστυνομικός στα ψώνια σου στο Κολωνάκι- και άλλος ένας, να φυλάει τη βίλα σου- και εσύ να το παίζεις αναρχοαυτόνομος των Εξαρχείων. Δεν είναι «πλυντήριο» τα γεγονότα των ημερών. Οι μαύρες ιδέες που τόσα χρόνια υπηρετούσαν, τους πήγαιναν καλύτερα. Το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» το ξέρουν. Τα ασπρόμαυρα συνθήματα των τοίχων, φαίνεται ότι τα συλλαβίζουν. Ας επιστρέψουν στις «πολιτικές κόντρες», στα «εγκλήματα», στα «κουτσομπολιά», στις «δεξιώσεις», στους «νοικοκυραίους» κι ας αφήσουν τους «εξεγερμένους» στη μοναξιά τους. Άλλωστε με τέτοια κόλπα δεν πρόκειται να κερδίσουν ξανά το «νεανικό κοινό». Έχει πετάξει το πουλάκι, εδώ και καιρό. Οι νέοι έχουν σηκωθεί από τον καναπέ της τηλεόρασης, κάποιοι δεν είναι καν στο σπίτι. Ας μην κουράζονται λοιπόν. Κι ας σταματήσουν τις ανοησίες. Ειδάλλως το άγχος της ΑGΒ θα τους αποτρελάνει.

Μια βόλτα ως την Anemoria...

"...απο το 2000 πΧ Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα δύο στρατηγούς που έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο από τις αρχαίες πόλεις Ανεμόρια και Καλαμάκι. Αυτές οι παλιές πόλεις βρίσκονταν γύρω από Αράχωβα. Αργότερα, περίπου το 334 πΧ. ο Φίλιππος ο 2ος βασιλιάς της Μακεδονίας κατέστρεψε τις δύο πόλεις και οι πληθυσμοί τους διασκορπίστηκαν στους γύρω λόφους, με την πάροδο του χρόνου απο τους κατοίκους αυτους χτίστηκε μία νέα πόλη..."
Την Ανεμόρια δεν τη γνώριζα. Γνώρισα το όνομά της μέσα από τον τίτλο του blog που μου αρέσει και σας το συστήνω...

Η Ελλάδα του Στάθη...

Όταν ο Στάθης παίρνει το πενάκι του ζωγραφίζει...
Απολαύστε τον:

Το Τρίτο Πρόγραμμα έπαιζε Μπαχ -όπου μια χορωδία αγγέλων υμνούσε την ομορφιά του Θεού. Έξω έπεφταν δακρυγόνα και φάπες......ο κ. Υπουργός Εσωτερικών είχε ήδη υπ0βάλει από την προτεραία την παραίτησή του στον κ. Πρωθυπουργό. Ο οποίος δεν την έκαμε δεκτή κι έτσι ανέλαβε ο ίδιος όλη την πολιτική ευθύνη

για την Πόλη που δακρύζει τώρα στάχτη και καπνό, φλόγες κι αγριεμένες πέτρες. Αυτόν τον παράξενο, χλιαρόν Δεκέμβρη, που ο Ήλιος παρακολουθεί ατάραχος από ψηλά χωρίς ούτε ένα σύννεφο να τον σκιάζει, σαν ένας ξένος...

Ελλάδα με τα δυο σου κόμματα σαν τα δυο σου λάμδασαν να μην μπορείς χωρίς τον δικομματισμό σου

τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό σου

τον μανιχαϊσμό σου...

Όλα ένας δυϊκός· μαύρο ή άσπρο... Σκύλλα ή Χάρυβδη... οπαδίτες ή κοπαδίτες...

δύο από ένα κι ένα που κάνουν ένα, τον μονοκομματισμό σου...

Κι εμείς, δικτυωμένοι σε έναν παράξενον ιστό, μαρκόνηδες στο χάος -τικ τακ εκπέμπει ο Σίλας

τον Καρούζο να λέει: «μην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του σα δυο χειροβομβίδες»,

και ο Βασίλης

«τώρα με τις λιακάδες πίνω τον καφέ μου έξω ακόμα -στα τραπεζάκια οι θαμώνες, οι εφημερίδες

οι μισές αθλητικές

κι οι άλλες μισές "Χρυσή Ευκαιρία", ψάχνουν για δουλειά»

- «Ο Νίκος, φίλος μου, δεν τον ξέρεις

είχε 11 χρόνια επιχείρηση -την έκλεισε- 47 χρονών, "Βασίλη, δεν με παίρνει κανείς" -του βρήκα δουλειά, νυχτοφύλακας, 750 ευρώ- καβαλάει και το ταξί του αδερφού του τέσσερις ώρες καθημερινώς, "έχω τρία παιδιά, κάπως πρέπει να τα βγάλω πέρα"»

...Φέρτε μου να δαγκώσω τους λογαριασμούς της κυρίας Πελέκη. Θέλω τη γραβάτα του κ. Βουλγαράκη

να τη σύρω πίσω απ' τη σκουπιδιάρα του Δήμου με τον ίδιον δεμένον στην άλλη της άκρη, τους έχω σιχαθεί...

Ελλάδα με τα βουτοπαίδια σου και τα γατοπαίδια σου, με τους (σεμνούς) πνευματικούς σου και τους (ταπεινούς) κουμπάρους σου...

Γεωργοί ξεχασμένοι στα Τέμπη, μαρμαρωμένοι πάνω στα τρακτέρ τους
συνταξιούχοι μαρμαρωμένοι στο Σύνταγμα από εκείνην την ημέρα που τους έδειραν τα ΜΑΤ -τα εγγόνια τους που τα έμαθαν οι γραισκύλοι πώς να τιμούν και να σέβονται τους γέροντες-

Ελλάδα που έχεις γίνει σαν διαφήμιση της δεκάρας

-«είναι αλήθεια ή ψέματα» ότι μια τόσο αισχρή εκπομπή ωσάν αυτή -η φερώνυμη- μπορεί να γίνει η πρώτη ύλη του διαφημιστή; -είναι! Μπράβο! Αλήθεια λέτε, πάρτε 5.000 ευρώ να πάτε να πνιγείτε.

Ελλάδα της λειψυδρίας του μέλλοντός μας με χορηγό την Κόκα Κόλα να μας διδάσκει την αξία του νερού, την ανάγκη της εξοικονόμησής του

με τη φαρμακευτική εταιρεία ΧΡΩΠΑΤΕΛ να μας διδάσκει την αξία του δέντρου -δεν θα το κόβει πλέον να το κάνει χαρτί για να διαφημισθεί, στο εξής θα διαφημίζεται ηλεκτρονικώς και θα μας χορηγεί χειραγωγικώς

σε ευχαριστώ ω Ευαίσθητη Εταιρεία

νοιώθω μια ψυχολογία με χορηγό τη συγκίνησηω Ελλάδα μου, ξαναζείς τη δόξα των θεωρικών, φέρτε μου να εξοπλίσω μια τριήρη, βάλε μου πρόστιμο, ω Εφορία διότι πληρώνω τους φόρους μου(η μαλακία πρέπει να τιμωρείται)

και τράβα μια απαλλαγή περιωπής στον ειδεχθή φοροφυγά πλην όμως χορηγό που διαθέτει τρία ΜΜΕ στη δούλεψή του(η λαμογιά πρέπει να επαινείται)

γεια σου και χαίρε ω «σκοτεινή μητέρα» με τα δύο σου λάμδα της λαμογιάς και της λιγούρας, όχι δεν υπάρχουν δύο Ελλάδες, η Ελλάδα των Τραπεζών και η Ελλάδα των αδύναμων, υπάρχει μία που τρώει την άλλη, όπως τα δύο λάμδα της Σκύλλας που τρώει το ένα το άλλο

όπως η Ελλάδα του σκυλά που τρώει την τέχνη των ανθρώπωνό

πως η Ελλάδα των πρωινάδικων που μας τρώει το μυαλό για μπρέκφαστ, όπως η Ελλάδα του Καραμανλή που έφαγε ό,τι δεν πρόλαβε να φάει η Ελλάδα του Σημίτη.μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της

στα σχολεία και την αγορά-δεν υπάρχει καπνογόνο χωρίς μπάτσο-δεν υπάρχει μπάτσος χωρίς μπαχαλάκια, δεν υπάρχει χουλιγκάνος χωρίς προβοκάτορα, αυτά πάνε δυο-δυο σαν τα λάμδα σου, Ψωροκώσταιναπου όταν δεις διαδήλωση μαθητών, βαράς! φοιτητών, βαράς! εργατών, βαράς! γεωργών, βαράς! συνταξιούχων βαράς! αλλά όταν τα κάνουν λίμπα οι χαϊδεμένοι σου φασίστες

στρέφεις και το άλλο μάγουλο, να φάμε εμείς τη φάπα.

Ελλάδα μου με το λάμδα της Λάμιας, τον Κωστάκη σου και τον Γιωργάκη σου! Διόσκουροι περιωπής, ομαδάρες του Τσάμπιονς Λιγκ, «εμείς αποδείξαμε ότι είμαστε Ελληνες», είπε κάποτε ο Αρης Βελουχιώτης -και, ίσως, γι' αυτό αυτοκτόνησε, ήταν

όμορφη τότε η Ελλάδα όταν ο ωραίος (κι αρχοντοκατσαπλιάς) Λέων Σγουρός σάλταρε καβάλα στ' άλογο απ' τον Ακροκόρινθο κι έσκασε κάτω στα ανθισμένα περιβολάκια, σηκώνοντας σκόνη τη γύρη και μοσχοβολιά τη χάρη...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.ΧΙΙ.2008 stathis@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/12/200

Καληνύχτα Ελλάδα...

...και για όσους δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται τώρα στην Ελλάδα, οι Goin Through είχαν προφητικά γράψει:

Καλημέρα Ελλάδα,
Σου μιλάει ο Νίβο
όλα σου τα λέω
τίποτα δεν κρύβω
πολύ με υποτίμησες,
εγώ μονάχα λίγο

Σκέφτηκα Ελλάδα
να σ' αφήσω, να φύγω
Δεν το 'βαλα κάτω
και προσπάθησα κι άλλο
ν' ανεβάσω σαν κι εσένα
πιο πολύ το καβάλο

Να πετάξω καπέλα
και το rap ντύσιμό μου
Και ν' αλλάξω τη ζωή
και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα
Να μου ζήσεις για πάντα
Να τιμάς με παρελάσεις
το έπος του 40

Να κρατάς το κεφάλι
ψηλά στον αγώνα
Και να βγάζεις για κυβέρνηση
το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα
και όλοι οι βουλευτές σου
Με τ' αυθαίρετά τους
όλοι στις ακρογιαλιές σου

Με τους Χριστιανούς σου
που κάνουν νηστεία
και ό,τι περισσεύει
στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη
αν θες ν' αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ
να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις
και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου
Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα,
Νίβο στο μικρόφωνο
Στα λέω μέσα στους δίσκους
Στα λέω και στο ραδιόφωνο

Στα 'πα απ' την καλή
Στα λέω και απ' την ανάποδη
Σου 'χω μαζέψει άπλυτα
από δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί,
κύριοι βουλευταί
Πριν πάτε στο γραφείο,
σας κάνω εγώ σεφτέ

Διαλέγω ένα τραγούδι
αντί να στέλνω γράμματα
Δε ψάχνω για μαλάκες,
δεν περιμένω θαύματα

Παράτα και γραφείο
και χαρτοφυλάκιο
Ελάτε μια βόλτα
μέχρι τη Βαρβάκειο

Κατέβα στο λιμάνι,
μίλα στους εργάτες σου
Πάρε την ευθύνη
μια φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία,
μου μιλάτε,
ποια προγράμματα;
Ποια πανεπιστήμια,
ποια Ευρώπη,
και ποια γράμματα;

Πού είναι η παιδεία,
πού είναι η υγεία σας;
Κύριε υπουργέ
γαμώ τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη
αν θες ν' αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις
και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα
μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε,
Παίρνω το θάρρος σήμερα
Αφού όλα τα προβλήματα
είναι θέματα εφήμερα

Προκαταβολικά συγγνώμη
μα έχω όνειρα
Σαν αυτά που κάποιοι
ονομάζανε ανώνυμα

Εγώ τους δίνω όνομα
και δεν κάθομαι φρόνημα
Γιατί εγώ κι εσύ
διαφέρουμε στο φρόνημα

Ζητάω τα προβλεπόμενα,
δεν τα ζητιανεύω
Σ' αντίθεση με σας
έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν
και συ φτιάχνεις τα νύχια σου
Όχι να αμυνθείς
ή για να βρεις τα δίκια σου

Αυτοί σε ξεπουλάνε
όση ώρα καλλωπίζεσαι
Είστε μια παρέα
και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα,
Σ' αφήνω πάω για ύπνο
Όσο εσύ μ' αυτούς
ετοιμάζεσαι για δείπνο

Εγώ θα κάνω στίχους,
κάθε σκέψη στο τετράδιο
Και θα στ' αφιερώσω
απ' το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη
αν θες ν' αλλάξω γνώμη
πρέπει κι εσύ
να μάθεις ν' αγαπάς

Πάψε να με παιδεύεις
και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου
Ελλάδα μη σκορπάς

Στίχοι: Goin'Through
Μουσική: Goin'Through
Πρώτη εκτέλεση: Goin'Through

...αντι σχολίου

Αδερφέ μου σκοπέ
κι αν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
δε θα 'θελα να το λαβώσεις...
Τάσος Λειβαδίτης

Δεκέμβρης...

(ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ)

... ένας Δεκέμβρης μούσκεμα.
Και δεν είν' η βροχή...
είναι το κλάμα
απ' τον πόνο
απ' τα δακρυγόνα.

...ένας Δεκέμβρης βραχνιασμένος.
Και δεν είναι από το κρύο...
είναι απ' τις κραυγές
είναι απ' τα αέρια.

Υ.Γ.(...γι' "αυτούς", σχόλιο μας από άλλη ανάρτηση)

Τσαμπουκάδες ανεκπαίδευτοι κουμπουροφόροι που πίστεψαν ότι “είναι το κράτος” και όταν μπορούν το αποδεικνύουν.

Αμειβόμενοι παχυλά (για όσα προσφέρουν στην κοινωνία), όταν δεν κρύβονται σε γραφεία ή δεν κάνουν τις ορντινάτσες, περιφέρονται υλοποιώντας άκριτα άνωθεν εντολές.

Πρώτοι στην καταστολή κοινωνικών αγώνων , άφαντοι στην πάταξη της εγκληματικότητας.(Και για να ήμαστε δίκαιοι)

Κρυμμένοι πίσω από δακτυλοδυκτούμενους- έντιμους συναδέλφους τους που ψοφάνε στο δρόμο, στις εθνικές και στις υπηρεσιακές αγγαρείες…

Δεκέμβρης...

Τον Αύγουστο σκέφτηκα να "υποδέχομαι" κάθε νέο μήνα με μια μικρή ανάρτηση κι ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που να εκφράζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της στιγμής ή να δένει με το μήνα. Ως τώρα το "έθιμο" τηρούνταν. Ο Δεκέμβρης όμως με πρόλαβε! Ήρθε κι εγώ δε βγήκα στην πόρτα να τον περιμένω! (Σαν τις γιαγιάδες στα χωριά που περιμέναν τις γιορτές τα παιδιά και τα εγγόνια που 'ρχονταν απ' την πόλη. ..)

Γράφω Δεκέμβρη και μου 'ρχεται η λέξη "Δεκεμβριανά": σαν κατάθεση οπλισμού, αφοπλισμός ψυχής...

Μιλώ για το Δεκέμβρη και τρέχω στο τέλος του: σχολικές διακοπές και κάλαντα. Να τσαλαβουτάς με το Μάνθο στις λάσπες του χωριού για να να προφτάσεις τους άλλους να"τα πεις" πρώτος.

Θυμάμαι το Δεκέμβρη και νοσταλγώ τις ατέλειωτες βροχές Άρρωστες μουσκεμένες μέρες που πότιζαν το βουνό,τον κάμπο, το ποτάμι. Ξεχείλιζε ο Εύηνος και με καφέ νερά σκέπαζε τα χωράφια. Ξέπλενε στο διάβα του την κοιλάδα αφήνοντας πίσω αλαλιασμένους χωριάτες και ένα βουητό για μέρες στ' αυτιά μας.

Μυρίζω το Δεκέμβρη και γυρνώ τα σοκάκια του οικισμού να μοιράσω ευχές στο μπάρμπα Σπύρο, το Νίκο, το Χρήστο, τη Νία... και γεμίζω τα χέρια μου μπακλαβάδες: νόστιμους, χορταστικούς, μ' αμέτρητα φύλλα και μπόλικη αμυγδαλόψιχα...

.....

Μνήμες, μνήμες, σημάδια του χρόνου πάνω μας που μας στοιχειώνουν και μας καθορίζουν!

.....

Καλό μήνα! (βροχερό, χιονισμένο, χειμωνιάτικο!)

Σωκράτης Μάλαμας :Δεκέμβρης 1903

(αφιερωμένο)

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω

αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια

·όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου,

ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου

τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν

σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω

Στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας