Εκσυγχρονισμός; Δεν έμενε ποτέ εδώ...

Ένα πολιτικό σύνθημα είναι πετυχημένο όταν καταφέρνει να εμπεριέχει ώριμα κοινωνικά αιτήματα δοσμένα σε μικρές ευκολονόητες και εύληπτες φράσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σύνθημα με το οποίο ήρθε το 1981 το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία: ΑΛΛΑΓΉ.
Μια μόνο λέξη, που όμως εμπεριείχε ένα χρόνιο κοινωνικό αίτημα: Την αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, την άνοδο στην εξουσία κοινωνικών στρωμάτων που χρόνια ήταν αποκλεισμένα, την ανατροπή πρακτικών εξουσίας που έσπρωχναν βίαια στο περιθώριο την πλειοψηφική μερίδα της κοινωνίας.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία είχαμε την προσδοκώμενη αλλαγή του πολιτικού (κυρίως) σκηνικού. Με την πάροδο του χρόνου όμως το σοσιαλιστικό κατ' όνομα κόμμα μεταλλασσόταν σε αστικό νεοφιλελεύθερο κόμμα. Τα στελέχη του προοδευτικά απομακρυνόταν από τις λαϊκές προσλαμβάνουσες και συνωστίζονταν στα σαλόνια παλαιών και νέων τζακιών , φορώντας πάντα σοσιαλιστικά ενδύματα προς άγαν ψήφων.
Στις αρχές της δεκαετίας του 90 μια ηγετική ομάδα, όταν ο χαρισματικός στην επικοινωνία του με το κοινό Α. Παπανδρέου βρισκόταν κοντά στον πολικό και βιολογικό θάνατο, ανέλαβε να διατηρήσει δυναμικά το ΠΑΣΟΚ στην κυρίαρχη θέση του πολιτικού σκηνικού, προβάλλοντας ένα νέο, πολύ εύστοχο κατά την άποψη μας, σύνθημα :ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ.
Το σύνθημα συντηρητικό, σε σχέση με το παλιό (Αλλαγή) ,αφού πια δεν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία, "καλή είναι", αλλά να την εκσυγχρονίσουμε. Ήταν όμως πολύ εύστοχο. Όντως η συγκεκριμένη αστική κοινωνία, μια κοινωνία στη φάση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, έπρεπε να εκσυγχρονίσει θεσμούς, πρακτικές, μεθόδους. Υστερούσε σε υποδομές, υπολειπόταν στη βιομηχανική ανάπτυξη, ήταν αναποτελεσματική σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία.
Με ηγέτη τον Κ. Σημίτη από το 1996 και για 8 χρόνια επιχειρήθηκε δήθεν ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς όταν η σκόνη (κατ΄ άλλους ο καπνός εντολοδόχων λιβανιστηριών) κατακάθισε αποδείχτηκε ότι ο βασιλιάς ήταν σχεδόν γυμνός.
Επιχειρήθηκε με επιτυχία εκτεταμένη ανάπτυξη υποδομών κυρίως στο χώρο των οδικών μεταφορών και δευτερευόντως σε τομείς όπως λιμάνια και αεροδρόμια και.... ως εκεί.
Τομείς ζωτικής σημασίας όπως η διοίκηση, η υγεία, η παιδεία, η καθημερινότητα του πολίτη αγνοήθηκαν.
Η εκσυγχρονιστική διακυβέρνηση δεν κατάφερε (κατ΄ άλλους δεν ήθελε) να ελέγξει τη διαφθορά που ταλανίζει τη δημόσια διοίκηση. Χώροι όπως οι πολεοδομίες, οι εφορίες, το υπουργείο συγκοινωνιών(ΚΤΕΟ) , είχαν μετατραπεί σε άνδρο διαφθοράς και ταλαιπωρίας πολιτών αλλά τα εκσυγχρονιστικά αυτιά κώφευαν.
Η δημόσια υγεία υποχρηματοδοτούνταν συστηματικά και αποψιλωνόταν από υποδομές και προσωπικό δίνοντας χώρο στα μεγάλα ιδιωτικά νοσηλευτήρια.
Στο χώρο της παιδείας καινοτόμες πρωτοβουλίες, όπως το ολοήμερο σχολείο, υπονομεύτηκαν, το δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο αφέθηκαν στη μοίρα τους, ενώ η παραπαιδεία κυριάρχησε.
Παράλληλα η σταδιακή συρρίκνωση των πραγματικών εισοδημάτων μεγάλων κοινωνικών ομάδων και η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων έσπρωξαν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού στο περιθώριο. Πρώτη φορά είδαμε ανασφάλιστους να εργάζονται στο δημόσιο (προγρ. STAGE), απασχολήσιμους, νεόπτωχους...

Η οκταετία του κ. Σημίτη ουσιαστικά ολοκλήρωσε τη συντηρητική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ. Αναπόφευκτη ήταν η εκλογική ήττα του 2004 και αναμενόμενη η σημερινή του καταβαράθρωση. Η έλλειψη πειστικής πρότασης διακυβέρνησης, η απομάκρυνσή του από τα λαϊκά – φτωχά στρώματα και τα «βαρίδια» του αμαρτωλού παρελθόντος το καθιστούν αναξιόπιστο στη λαϊκή συνείδηση.

Υ.Γ.: Η επιτυχία ενός ηγέτη εξαρτάται από τις εύστοχες επιλογές συνεργατών. Ο κ. Σημίτης, είτε γιατί δεν μπορούσε είτε γιατί δεν ήθελε, δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για αρκετούς συνεργάτες του. Ήταν άστοχες επιλογές;