Η πεταλούδα

Κάποιο πρωί είχα πετύχει σ' ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας τη στιγμή που έσκαζε το τσώφλι του κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή του  να προβάλει. Περίμενα, περίμενα, αργούσε, κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό παρά φύση ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα τότε δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου: τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δεν μπορούσε. Μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω. Του κάκου. Είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας , ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου.
Το πουπουλένιο κουφάρι της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να σήμερα κατάλαβα βαθιά: είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους. Έχεις χρέος ν' ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό με εμπιστοσύνη.
Νίκος Καζαντζάκης: " Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά", Εκδ. Ελ. Καζαντζάκη, Στ΄επανέκδοση, σελ. 132