Καταθέτω στο ιστολόγιο δύο ποιηματά του:
Γραφιάς
(Συλλογή "Νηπενθη", 1921)
Οι ώρες μ' εχλώμιαναν, γυρτός που βρέθηκε ξανά
στο αχάριστο τραπέζι.
(Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο αντικρινά
ο ήλιος γλιστράει και παίζει.)
Διπλώνοντας το στήθος μου, γυρεύω αναπνοή
στη σκόνη των χαρτιών μου.
(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή
στα ελεύθερα του δρόμου.)
Απόκαμα, θολώσανε τα μάτια μου και ο νους,
όμως ακόμη γράφω.
(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς.
Σα να 'χουν βγει σε τάφο.)
Δημόσιοι υπάλληλοι
(Συλλογή: "Ελεγεία και σάτιρες", 1927)
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)
Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.
Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι
Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.
2 σχόλια:
Δημήτρη καλό απόγευμα.
Το έψαχνα αυτό το ποίημα
Αν όμως η τηλεοπτική σερά είναι κοντά στην πραγματικότητα νομίζω ότι ο ποιητής δεν ήταν και τόσο αξιοπρεπής υπηρεσιακά και "στρατιωτικά".
Τάσο, πρέπει να ομολογήσω ότι κι εγώ πριν τη σειρά δεν γνώριζα πολλά για τον ποιητή. Είναι γεγονός ο Τ. Ψαράς βγάζει έναν Καρυωτάκη που προσσπαθεί να αποφύγει με κάθε τρόπο τη στράτευση, που του αρέσει η καλή ζωή. Συνάμα όμως,μας τον δίνει να απομακρύνεται σταδιακά από το συντηρητικό οικογενειακό του περιβάλλον, να είναι θετικός απέναντι σε φορείς σοσιαλιστικών ιδεών και να ασκεί κριτική στο σύστημα.
Δημοσίευση σχολίου