Κι ήταν λίγο πριν σχολάσουμε... (Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη)

(φωτο:Ελευθεροτυπία)

…κόντευε τέσσερις. Θα 'μενα ως τις έξι. Δεν ήθελα σήμερα υπερωρία, το βράδυ έχει αγώνα. Σε ποιον να το πω όμως; Αν τολμήσεις κανείς να σηκώσει κεφάλι, βλέπει πόρτα.
Ήρθε το Μάρτη στο καφενείο κι έκοβε με το μάτι κεφάλια. «Εσύ! Κι εσύ! Όχι εσύ!» Τρεις μήνες στον ΟΑΕΔ . Η Ελένη φέτος μας ξόδεψε. Τρίτη Λυκείου βλέπεις, έξοδα. Χαλάλι όμως. Τα λεφτά έπιασαν τόπο…
Το βαπόρι έπρεπε να φύγει την Τετάρτη. Πριν το δεκαπενταύγουστο θα φόρτωνε στ’ Αλγέρι. Υπερωρία, θες δε θες.
Τα παιδιά είπαν ότι μύριζε γκάζι. «Μαλακίες!», είπε.
Το ξέρω όταν το πρωί φορώ τη φόρμα, τυλίγομαι το σάβανο. Όχι! Δεν θα γίνει σε μας! Όχι σε μας! Το πιστεύω. Το εύχομαι. Το ελπίζω...
Μέρα τη μέρα, ένσημο το ένσημο. Να προφτάσω. Θα προφτάσω;
Ο ψηλός, που λένε ότι είναι κάτω, ήρθε την τελευταία βδομάδα. Καλό παιδί… Τον έβλεπα στις "Μουριές", γαύρος, του άρεσε να με πειράζει. Τον κέρναγα όταν είχα. Κέρναγε κι αυτός όταν δούλευε. Είχε δυο κόρες… Τους άλλους δεν τους ξέρω. Ένα «γεια», «Καλημέρα», «Καληνύχτα». Γνωστά πρόσωπα. Όλα τα πρόσωπα εδώ είναι γνωστά. Μαύρα απ’ τον καπνό. Μόνο γύρω απ’ τα μάτια, όσο σκεπάζουν τα γυαλιά, το δέρμα είναι καθαρό. «Πότισες», μου λέει η Μαρία κάθε φορά που περνά τα δάχτυλα πάνω απ’ τη ουλή στο φρύδι…
Κύκλος. Ένας κύκλος. Όταν τους λες «Με πήραν! Αύριο ξεκινάω!» Χαμογελάνε, χαίρονται, σ’ αγκαλιάζουν. Μόνο η Μαρία… Χαμογελά, κι είναι το χαμόγελο φόβος και πόνος μαζί, αγάπη κι αγωνία… Πόσο τις αγαπώ, Θε μου!
Η μάνα μου δεν ήθελε! Εγώ ήμουν έτοιμος. Θα μπάρκαρα! Όπως ο Γιώργος κι ο Γιάννης κι ο Μάριος, όλα σχεδόν τα αγόρια της τάξης. « Αν πας θα πεθάνω!». Ήταν κι η Μαρία. Ο γάμος, τα κορίτσια…
Τότε είχε δουλειά. Πολλή δουλειά και τα μεροκάματα καλά.
Ο κυρ Γιάννης, με πήρε μαζί του, παλιός μάστορας, ο καλύτερος, τον σέβονταν όλοι. Έφυγε προπέρυσι. Καρκίνος. Σάπισαν τα πνευμόνια του. Με είχε υπό τη προστασία του. Παραγιός του δέκα χρόνια. Με συμβούλευε, μου μάθαινε την τέχνη με υπομονή. Δάσκαλος! «Αν μάθεις τη δουλεια, θα ‘χεις πάντα μεροκάματο…» Έπειτα η δουλειά έπεσε. Τα μεροκάματα λίγα. Οι υποχρεώσεις πολλές.
Και τώρα που η δουλειά έστρωσε πάλι… Θα προλάβω να τις δω παντρεμένες; Κι η Μαρία; Ανάθεμα, ούτε να μας είχαν καταραστεί!
Τρέχουν! Φωνάζουν! Ένας γερανός. Σειρήνες! Ζεσταίνομαι! Θα σκάσω! Είν’ απ’ τις λαμαρίνες. Είν’ απ’ τον πόνο στο στήθος. Ιδρώτας; Δάκρυ; Είναι αρμυρό. Σαν την αλμύρα της θάλασσας. Πικρό. σαν το κολατσιό. Τα παιδιά στ’ αμπάρια… Θέλω να σηκωθώ. Να σηκωθώ! Έχουν ανάψει το θερμοσίφωνα, περιμένουν. Θα το ‘χουν μάθει. Πρέπει να φύγω. Να τις δω.

Το χρονικό
(πηγή : flash.gr )
Λίγο μετά τις 4 το απόγευμα της Πέμπτης σημειώθηκε έκρηξη στο φορτηγό πλοίο υγροποιημένου αερίου Friendshipgas, κατά τη διάρκεια εργασιών επισκευής στα αμπάρια του πλοίου. Εκδηλώθηκε πυρκαγιά και εγκλωβίστηκε άγνωστος- σε πρώτη φάση- αριθμός- εργαζομένων. Τέσσερις εργαζόμενοι, τρεις Ελληνες και ένας αλλοδαπός, τραυματίστηκαν ελαφρά και μεταφέρθηκαν στο Θριάσιο Νοσοκομείο εκτός κινδύνου, με κατάγματα και αναπνευστικά προβλήματα.
Αμέσως σήμανε συναγερμός και στην περιοχή έφθασαν ισχυρές δυνάμεις της πυροσβεστικής καθώς επίσης δυνάμεις του Λιμενικού και ρυμουλκά. Αρχικά δόθηκε η μάχη της κατάσβεσης της φωτιάς και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό των αγνοούμενων. Λίγο πριν τις εννέα το βράδυ ανακοινώθηκε επισήμως ότι εντοπίστηκε ένας άνδρας που δεν είχε τις αισθήσεις του. Ήταν ο πρώτος νεκρός. Ακολούθησαν, μέχρι το πρωί της Παρασκευής, οπότε και συνεχίζονταν οι έρευνες, και υπόλοιποι επτά.
Η λίστα του ... θανάτου
(πηγή:Ριζοσπάστης)
Είκοσι εφτά νεκρούς μετράει η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη μόνο την τελευταία 10ετία. Εργάτες νέους, στο ξεκίνημα της ζωής τους και άλλους που θα έπρεπε να παίζουν με τα εγγόνια τους. Εργάτες που κατέληξαν κάρβουνο από έκρηξη στα «γκαζωμένα» τάνκια, είτε έκαναν βουτιά στο θάνατο από σκαλωσιές ετοιμόρροπες. Εργάτες που «έσκασαν» από αναθυμιάσεις ή έλιωσαν κάτω από τόνους λαμαρίνας που ξέφυγε από σάπια συρματόσχοινα γερανών.
Οι νεκροί είναι:
· 10 Φλεβάρη 1997 Ρουμάνος μεταλλεργάτης αγνώστων λοιπών στοιχείων στο πλοίο «ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ».
· 15 Μάρτη 1997 Κώστας Γιαβρής και ένας ακόμα Νιγηριανός εργάτης, στο δεξαμενόπλοιο «ΕΥΓΕΝΙΑ», συνεργείο Κελαϊδή.
· 22 Απρίλη 1997 Δημήτρης Κύρης στο «ΙΟΝΙΑΝ ΜΠΡΙΤΖ».
· 23 Ιούνη 1997 Κωνσταντίνος Γεωργιάδης στο συνεργείο Βουδούρη.
· 5 Δεκέμβρη 1999 ο Λευτέρης Τσιέχου στο πλοίο «ΑΣΦΑΛΤ ΤΡΕΪΝΤΕΡ».
· 4 Φλεβάρη 2000 Βασίλης Πάνος στο δεξαμενόπλοιο «ΑΡΚΑΔΙΑ», στα ναυπηγεία Διαμαντή.
· 10 Γενάρη 2001 Παναγιώτης Καλμούτης στο πλοίο «ΧΟΜΠΙ», εργολαβική επιχείρηση «ΑΛΚΑ».
· 5 Μάρτη 2001 Σπύρος Πετρακάκος στο δεξαμενόπλοιο «ΜΑΡΙΑΝΝΑ». Εργολάβοι οι Ντούκας, Μουρτάκος.
· 20 Οκτώβρη 2001 Θοδωρής Πολίτης, Αντώνης Πάκος, Χαράλαμπος Μπάκας, Νίκος Μακρόγλου και Πολύκαρπος Παπαδόπουλος στο δεξαμενόπλοιο «ΣΕΪΛΟΡ».
· 17 Γενάρη 2002 Δημήτρης Χρήστου στο πλοίο «ΑΚΟΥΑ ΜΠΕΡΤΖΙΝ» στο ναυπηγείο Χαλκίτη, συνεργείο Δούρου.
· 28 Αυγούστου 2003 Βαγγέλης Σορώτος στο καράβι «ΝΟΝΑ ΜΑΙΡΗ». Εργολάβοι Αντωνακάκης - Σιδέρης.
· 1η Νοέμβρη 2003 Ηλίας Ντιλιανίδης πλοίο «ΑΤΛΑΝΤΙΚ ΠΡΑΪΝΤ», εργολάβος Ζησιμόπουλος.
· 5 Ιούλη 2004 Μιχάλης Ζηλωτής, Μανώλης Κυπραίος στο πλοίο «ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ».
· 29 Σεπτέμβρη 4 εργάτες της Ζώνης στο καράβι «ΒΕΤΑ ΤΑΝΚ 2» που το επισκεύαζαν στο Ομάν της Ιορδανίας.
· 25 Φλεβάρη 2005 Αβραάμ Σαλβαρίδης στο «ΚΡΗΤΗ 1», συνεργείο Μεδούρη - Μιχαλάκη.
· 14 Οκτώβρη 2005 Στέφανος Καραμανλής, συνεργείο Κώστα Ψωματάκη - Γιάννη Καραγιάννη.
· 16 Ιούλη 2007 Δημήτρης Φαμπιόλης, Βασίλης Ηρακλέους στο πλοίο «AILSA CRAIG», εργολάβος Παλαιούδης.

Στους παραπάνω να προσθέσουμε και τους 8 τουλάχιστον του χθεσινού ατυχήματος… Πόσοι ακόμη θα προστεθούν στη λίστα;