Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη (συν.)

Όλοι υποψιαζόμαστε τις συνθήκες που επικτρατούν στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Η παρακάτω καταγγελία - μαρτυρία έρχεται να επιβεβαιώσει τις υποψίες μας. (Αντιγράφω από το Επίκαιρο)
Η αλήθεια για το Πέραμμα...
Του Γιάννη Νομικού (Πηγή: Επίκαιρο)

Ειναι καιρός πλέον και δημόσια να καταγγείλω τα κακώς κείμενα και στην Ναυπηγοεπισκευαστική κλίμακα του Περάματος,πληγή - γάγγραινα σωστή για όσους εργάζονται σ’αυτήν,υπό οιανδήποτε ιδιότητα.Είτε ως προσωπικό των ναυπηγείων,είτε ως πλήρωμα του πλοίου,μια και επικρατεί χάος στα περιβόητα “μέσα ασφαλείας”, που υποτίθεται ότι πρέπει να τηρούνται αυστηρά ,βάσει των ισχυόντων κανονισμών…

Από πλευράς πλοίου - πλοιοκτήτου, ορίζεται “τεχνικός ασφαλείας”,ο οποίος είναι υπόχρεος να είναι ” Π Α Ρ Ω Ν ” επί του πλοίου και να ελέγχει τα πάντα,όλα τα μέσα ασφαλείας του πλοίου και να δίνει τις απαραίτητες οδηγίες.

Από πλευράς Ναυπηγείου,επίσης ισχύει το ίδιο,μια και υπάρχει ο “υπεύθυνος εργασιών”,που ελέγχει όλα τα μέσα πυρασφάλειας αλλά και τον ανάλογο εξοπλισμό των εργαζομένων ,για την ασφάλειά των και την ατομική ακεραιότητά των.

Από πλευράς Λιμεναρχείου,”υποτίθεται” ότι πρέπει να γίνονται “αιφνιδιαστικοί “και “απροειδοποίητοι” έφοδοι στα Ναυπηγεία και να ελέγχουν τα πάντα.Και την πλευρά του πλοίου , αλλά και του ναυπηγείου και να στέλνουν στο αυτόφωρο τους παραβάτες,εάν διαπιστωθούν παραβάσεις και παράλληλα να διακόπτουν τις εργασίες,εάν διαπιστωθούν παραβάσεις,συστήνοντας την αποκατάστασή των και επαναλειτουργία των μετα από νέα επιθεώρηση και έγκρισή των φυσικά. Από που να αρχίσω εγώ τώρα? Ποιόν να περιλάβω πρώτα?

Αρχίζοντας από τον αμοιβόμενον “αδρά” τεχνικό ασφαλείας,του οποίου τα καθήκοντα σας τα προαναφέρω.( Αναφέρομαι σε αυτά που συνέβησαν σε εμένα,σε πλοία δικά μου,κατά την διάρκεια επισκευής των σε Ναυπηγεία του Περάματος,οπότε ΟΥΔΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ ,καθ’ ότι έχω κάνει καταγγελίες κατά πάντων.)

Ο ένας εξ’αυτών,πήγαινε το πρωί,έκανε τον έλεγχό του,έδινε οδηγίες στο πλήρωμα και στους εργάτες του Ναυπηγείου,υπέγραφε το βιβλίο επιθεώρησης και μετά 2ωρον….έφευγε.

Ετερος,που μου τον είχε συστήσει σαν έντιμο ο ιδιοκτήτης του Ναυπηγείου,συνελήφθη από έφοδόν μου στο πλοίο,να παίζει “τάβλι” σε παρακείμενο καφενείο…..

Τρίτος,ο οποίος ήταν και ο πλέον ακριβοπληρωμένος,και πάλι από έφοδό μου στο Ναυπηγείο,διεπίστωσα από το βιβλίο επιθεώρησης που τηρείτο στο Ναυπηγείο,ότι ήταν ….ανυπόγραφο 19 ( δεκαεννέα ) ημέρες!!!!!! Που σημαίνει ότι,τον κάλυπταν όλοι.Ναυπηγείο,Πλοίαρχός μου και το κλιμάκιο του Λιμεναρχείου Περάματος,μια και από έλεγχό μου προέκυψε ότι είχαν κάνει 3 φορές επίσκεψη στο πλοίο μου και τα είχαν βρεί όλα “καλά.”

Επιστρέφοντας στο γραφείο μου,τηλεφωνώ ανώνυμα στο 5μελές κλιμάκιο εργασίας και καταγγέλω το γεγονός.Παράλληλα αναζητώ τον εν λόγω Ναυπηγό και μαθαίνω από την Γραμματέα του,ότι βρισκώταν “εκτός Ελλάδος”……..Στέλνω Φαξ διαμαρτυρίας μου στο γραφείο του και το κοινοποιώ στους αρμόδιους φορείς.

Επιλαμβάνεται το 5μελές κλιμάκιο - στό οποίο είχα κάνει την καταγγελία - και διαπιστώνει τα όσα προαναφέρω και με παραπέμπει ως πλοιοκτήτη,ομού μετά του εν λόγω Ναυπηγού-τεχνικού ασφαλείας,ενώπιον του τριμελούς πλημ/κείου Πειραιά,όπου και προ 7μήνου εκδικάστηκε η υπόθεση,εγώ απηλλάγην και ο τεχνικός ασφαλείας καταδικάστηκε σε ….8 μήνες φυλάκιση.

Από προσωπικούς μου ελέγχους ,διαπιστώνω επίσης ότι τα μέσα ασφαλείας των ναυπηγείων υπήρξαν πλημμελή και ουδείς των εργαζομένων σ’αυτά δεν τολμούσε να απαιτήσει την στοιχειώδη ασφαλιστική του κάλυψη,μια και θα απελύετο αμέσως.Και που να βρεί εργασία ,μια και θα τον είχαν ρεπορτάρει αμέσως σε όλα τα ναυπηγεία???

Σε κάποια περίπτωση και για να διαπιστώσω τα καταγγελόμενα (Συνεργασία Ναυπηγείου με Λιμεναρχείο Περάματος,”ΕΠ ‘ ΑΜΟΙΒΕΙ” φυσικά) γίνομαι και εγώ παραβάτης.Βάζω σε πλοίο μου 5 αλλοδαπούς να εργαστούν - ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ - ως ημερομίσθιοι εργάτες και με την έγκριση του Ναυπηγείου,το οποίο κανονικά έπρεπε να μου το απαγορεύσει.Το ίδιο και ο “τεχνικός ασφαλείας”, ως και ο “υπεύθυνος εργασιών”.Ουδείς ετόλμησε να μου κάνει ,έστω και υπόδειξη. Σε ερώτησή μου στον ιδιοκτήτη του ναυπηγείου,”τι μέλλει γενέσθε” σε περίπτωση εφοδίας από το λιμενικό,τι νομίζετε ότι μου απήντησε?

“Μόλις Καπετάν Γιάννη συγκεντρωθεί το κλιμάκιο,αμέσως με “ΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ” και ρυθμίζουμε τα πάντα στο ναυπηγείο.Τους εργαζόμενους αλλοδαπούς τους κρύβουμε ή τους στέλνουμε στα καφενεία και μόλις περατωθεί ο έλεγχος,τους ξαναμαζεύουμε…….Και τους δικούς μας και τους δικούς σας…

Ετσι κ.Υπουργέ Εμπορικής Ναυτιλίας,έτσι κ.Αρχηγέ του Λιμενικού Σώματος λειτουργούν οι Λιμενάρχες και όχι μόνον,αλλά και τα πλωτά σας μέσα.Όλοι τους χρηματίζονται ,μέχρι που να σας “ξυπνήσει” κανένα εργατικό ατύχημα.

Δεν μπαίνω στον κόπο να σας πώ - πως εkδίδονται ,όποτε εκδίδονται,- οι βεβαιώσεις του GAZ FREE…….Ούτε πειά πιστοποιητικά είναι γνήσια και πειά όχι….”γιατί τα ξέρετε όλα”,αλλά δυστυχώς σιωπείτε μπροστά στο χρήμα που ρέει άφθονο…

Και μην διαννοειθεί ουδείς εξ’ υμών να με διαψεύσει,γιατί θα γελάσει και το παρδαλλό κατσίκι με τα αποδεικτικά στοιχεία που έχω συγκεντρωμένα!!!!!

Και εάν θέλετε να μιλήσουμε και για το “κύκλωμα των λαθρομεταναστών”, πού, πόσοι και ποιοί από το Λιμενικό Σώμα παίρνουν τις” μίζες των” και κλείνουν τα μάτια τους κ.λ.π.εγώ εδώ είμαι.

Ολα τα Ναυπηγεία εν Ελλάδι,βρίσκονται υπό την “σκέπην των Λιμενικών οργάνων.” Το ίδιο και οι εφοπλιστές,το ίδιο και οι λαθρέμποροι,το ίδιο και οι Ναυτικοί πράκτορες κ.λ.π.

Κι ήταν λίγο πριν σχολάσουμε... (Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη)

(φωτο:Ελευθεροτυπία)

…κόντευε τέσσερις. Θα 'μενα ως τις έξι. Δεν ήθελα σήμερα υπερωρία, το βράδυ έχει αγώνα. Σε ποιον να το πω όμως; Αν τολμήσεις κανείς να σηκώσει κεφάλι, βλέπει πόρτα.
Ήρθε το Μάρτη στο καφενείο κι έκοβε με το μάτι κεφάλια. «Εσύ! Κι εσύ! Όχι εσύ!» Τρεις μήνες στον ΟΑΕΔ . Η Ελένη φέτος μας ξόδεψε. Τρίτη Λυκείου βλέπεις, έξοδα. Χαλάλι όμως. Τα λεφτά έπιασαν τόπο…
Το βαπόρι έπρεπε να φύγει την Τετάρτη. Πριν το δεκαπενταύγουστο θα φόρτωνε στ’ Αλγέρι. Υπερωρία, θες δε θες.
Τα παιδιά είπαν ότι μύριζε γκάζι. «Μαλακίες!», είπε.
Το ξέρω όταν το πρωί φορώ τη φόρμα, τυλίγομαι το σάβανο. Όχι! Δεν θα γίνει σε μας! Όχι σε μας! Το πιστεύω. Το εύχομαι. Το ελπίζω...
Μέρα τη μέρα, ένσημο το ένσημο. Να προφτάσω. Θα προφτάσω;
Ο ψηλός, που λένε ότι είναι κάτω, ήρθε την τελευταία βδομάδα. Καλό παιδί… Τον έβλεπα στις "Μουριές", γαύρος, του άρεσε να με πειράζει. Τον κέρναγα όταν είχα. Κέρναγε κι αυτός όταν δούλευε. Είχε δυο κόρες… Τους άλλους δεν τους ξέρω. Ένα «γεια», «Καλημέρα», «Καληνύχτα». Γνωστά πρόσωπα. Όλα τα πρόσωπα εδώ είναι γνωστά. Μαύρα απ’ τον καπνό. Μόνο γύρω απ’ τα μάτια, όσο σκεπάζουν τα γυαλιά, το δέρμα είναι καθαρό. «Πότισες», μου λέει η Μαρία κάθε φορά που περνά τα δάχτυλα πάνω απ’ τη ουλή στο φρύδι…
Κύκλος. Ένας κύκλος. Όταν τους λες «Με πήραν! Αύριο ξεκινάω!» Χαμογελάνε, χαίρονται, σ’ αγκαλιάζουν. Μόνο η Μαρία… Χαμογελά, κι είναι το χαμόγελο φόβος και πόνος μαζί, αγάπη κι αγωνία… Πόσο τις αγαπώ, Θε μου!
Η μάνα μου δεν ήθελε! Εγώ ήμουν έτοιμος. Θα μπάρκαρα! Όπως ο Γιώργος κι ο Γιάννης κι ο Μάριος, όλα σχεδόν τα αγόρια της τάξης. « Αν πας θα πεθάνω!». Ήταν κι η Μαρία. Ο γάμος, τα κορίτσια…
Τότε είχε δουλειά. Πολλή δουλειά και τα μεροκάματα καλά.
Ο κυρ Γιάννης, με πήρε μαζί του, παλιός μάστορας, ο καλύτερος, τον σέβονταν όλοι. Έφυγε προπέρυσι. Καρκίνος. Σάπισαν τα πνευμόνια του. Με είχε υπό τη προστασία του. Παραγιός του δέκα χρόνια. Με συμβούλευε, μου μάθαινε την τέχνη με υπομονή. Δάσκαλος! «Αν μάθεις τη δουλεια, θα ‘χεις πάντα μεροκάματο…» Έπειτα η δουλειά έπεσε. Τα μεροκάματα λίγα. Οι υποχρεώσεις πολλές.
Και τώρα που η δουλειά έστρωσε πάλι… Θα προλάβω να τις δω παντρεμένες; Κι η Μαρία; Ανάθεμα, ούτε να μας είχαν καταραστεί!
Τρέχουν! Φωνάζουν! Ένας γερανός. Σειρήνες! Ζεσταίνομαι! Θα σκάσω! Είν’ απ’ τις λαμαρίνες. Είν’ απ’ τον πόνο στο στήθος. Ιδρώτας; Δάκρυ; Είναι αρμυρό. Σαν την αλμύρα της θάλασσας. Πικρό. σαν το κολατσιό. Τα παιδιά στ’ αμπάρια… Θέλω να σηκωθώ. Να σηκωθώ! Έχουν ανάψει το θερμοσίφωνα, περιμένουν. Θα το ‘χουν μάθει. Πρέπει να φύγω. Να τις δω.

Το χρονικό
(πηγή : flash.gr )
Λίγο μετά τις 4 το απόγευμα της Πέμπτης σημειώθηκε έκρηξη στο φορτηγό πλοίο υγροποιημένου αερίου Friendshipgas, κατά τη διάρκεια εργασιών επισκευής στα αμπάρια του πλοίου. Εκδηλώθηκε πυρκαγιά και εγκλωβίστηκε άγνωστος- σε πρώτη φάση- αριθμός- εργαζομένων. Τέσσερις εργαζόμενοι, τρεις Ελληνες και ένας αλλοδαπός, τραυματίστηκαν ελαφρά και μεταφέρθηκαν στο Θριάσιο Νοσοκομείο εκτός κινδύνου, με κατάγματα και αναπνευστικά προβλήματα.
Αμέσως σήμανε συναγερμός και στην περιοχή έφθασαν ισχυρές δυνάμεις της πυροσβεστικής καθώς επίσης δυνάμεις του Λιμενικού και ρυμουλκά. Αρχικά δόθηκε η μάχη της κατάσβεσης της φωτιάς και στη συνέχεια ξεκίνησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό των αγνοούμενων. Λίγο πριν τις εννέα το βράδυ ανακοινώθηκε επισήμως ότι εντοπίστηκε ένας άνδρας που δεν είχε τις αισθήσεις του. Ήταν ο πρώτος νεκρός. Ακολούθησαν, μέχρι το πρωί της Παρασκευής, οπότε και συνεχίζονταν οι έρευνες, και υπόλοιποι επτά.
Η λίστα του ... θανάτου
(πηγή:Ριζοσπάστης)
Είκοσι εφτά νεκρούς μετράει η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη μόνο την τελευταία 10ετία. Εργάτες νέους, στο ξεκίνημα της ζωής τους και άλλους που θα έπρεπε να παίζουν με τα εγγόνια τους. Εργάτες που κατέληξαν κάρβουνο από έκρηξη στα «γκαζωμένα» τάνκια, είτε έκαναν βουτιά στο θάνατο από σκαλωσιές ετοιμόρροπες. Εργάτες που «έσκασαν» από αναθυμιάσεις ή έλιωσαν κάτω από τόνους λαμαρίνας που ξέφυγε από σάπια συρματόσχοινα γερανών.
Οι νεκροί είναι:
· 10 Φλεβάρη 1997 Ρουμάνος μεταλλεργάτης αγνώστων λοιπών στοιχείων στο πλοίο «ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ».
· 15 Μάρτη 1997 Κώστας Γιαβρής και ένας ακόμα Νιγηριανός εργάτης, στο δεξαμενόπλοιο «ΕΥΓΕΝΙΑ», συνεργείο Κελαϊδή.
· 22 Απρίλη 1997 Δημήτρης Κύρης στο «ΙΟΝΙΑΝ ΜΠΡΙΤΖ».
· 23 Ιούνη 1997 Κωνσταντίνος Γεωργιάδης στο συνεργείο Βουδούρη.
· 5 Δεκέμβρη 1999 ο Λευτέρης Τσιέχου στο πλοίο «ΑΣΦΑΛΤ ΤΡΕΪΝΤΕΡ».
· 4 Φλεβάρη 2000 Βασίλης Πάνος στο δεξαμενόπλοιο «ΑΡΚΑΔΙΑ», στα ναυπηγεία Διαμαντή.
· 10 Γενάρη 2001 Παναγιώτης Καλμούτης στο πλοίο «ΧΟΜΠΙ», εργολαβική επιχείρηση «ΑΛΚΑ».
· 5 Μάρτη 2001 Σπύρος Πετρακάκος στο δεξαμενόπλοιο «ΜΑΡΙΑΝΝΑ». Εργολάβοι οι Ντούκας, Μουρτάκος.
· 20 Οκτώβρη 2001 Θοδωρής Πολίτης, Αντώνης Πάκος, Χαράλαμπος Μπάκας, Νίκος Μακρόγλου και Πολύκαρπος Παπαδόπουλος στο δεξαμενόπλοιο «ΣΕΪΛΟΡ».
· 17 Γενάρη 2002 Δημήτρης Χρήστου στο πλοίο «ΑΚΟΥΑ ΜΠΕΡΤΖΙΝ» στο ναυπηγείο Χαλκίτη, συνεργείο Δούρου.
· 28 Αυγούστου 2003 Βαγγέλης Σορώτος στο καράβι «ΝΟΝΑ ΜΑΙΡΗ». Εργολάβοι Αντωνακάκης - Σιδέρης.
· 1η Νοέμβρη 2003 Ηλίας Ντιλιανίδης πλοίο «ΑΤΛΑΝΤΙΚ ΠΡΑΪΝΤ», εργολάβος Ζησιμόπουλος.
· 5 Ιούλη 2004 Μιχάλης Ζηλωτής, Μανώλης Κυπραίος στο πλοίο «ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ».
· 29 Σεπτέμβρη 4 εργάτες της Ζώνης στο καράβι «ΒΕΤΑ ΤΑΝΚ 2» που το επισκεύαζαν στο Ομάν της Ιορδανίας.
· 25 Φλεβάρη 2005 Αβραάμ Σαλβαρίδης στο «ΚΡΗΤΗ 1», συνεργείο Μεδούρη - Μιχαλάκη.
· 14 Οκτώβρη 2005 Στέφανος Καραμανλής, συνεργείο Κώστα Ψωματάκη - Γιάννη Καραγιάννη.
· 16 Ιούλη 2007 Δημήτρης Φαμπιόλης, Βασίλης Ηρακλέους στο πλοίο «AILSA CRAIG», εργολάβος Παλαιούδης.

Στους παραπάνω να προσθέσουμε και τους 8 τουλάχιστον του χθεσινού ατυχήματος… Πόσοι ακόμη θα προστεθούν στη λίστα;

Θαύμα! Θαύμα!

(Εργαζόμαστε για να ζούμε ή ζούμε για να εργαζόμαστε;)

Τον Μάρτιο του 2008 το ιαπωνικό υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε 142 θανάτους από «καρόσι» (ιαπωνικός όρος που δηλώνει το θάνατο από υπερεργασία) μέσα σε έναν χρόνο. Από τις 2.207 αυτοκτονίες που είχαν σχέση με θέματα εργασίας το 2007, οι 672 είχαν ως κοινή αιτία την υπερεργασία, υποστηρίζει η ίδια η ιαπωνική κυβέρνηση.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/07/2008
Μιλάμε συχνά για το ιαπωνικό θαύμα. Αναφερόμαστε με δέος στη "χώρα πρότυπο" με την αλματώδη ανάπτυξη . Προβάλλουμε τον ιαπωνικό λαό ως υπόδειγμα εργατικότητας.
Τίποτα όμως δεν είναι χωρίς τίμημα. Κι εδώ το τίμημα είναι πολύ σκληρό. Ώρες, πολλές ώρες, οι σύγχρονοι σκλάβοι, από τον κατώτερο υπάλληλο ως τα υψηλόβαθμα στελέχη, θυσιάζουν τον προσωπικό τους χρόνο, την υγεία τους, τη ζωή τους!
Το τίμημα της ανάπτυξης στον αστερισμό του σκληρού καπιταλισμού είναι πολύ βαρύ για τους εργαζόμενους...

Γράφω ( ! ;) - Γράφεις ( ! ; ) - Γράφει ( ! ; ). Γράφουμε....

ή όταν οι σκέψεις φίλων γεννούν ιδέες.

Ξεκίνησα το "γράψιμο" όταν καβαλώντας τον τρίτο χρόνο της ζωής έμπαινα στον τέταρτο και η αδερφή μου πήγαινε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Την έβλεπα κάθε απόγευμα - αυτή και τα άλλα γειτονόπουλα - να μουτζουρώνει τετράδια και βιβλία με το μολύβι της και μόλις βρήκα ευκαιρία, χαρτί και μολύβι αδέσποτα, άρχισα να τη μιμούμαι.

Τα πρώτα μου γράμματα ήταν μικρές τεθλασμένες γραμμές που σε τακτά διαστήματα τις "τόνιζα". Κάθε "λέξη" και μια μικρή ή μεγάλη τεθλασμένη γραμμή που έχει πάνω της και ένα τονικό σημάδι. (Αυτός ο τόνος ανεξήγητο πώς με γέμιζε ικανοποίηση και το έβαζα με πολύ πάθος και περηφάνια!)

Δε θυμάμαι πως αντιδρούσαν οι άλλοι όταν με έβλεπαν να "γράφω". Θυμάμαι όμως πολύ καλά, δυο χρόνια αργότερα, μαθητής στην πρώτη Δημοτικού, όταν έπιασα το μολύβι με το αριστερό, "το κακό χεράκι", και άρχισα να γράφω ο πέλεκυς της διδασκαλικής εξουσίας ήταν αμείλικτος. Η κεραυνοβόλα αντίδραση του δασκάλου, ο χάρακάς του που καιροφυλακτούσε και οι μητρικές κατραπακιές που κατόπιν διδασκαλικής παραίνεσης "έπεφταν" κάθε απόγευμα μου έδωσαν το πρώτο μάθημα: η υπακοή στην εξουσία σε απαλλάσσει από τους "μπελάδες".

Κι ενώ οι μπελάδες του γραψίματος γρήγορα εξέλειπαν εγώ ανακάλυπτα, διαβάζοντας και γράφοντας, τη μαγεία του γραπτού λόγου. Έγραφα, όπως και οι περισσότεροι νομίζω, αυτά που μου ζητούσαν να γράφω: σχολικές εργασίες, κείμενα για εξετάσεις, σημειώματα, γράμματα... Μέχρι και την ενηλικίωση μου τα κείμενά μου ήταν χρηστικά κείμενα, που η συγγραφή τους υπαγορευόταν από συγκεκριμένες υποχρεώσεις.

Παρόμοια είναι, νομίζω, και τα κείμενα που παράγουν οι περισσότεροι άνθρωποι: γράφουν για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες επικοινωνιακές ανάγκες. Για να διατηρήσουν λ. χ. στοιχεία απαραίτητα για χρήση αργότερα ( πίνακες, εκθέσεις κλπ) ή για να μεταφέρουν το μήνυμά τους σε αποδέκτες που η απόσταση στο χώρο και στο χρόνο δεν καθιστά εφικτή την άμεση επικοινωνία (π. χ. επιστολή).

Υπάρχουν όμως και κείμενα που δεν εξυπηρετούν ανάγκες όπως οι παραπάνω. Οι συντάκτες /-τριες τους δεν καλύπτουν χρηστικές ανάγκες όπως αυτές που προανέφερα. Γράφουν ορμώμενοι από εσωτερικά κίνητρα, άδηλα πολλές φορές, εξωτερικεύοντας ιδέες και σκέψεις. Η γραφή τότε είναι μια άλλη μορφή έκφρασης όπως η ζωγραφική, το τραγούδι, ο χορός. Μια "γλώσσα" που "φωνάζει" και αποκαλύπτει τον εσωτερικό κόσμο του συγγραφέα.

Ο άνθρωπος γράφει γιατί επικοινωνεί ή αφού επικοινωνεί, γράφει. Αξιοποιεί την επίκτητη ιδιότητα του γραπτού λόγου (ο προφορικός είναι κληρονομικός) και ξεπερνά τα εμπόδια του χώρου και του χρόνου για να εξασφαλίσει αποτελεσματικότερη επικοινωνία. Ο παραγόμενος λόγος διατηρείται αυτούσιος όπως ειπώθηκε από το συντάκτη του χωρίς τις στρεβλώσεις που προκαλεί η διαμεσολάβηση τρίτων.

Ο παραγωγός γραπτού λόγου γνωρίζει καλά ότι τα κείμενά του μπορούν εν δυνάμει να αποτελέσουν μορφές κοινωνικής παρέμβασης. Με το λόγο του, αν εξασφαλίσει αναγνωστικό κοινό, είναι σε θέση να συνδιαλλαγεί με την κοινωνία, να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Να παρέμβει στην πραγματικότητα και να τη διαμορφώσει.

Ένα λογοτεχνικό κείμενο, ως τέχνη, αποτελεί ερμηνευτική προσέγγιση του κόσμου, διαφορετική από την επιστήμη. Στηρίζεται ή δε στηρίζεται στον ορθό λόγο και ανάλογα εξηγεί τα φαινόμενα. Η λογική, η απόδειξη, οι πειραματικές διαδικασίες δεν αποτελούν προϋπόθεση σ' αυτή την ερμηνευτική προσέγγιση. Μπορούν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση της εικόνας που έχει ο συγγραφέας για τον κόσμο αλλά δεν τον δεσμεύουν.

Ένα κείμενο μπορεί να προσφέρει στο συντάκτη του τη δυνατότητα να "μιλά" και όταν δεν είναι παρών. Σε ορισμένες περιπτώσεις (μεγάλοι συγγραφείς) το κείμενο είναι το διαβατήριο για την αιωνιότητα. Κι αν αυτό δε συμβεί ένα κείμενο που διαβάζεται προσφέρει αναγνωσιμότητα και και καταξίωση.

Η γραφή μοιάζει με τη γέννηση. Απαιτούνται προϋποθέσεις για να υλοποιηθεί, όχι τεχνικές, αυτές είναι εύκολο να κατακτηθούν. Απαιτείται το γνωστικό και θεωρητικό υπόβαθρο που θα επιτρέπει στο συντάκτη να μετασχηματίζει τον πλούτο των βιωμάτων του, των γνώσεων που αντλεί από τον κόσμο που τον περιβάλλει, σε κείμενα. Έπειτα ακολουθεί η κύηση: ο εσωτερικός μετασχηματισμός του υλικού που συλλέχτηκε και η ανασύνθεσή του. Τέλος έρχεται η γέννηση, το κείμενο σε οποιαδήποτε μορφή:διήγημα, μυθιστόρημα, ποίημα, θέατρο, επιστολή, ημερολόγιο κ.ο.κ. Από τη στιγμή αυτή και έπειτα, όπως και κάθε έργο τέχνης, το νεογέννητο ακολουθεί τη δική του πορεία, Πολλές φορές μάλιστα η πορεία αυτή είναι πολύ διαφορετική από αυτή που ο συγγραφέας του οραματιζόταν.

Η διαδικασία της "σύλληψης", της "σύνθεσης" και της "γέννησης" λειτουργεί πολλές φορές λυτρωτικά για την ψυχή του συγγραφέα, τον αποφορτίζει, του δίνει τη δυνατότητα να μιλήσει. Η γραφή σπάει τη μοναξιά. Πάντα όταν γράφεις πιστεύεις ότι κάποιος εκεί έξω θα σε διαβάσει, θα συνδιαλλαγεί μαζί σου.

...

Εν κατακλείδι : γράφουμε για να επικοινωνήσουμε,

για να βγάλουμε το φορτίο που κουβαλάμε μέσα μας,

για να μας ακούσουν,

για να μας αγαπήσουν,

για να μας μισήσουν,

για να μας γνωρίσουν,

για να μας θαυμάσουν,

για να φωνάξουμε,

για να γκρεμίσουμε,

για να χτίσουμε,

για να ζήσουμε,

για να "γλείψουμε",

για να λοιδωρήσουμε,

για να επαινέσουμε,

για να κατηγορήσουμε,

για να δημιουργήσουμε,

για να αλλάξουμε,

για να μιλήσουμε,

για να υπάρξουμε...

Βορείως των Τεμπών

Δένεσαι με ένα τόπο όταν τον ζήσεις. Δένεσαι με έναν τόπο όταν τον γνωρίσεις περπατώντας στα στενά του ή "βαδίζοντας" στους δρόμους του όπως εσύ τους σχεδίασες στη φαντασία σου.

Στην αρχή είναι μια πρώτη ματιά, ένα ερέθισμα, ένα τικ που θα σε τραβήξει. Έπειτα είναι η επιθυμία να τη γνωρίσεις, να την κατακτήσεις, να τη ζήσεις. Κι έπειτα...

Έπειτα, όπως όλες οι σχέσεις που σέβονται τον εαυτό τους, καταλήγει σε...γάμο, συναινετικό διαζύγιο ή είναι απλά μια σχέση που κρατάει χρόνια χωρίς να ξέρει το τέλος της.

Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι ένα βιβλίο "Βυζαντινής Ιστορίας, Ε΄ Δημοτικού" και μια εικόνα από το εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου. Ήταν η πρώτη ματιά. Ονειρική, μπλεγμένη στο μύθο και την πραγματικότητα, το θρησκευτικό συναίσθημα και το παιδικό ονειροπόλημα. Θες η ταυτότητα του ονόματος, θες η γοητεία της μακρινής πόλης, με μάγεψε. Έγινε το μακρινό όνειρο, η Πόλη μου. Κι έμεινε έτσι για χρόνια, δυο δεκαετίες και βάλε...

Η επόμενη συνάντηση; Σαν το πρώτο ραντεβού σε συνοικιακό ζαχαροπλαστείο, όπου σε περιμένει κρατώντας το χέρι του αγαπημένους της!

Είναι αρχές καλοκαιριού και πέντε δεκάδες κεκαρμένοι με μάγουλα κατακόκκινα - ξεροψημένα από τον ήλιο και την έξαψη σχίζουν το σκοτάδι προσπερνώντας αναβοσβήνοντα φώτα, πινακίδες, μισοκοιμισμένα εστιατόρια, κοιμισμένες πόλεις. Ένας κάμπος που κοιμάται κουρασμένος κι η ανάσα του μυρίζει καμένες καλαμιές, ένα ποτάμι που λιγόψυχο προσπαθεί να σκίσει το βουνό και... τα φώτα! Τα φώτα της....

Εν χορώ τραγουδούν, τραγουδούν και βρίζουν. Λουφάζω και περιμένω. Στην άβολη θέση μου προσποιούμαι τον κοιμισμένο. Ένας 'γαύρος' κρυμμένος στη θύρα 4, γαύρος στο χείλος του τηγανιού.

Είναι το πρώτο ταξίδι για Θεσσαλονίκη Η πρώτη φορά λένε είναι τραυματική κι εδώ ο κανόνας επιβεβαιώθηκε.

Μεσάνυχτα μπροστά στα δικαστήρια η Φρόσω, ο Θέμης, η Στέλλα. Μια αγκαλιά να χωθώ, να λυθώ. Ο εφιάλτης τέλειωσε, αρχίζει το όνειρο!

...Κι έπειτα άρχισε σταδιακά η πολιορκία ως την τελική πτώση.

Η πόλη ξεδιπλώνεται. Άτσαλα, είναι γεγονός, αλλά με ειλικρίνεια. Αποκαλύπτεται κυριολεκτικά. Προβάλλει τις χάρες της, εξομολογείται τα πάθη της, φανερώνει τα αμαρτήματά της. Για να σε κατακτήσει; Ίσως. Όμως πιστεύω ότι το κάνει γιατί είναι ειλικρινής. Θέλει να είναι ειλικρινής. "Αυτή είμαι και αν θες έλα!"

Γνώρισα κάθε γωνιά της. Με γοήτευσε! Δεν την ερωτεύτηκα! Όχι! Αγάπησα όμως μια γωνιά της. Ήταν το μυστικό μας. Η αφορμή για την επόμενη συνάντηση. Μια πορεία στο σώμα της, μια διαδρομή: οδός Αριστοτέλους, πλατεία, παραλιακή, Λευκός Πύργος και πάλι πίσω.

Για πολλά χρόνια η έκφραση "πήγα στη Θεσσαλονίκη" ήταν για μένα ταυτόσημη αυτής της διαδρομής. Δεν μπορούσα να φανταστώ ταξίδι στην πόλη χωρίς να βαδίσω στην παραλιακή, να χαζέψω στο βάθος την Καλαμαριά, να αναζητήσω στον ορίζοντα τον Όλυμπο, να μυρίσω τα βρώμικα νερά του Θερμαϊκού. Και για λίγες ώρες να βρισκόμουν στην πόλη, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι, με ζέστη, με ψοφόκρυο, φρόντιζα να βρω χρόνο για το ραντεβού μας! Ήταν το μυστικό μας!

Ξεκινώ από το τέρμα του "32". Αριστερά και δεξιά οι δυο στεγασμένες αγορές Μοδιάνο και Καπάνι. Μια γοητεία ανατολίτικη, σαλονικιώτικη. Ξεστρατίζω μέσα στις στοές τους, φορτώνομαι με τις μυρωδιές από τα κρεοπωλεία, τα ψαράδικα, τα μπαχαρικά. Άνθρωποι βιαστικοί, αργόσχολοι. Κατεβαίνω στο Χόντο, ένας πάγκος στου Ρετζή κι ο Σουρούνης που με καλεί στο "Χορό των ρόδων". Μια φιλία ξεκινά και κρατάει χρόνια.

Πεζόδρομος στην Αριστοτέλους. Ο Ιανός, το Κατώι του Μπαρμπουνάκη, ο παπαγάλος και η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού που πότισε από την υγρασία. Ένα γκισέ για τα εισιτήρια. Ο "Λεπέν", το ουζερί που μας σύστησε ο Αλέκος και ποτέ δεν έμαθα το όνομά του. Έμαθα καλά όμως τις γεύσεις του και μου χάιδεψε τον ουρανίσκο το ούζο του (μυτιληνιό στην καταγωγή, άφταστο στη γεύση).

Η πλατεία Αριστοτέλους μια ανοιχτή αγκαλιά. Οι τροφαντές καμάρες, οι στοές, τα ακροκέραμα, όλα σπρώχνουν την πόλη να φτάσει στο δωδεκάθεο, στην αθανασία. Πλατεία Αριστοτέλους μια αγκαλιά που άνοιξε και προσμένει τον Όλυμπο...

Πλατεία Αριστοτέλους! Τριγυρισμένη από σαλονικιώτικες γεύσεις, γεμάτη αργόσχολους κι επισκέπτες, νότιοι που ήρθαν "στη Θεσσαλονίκη!"

Αν πας στο νότο, στα χωριά και στις πόλεις, το γεγονός και μόνο της βορειοελλαδίτικης καταγωγής αποτελεί διαβατήριο θερμής υποδοχής. "Είστε άλλοι άνθρωποι εσείς! " ακούει συχνά η Φρόσω... Το μυστήριο του βορρά, η μαγεία του μακρινού ή μήπως η ανθρωπιά που δε βρήκαν στην πρωτεύουσα;

Περπατώ στην προκυμαία και χαζεύω τους δεκάδες περαστικούς. Έχω την αίσθηση ότι όλοι περνούν από εδώ. Όλους μπορείς να τους δεις, να τους συναντήσεις. Το ξέρω δεν είναι έτσι, αλλά μου αρέσει να το πιστεύω. Στο βάθος ο Λευκός Πύργος (ο πύργος του αίματος), το άγημα της Κυριακής, οι μετανάστες στο γρασίδι που άπλωσαν στην πετσέτα το ρεπό τους, η ετήσια έκθεση βιβλίου.

Κοιτάζω αριστερά. Το κάστρο και η άνω πόλη. Τα κάστρα αδιάφορα, η άνω πόλη γοητευτική. Λαχανιασμένη ανάβαση, όμορφα σπίτια, γλυκιές αναμνήσεις από παρέες φίλων. Το τουρκικό προξενείο και νύχτα με κομμένη ανάσα για να φτάσω στο εφημερεύον.

Προχωρώ και χαζεύω. Στήνονται να φωτογραφιθούν, οι ελιγμοί των ποδηλατών, το λαχάνιασμα των δρομέων.

Πάντα εκνευρίζομαι όταν ακούω να την αποκαλούν "ερωτική πόλη". Υποψιάζομαι ότι ταύτισαν την πόλη με τα φοιτητικά τους χρόνια. Την απομάκρυνση απ' το σπίτι, τον πρώτο έρωτα. Ή μήπως τους θυμίζει το ξεσάλωμα της έκθεσης και του φεστιβάλ; Τότε που ανάμεσα σε ομιλίες, συμφωνίες, κριτικές, απονομές, βρίσκουν την ευκαιρία "να ξεπορτίσουν", να γευτούν μεζέδες και έρωτα. Οι χώροι είναι αυτοί που είναι και η ανθρώπινη παρουσία τούς φορτίζει αρνητικά ή θετικά, τους ταυτίζει με το έρωτα ή το πάθος, τον πόνο ή την απώλεια.

Επιστρέφω και χώνομαι στο ημιυπόγειο καφέ. Ήσυχα το πρωί, ρεμβάζω, διαβάζω. Αργότερα φασαρία, χάνομαι μέσα της ξεχνιέμαι.

Προσπερνώ την Αριστοτέλους για να μπω στην Πρωτοπορία. Ανεβαίνω τον πεζόδρομο για να κατέβω στο υπόγειο του Ιανού. Χαζεύω τίτλους, διαβάζω οπισθόφυλλα, επιλέγω.

Στη στοά ο πάγκος με τις εφημερίδες. Αφήνω το αντίτιμο και προσπερνώ τον πλανόδιο που γυαλίζει τα μαρμάρινα πλακάκια προσπαθώντας να πείσει τη δύσπιστη πελάτισσα.

Ανεβαίνω στο λεωφορείο την ώρα που τα γειτονικά μαγαζιά αδειάζουν τα σκουπίδια τους στους τεράστιους κάδους του δήμου. Βουλιάζω στο κάθισμα και ανοίγω την εφημερίδα. Πάντα από τα αθλητικά . Χωρίς να ξέρω το γιατί ξεκινώ απ' τα νέα του ΠΑΟΚ. Οι αθλητικές αντιθέσεις αρμονικά ταιριασμένες μέσα μου διασχίζουν την Εγνατία, το δρόμο που έσμιγε την Ανατολή με τη Δύση, τη λεωφόρο που τρέχει μέσα μου για να αγκαλιάσει ο Βορράς το Νότο!

Εμείς φεύγουμε, αυτά μένουν!

Την επόμενη φορά που θα αφήσουμε τα σκουπίδια μας στην παραλία, ας θυμόμαστε και αυτά....