Να δεις τι σου 'χω για μετά...

ή μαθήματα νεώτερης ελληνικής ιστορίας.


(Τρίτη συνέχεια μιας μισοειπωμένης ιστορίας.)


 Πίστευα ότι ξεκίνησε από μια πρόσκληση για ένα φεστιβάλ κι έκλεισε με μια παράκληση σε ένα mail...
Όμως τώρα που γράφω συνειδητοποιώ ότι ξεκίνησε πριν από είκοσι και πλεον χρόνια στα Γιάννενα, στο κάστρο, συνεχίστηκε στην Πάτρα, πάλι στο κάστρο...
Κι η συνέχειά της; 
Δεν ξέρω αν θα 'ναι ένα συγκεκριμένο κάστρο σε μια συγκεκριμένη πόλη... Θα'ναι σίγουρα ένα ''ΚΑΣΤΡΟ'',μια αλλιώτικη πρόκληση..

Να δεις τι σου 'χω για μετά

Στο ασανσέρ σφάζουν αρνιά,

στο ρετιρέ κριάρια

και στο μεγάλο living-room,

με robe de chabre κυκλοφορούν.

Στον καμπινέ πάνε συχνά

και στον μπιτέ καβάλα,

προσεύχονται διά πασών,

εις το λαχείο συντακτών.

Με άλλα λόγια θα στο πω

κι έναν ανάπηρο σκοπό,

απ' το 50 και μετά,

μας έχουν πνίξει τα μπετά,

να δεις τι σου 'χω για μετά.

Στου Στρατηγάκη την αυλή

και στ' άλλα ινστιτούτα,

λέει πολλοί είναι μαζεμένοι,

Ρωμιοσύνη μου καημένη.

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει,

μα κόκαλα τσακίζει,

με yes, με sorry και λοιπά

και με σπασμένα Αγγλικά.

Με άλλα λόγια θα στο πω

κι έναν ανάπηρο σκοπό,

απ' το 60 και μετά,

ανά, κατά, διά, μετά,

να δεις τι σου 'χω για μετά.

Καβάλα πάνε σινεμά,

καβάλα supermarket,

μπαίνουμε σ' άλλη εποχή,

ποιο στέρεο και ΙΧ.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

κι αντίσταση και γύψος,

Πολυτεχνείο ξαφνικά,

μεταπολίτευση και τα λοιπά.

Με άλλα λόγια θα στο πω

κι έναν ανάπηρο σκοπό,

απ' το 70 και μετά,

μας έχουν πνίξει τα σκατά,

να δεις τι σου 'χω για μετά.

Εδώ και τώρα εναλλαγή

και πανταχού το νέφος,

από τα out και τα in

βγήκανε γιάπηδες με jean.

Σκυλάδικα στην εθνική,

disco στην παραλία,

ανάδελφος ελληνισμός,

ενώ επίκειται σεισμός.

Με άλλα λόγια θα στο πω

κι έναν ανάπηρο σκοπό,

απ' το 80 και μετά,

να δεις τι σου 'ρχεται μετά,

να δεις τι σου 'χω για μετά.

Στο 90 φτάσαμε,

εμπρός ταχύ το βήμα,

να το ακολουθήσουμε,

γιατί καθυστερήσαμε.

ΕΟΚ, ΝΟΥΔΟΥ, περικοπές,

Κυπριακό και Σκόπια,

Θεέ μου πως φτάσαμε ως εδώ

στα σύνορα του εξαποδώ.

Με άλλα λόγια θα στο πω

κι έναν ανάπηρο σκοπό,

απ' το 90 και μετά,

να δεις τι σου 'χω για μετά.

Μα η Ελλάδα ως γνωστόν

ποτέ της δεν πεθαίνει

και όπως έχει ειπωθεί,

κάποια στιγμή θ' αναστηθεί.

Μητέρα μεγαλόψυχη

ή φάντασμα και ζόμπι,

ας κάνουμε υπομονή,

το 2000 θα φανεί.

Με άλλα λόγια θα στο πω

κι έναν ανάπηρο σκοπό,

την ονειρεύτηκα ξανά,

συγκάτοικο σ' ένα βραχνά,

να με ξυπνάει με βρισιές.

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Χαλάει ο κόσμος...

(συν) Ο χώρος γέμισε... Νεολαίοι που αντανακλούν όνειρα στο βλέμμα τους. Μεσήλικες και καλοντυμένες πρώην συντρόφισσες. "Το υποκείμενο της επανάστασης", όπως λέει κι ο Βασίλης. Οι κρόταφοι γκρίζοι... Ο καλλιτέχνης εκεί πάνω ψάχνοντας στήριγμα σ' ένα κοινό που ψάχνει τα σουβλάκια στον πάτο της χαρτοσακούλας.Τα χρόνια πέρασαν. Το μαρτυρά η σκηνή, το μαρτυρά η πλατεία...
(Για το Βασίλη. Μέρος 2)


Χαλάει ο κόσμος
Χαλάει ο κόσμος ακριβώς έξω απ την πόρτα,
Κι εγώ κλεισμένος μες το σπίτι μοναχός
Στην τηλεόραση τα ίδια γεγονότα
Την ίδια σούπα καταπίνω διαρκώς
Ίσως αργά να προβληθεί και καμιά τσόντα
Και ίσως αύριο να γίνουν όλα αλλιώς
Μπορεί να πέσει κάνα λαχείο
και να την κάνω μια για πάντα απ το γραφείο
...και καληνύχτα.

Χτυπούν τακούνια στα πατώματα και σπάνε
Μες στ' όνειρό μου έχει ανάψει ο χορός
Γυναίκες όμορφες με δίψα με κοιτάνε
Καθώς χορεύουν ιδρωμένες μέσ το φως
Κι από το κέντρο του κορμιού μου με τραβάνε
Να θυμηθώ τι ναι ουρανός και τι βυθός
Μου έχουν λείψει αυτά τα ύψη
Στη χειμερία νάρκη που χω υποκύψει

Μα θα ξυπνήσω, δεν θα ξυπνήσω
Και τότε πίσω τη ζωή μου θα ζητήσω
Θα πάρω πέτρα, κεφάλια μέτρα
Και της καρδιάς μου θα γεμίσω τη φαρέτρα
Και θα ορμήξω τον εαυτό μου να ξαναβρώ.

Στο σκαλοπάτι μου σειρήνες διαφημίσεις
Μ' άτοκες δόσεις αγοράζεις το Θεό
Χαρίζουν χρήματα με κάρτες και ρυθμίσεις
Κι ό,τι σου δίνουνε σου το ζητάν διπλό.
Ψάχνω στις τσέπες μου και κοίτα μη ρωτήσεις
Εκεί στο βάθος τους τι πρόκειται να βρω
Και δε γελάω μ αυτή τη πλάκα
Δεν είν αστείο να σε παίρνουν για μαλάκα
Και να στο λένε.

Πού να χαθήκαν όλ αυτά που χα πιστέψει
Σε ποιο ντουλάπι, σε ποιο χρόνο, ποια εποχή
Ότι αγαπούσα ξένα χέρια το χουν κλέψει
Και της ζωής μου πια η θέση είν αδειανή.
Με ένα ψέμα μου παγίδεψαν τη σκέψη
Με ένα άλλο μου λερώσαν την ψυχή
Κι ενώ το ξέρω και υποφέρω
Κάτω απ της μοίρας μου κοιμάμαι το σομπρέρο.

Στίχοι: Δημοπούλου Λίνα
Μουσική: Τσακνής Διονύσης

Η σύμβαση...

Παρασκευή βράδυ και αφήνοντας το αυτοκίνητο κάπου στα πεύκα προχώρησα προς το κάστρο. 
Δεν ήταν σίγουρα για το φεστιβάλ... 
Ούτε για τη συναυλία. (Οι συναυλίες στα φεστιβάλ μου θυμίζουν πιανίστα σε μπαρ του Φαρ Ουεστ. Παίζει συνεπαρμένος μια μουσική που κανείς δεν ακούει, κανείς δεν καταλαβαίνει...)
Ήταν για   το Βασίλη... 
Ήταν για τις μνήμες... Σε ένα άλλο κάστρο δυο δεκαετίες πριν, όταν η υγρασία μιας λίμνης μακρινής τώρα πότιζε τη δίψα μας...
(Για το Βασίλη, που το ζήτησε. Μέρος 1ο)

Σύμβασις Αορίστου Χρόνου

Η σύμβαση υπογράφτηκε με μάρτυρες πολλούς
κι έχει καθαρά και την υπογραφή μου
δεμένος μέχρι κόκκαλο και όρους πονηρούς
θα έχω μιά ζωή οδηγό κι ερμηνευτή μου

Θυμάμαι ότι υπόγραφα πολύ-πολύ μικρός
με πέννα από φτερό, νομίζω, και μελάνι
μόνο από ανάγνωση δεν ήξερα ο φτωχός
κι έτσι τον χρόνο κυνηγώ που τρέχει και δεν φτάνει

Όσες φορές χρειάστηκε να την συμβουλευτώ
μονίμως είχα άδικο κι έπρεπε να πληρώνω
κι αν κάποτε αποφάσιζα μονάχος να σκεφτώ
η σύμβαση απαγόρευε να σκέφτομαι και μόνος

Κρατάω κι εγώ τη σύμβαση με χέρι χαλαρό
και ψάχνω νά'βρω κάποιον που να θέλει να την κλέψει
διότι εντός της γράφεται και μάλιστα ρητώς
ο κάτοχος της δεν μπορεί να τηνε καταστρέψει

Αλίμονο ο κακόμοιρος δεν πρόσεξα καλά
αντίγραφα οι μάρτυρες κρατούν και σημειώσεις
κι αν ίσως από αμέλεια χαθεί και τα λοιπά
προβλέπει το συμβόλαιο πολύ βαριές κυρώσεις
Στίχοι-Μουσική: Διονύσης Τσακνής