( ή με αφορμή ένα σχόλιο)
"...Λες και οι λέξεις ειδικά τον τελευταίο καιρό αρνούνται πεισματικά να βγουν στο φως.Λες και κάνουν τη δική τους επανάσταση. Σωπαίνουν και περιμένουν. Πολύ φοβάμαι πως η έξοδός τους θα είναι επεισοδιακή , σαν τον ατμό που ξαφνικά πετάει το καπάκι στον τοίχο και ξαφνιάζει τους πάντες. Όχι όμως και εκείνους που ξέρουν να διαβάζουν τη σιωπή...υπάρχει, προς το παρόν , μια μορφή επικοινωνίας ανάμεσά μας. Η επικοινωνία της σιωπής..."
Έπειτα χαθήκαμε.
Τον "ξαναείδα" στην Πολιτεία πολλά χρόνια αργότερα όπου η Τίνα μου παρουσίασε τη δουλειά "ενός εργατικού, σεμνού και σημαντικού συναδέλφου". Ήταν μια μικρή ταινιούλα, η αρχή μάλλον απ' τις πολλές που ακολούθησαν αργότερα. Ο Θανάσης πάντα δημιουργικός όσο και αθόρυβος να μας εκπλήσσει κάθε φορά ευχάριστα.
Σαν μια συνωμοσία της σιωπής...
2 σχόλια:
Με αφορμή τη σιωπή:
Λένε πως "η σιωπή είναι χρυσός"...ποτέ, όμως, δεν μου άρεσε αυτό το κίτρινο, κρύο μεταλλο...
Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να διαβαζουν τη σιωπή; Ίσως. Αν υπάρχουν είναι πραγματικά ευλογημένοι. Μερικές φορές κοιτάζεις κάποιον και το μυαλο σου είναι γεμάτο σκέψεις, λέξεις, προτάσεις, οργή, χαρά, αγάπη, απογοήτευση... και νομίζεις ότι μόνο με το βλέμμα σου ο άλλος τα διαβάζει όλα αυτά χωρίς να μιλάς. Τι απογοήτευση, όμως όταν στη συνέχεια συνειδητοποιείς ότι όλη αυτή την ώρα που εσύ έμενες σιωπηλός ο άλλος το μόνο που εισέπραξε τελικά ήταν το γεγονός ότι τον κοίταζες απλά δίχως να λες κουβέντα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο... χαχαχα (πικρόχολο γέλιο).
Δημήτρη να συνεχίσεις να γράφεις. να ειστε καλά.
γιάννα
Γιάννα,
η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Είναι στιγμές που η φωνή, η έκφραση των συναισθημάτων,των σκέψεων είναι πολύτιμη. Τίποτα όμως δεν είναι απόλυτο. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι το πιο σημαντικό είναι να έχεις τη δύναμη να μπορείς να μιλάς όταν πρέπει (ή όταν το θες)κι ακόμα να βρίσκεις τα λόγια τα απαραίτητα για να απαντήσεις στις "σιωπές" των άλλων...
Υ.Γ.: Αναρωτιέμαι αν πήρες το email.
Δημοσίευση σχολίου