(εξομολόγηση)
Μ' αφορμή ένα απρόσμενο μήνυμα...
Έγραφα - τελευταία συνήθως αντέγραφα - και δεν το κρύβω, είχα μέσα μου μια μικρή αγωνία για το αν θα διαβαστούν τα κείμενά μου. Κάθε ανάρτηση έμοιαζε με μποτίλια που ριχνόταν στον ωκεανό κι εγώ, ένας ναυαγός του διαδικτύου, περίμενα την απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι, όπως και στους ναυαγούς, τέτοιο μήνυμα σπάνια έφτανε... Δυο τρεις φίλοι, που με διαβάζουν και κουβεντιάζουμε τα κείμενα και τίποτε περισσότερο.
Αυτό που ζητούσα όμως ήταν ο διάλογος, το "Σχόλιο" στο κάτω μέρος της ανάρτησης. Αυτό όμως σπάνια ερχόταν και η απογοήτευση έγινε στο τέλος ...συνήθεια. Η απαιτούμενη ανατροφοδότηση έφτανε σπάνια κι έτσι πολλές ιδέες, πριν καλά καλά σχηματοποιηθούν, ξανακαταχωνιάζονταν στο μυαλό. Η επιθυμία έκφρασης καταπνιγόταν, οι άλλες υποχρεώσεις κυριαρχούσαν.
Έτσι το ιστολόγιο εδώ και μήνες ψυχοραγεί. Κάποιες στιγμές μάλιστα σκέφτηκα και να το κλείσω...
Σήμερα όμως είμαι χαρούμενος. Μια φίλη από παλιά , 20 χρόνια πίσω, μου έστειλε ένα μήνυμα που με γέμισε χαρά και μ' έκανε να καταλάβω πως εκεί έξω κάποιος / κάποια, που εγώ ούτε καν μπορώ να φανταστώ, με διαβάζει.
Σ' αυτούς τους άγνωστους αναγνώστες λοιπόν αφιερώνω τα "Μικρά - Προσωπικά", τα δικά μου κείμενα.
Γιάννα σ' ευχαριστώ!
Αφιερωμένο...
"γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας"
Γ. Νταλάρας,Χ. & Π. Κατσιμίχας:
"Καλωσόρισμα"
Μέσα στα τραγούδια ψάχνω για πατρίδα
Σ' άγνωστα μάτια τα μάτια σου ζητάω
Κι είδα πολλά, μα τίποτα δεν είδa
Σ' άγνωστες πόλεις κοιμάμαι και ξυπνάω
Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές
Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας
Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας
Καλόν αέρα στα όνειρά σας
Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας
Και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας
Κι είναι ένα παράξενο, παράξενο ταξίδι
Να θέλεις να χαθείς στα όνειρά σου
Κι είναι ένα παράξενο, παράξενο παιχνίδι
να θέλεις να εξηγήσεις την καρδιά σου
Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές
Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας
Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας
Καλόν αέρα στα όνειρά σας
Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας
Και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας
7 σχόλια:
Πες ρε άνθρωπε τόσο καιρό ότι θες σχόλια, να σχολιάζουμε μη πάθεις και καμιά κατάθλιψη... Τι χούγια είναι αυτά που βγαλες στα γεράματα;
Αυτή η Γιάννα ποια είναι; Είναι καμιά καλή; Την ξέρω; Αλλά θα μου πεις πριν 20 χρόνια... τι να περιμένω; Κι αν είναι και καμιά κουλτουριάρα σαν και σένα άστα να πάνε.
Αυτόν τον άποτυχημένο ποιητή-συγγραφέα με το Χειροποίητο (το καλύτερο χειροποίητο είναι η μ...κία) τι τον θες στα προτεινόμενα; Σβήστον γιατί μου θυμίζει την Μέρκελ! Δε μπορώ στο μπλογκ του να τον σχολιάσω κι ανώνυμα αλλιώς καλά θα τον έφτιαχνα.
Φιλικά
Ο κουμπΑρος
"Κουμπάρε",
άψογος όπως πάντα.
Αν πω ότι δεν συγκινήθηκα από το «Μποτίλιες…» θα ήταν ψέματα…
Εκείνο που με σόκαρε απρόσμενα ήταν η αναφορά στα 20 χρόνια. Μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι έχει περάσει τόσος καιρός! Μερικές φορές νομίζω πως ήταν πριν λίγο καιρό που μου δάνεισες τον Ξένο του Καμύ και μικρή και ανόητη άκουγα αυτά που έλεγες για την Αριστερά, τα σχόλια… μερικές φορές αγνοούμε πραγματικά το πόσο επηρεάζουμε τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν! Το σίγουρο είναι πως και εσύ και η Φρόσω θα έχετε πάντα μια περίοπτη θέση στη θύμισή μου…
Δεν ξέρω ποιος είναι ο κουμπΑρος που έγραψε το άλλο σχόλιο αλλά… όχι, δεν είμαι καθόλου κουλτουριάρα! Όσο για τα 20 χρόνια που πέρασαν, δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι πάντως για να κλέψω και τα λόγια του ποιητή «…εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου…».
Καληνύχτα και να συνεχίσεις να γράφεις φίλε…
γιαννα
Γιάννα, ευτυχώς που έστειλες το mail διαφορετικά θα αγνοούσα τό σχόλιο σου ή θα το διάβαζα με καθυστέρηση.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, μας συγκίνησαν. Πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι στήνουν σχέσεις αλήθειας, οι σχέσεις τους κρατάνε, κόντρα στου χρόνου και στης ζωής τα τερτίπια. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι σχέσεις ποτίζονται με την αγνότητα και την ανιδιοτέλεια της εφηβείας...
Δε θα πω περισσότερα, στο mail που σου στέλνω θα διαβάσεις περισσότερα.
Φίλε Δημήτρη ,
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές στάθηκα αμήχανος μπροστά σε κάποια ανάρτησή σου... Από τη μια συγκινημένος , τις περισσότερες φορές , από την ευαισθησία που συνήθως διακρίνει τις αναρτήσεις σου , και από την άλλη ανίκανος να γράψω κάτι , το παραμικρό ! Λες και οι λέξεις ειδικά τον τελευταίο καιρό αρνούνται πεισματικά να βγουν στο φως.Λες και κάνουν τη δική τους επανάσταση. Σωπαίνουν και περιμένουν. Πολύ φοβάμαι πως η έξοδός τους θα είναι επεισοδιακή , σαν τον ατμό που ξαφνικά πετάει το καπάκι στον τοίχο και ξαφνιάζει τους πάντες. Όχι όμως και εκείνους που ξέρουν να διαβάζουν τη σιωπή.
Να είσαι σίγουρος πως οι αναρτήσεις σου διαβάζονται και πως υπάρχει, προς το παρόν , μια μορφή επικοινωνίας ανάμεσά μας. Η επικοινωνία της σιωπής...
Θανάση,
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τα υπόλοιπα στην ανάρτηση που θα ακολουθήσει...
Καμιά φορά πικραίνομαι για την πίστη σου στους δίδυμους! Θυμάμαι τότε που σου...απαλλοτρίωσαν τα cd τους.Είχα γράψει τότε στη εταιρία τους για το συμβάν και για ...σένα,αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση!
Δεν πειράζει!κι εγώ πίνω στην υγειά σου και θυμάμαι νύχτες ωραίες και αρκετά... πιωμένες!
Δημοσίευση σχολίου