Γενέθλιος τόπος

Πόσες μνήμες μπορεί να χωρέσουν σε μια εικόνα;
Ρητορικό ερώτημα;
Καθόλου!
Ο εικονολήπτης άγνωστος. Καδράρει όμως πάνω στις μνήμες μας.
Μια πρώτη ματιά από απέναντι. Μια ματιά που διαγράφει πορείες καθημερινές, προς το σχολείο, το χωράφι, το παιχνίδι..Η χαμένη αθωότητα ποτισμένη με τα όνειρά μας.
Όνειρα που τρέχαν αστείρευτα όπως οι βρύσες στο Κεφαλόβρυσο. Ζωοδότρες για ανθρώπους, κτήματα, ζωντανά...
Ζωντανές εικόνες της γιαγιάς, που "θαμμένη" στο μεσιανό μύλο άλεθε τη φτώχια της, ξεχασμένη από όλους. Αναστηλωμένος ο μύλος, αδούλευτος χρόνια, μένει ατάραχος στην άκρη του δρόμου, κατάμονος. Μόνος; Ή μήπως τον συντροφεύουν οι νεράιδες και τα ξωτικά που ζωντάνευαν στα παραμύθια της γιαγιάς Κυρούλας.
Κυρούλες που ξεκινούσαν όρθου βαθέως να φτάσουν στον Αϊ Γιώργη, όταν λειτουργουσε. Τώρα μένει ασάλευτος και τις ξεπροβοδίζει μια - μια στο τελευταίο τους ταξίδι...
Ταξίδια..Πάνω στους χάρτες "Εκδόσεις Λουκοπούλου, Αθήναι" ή στα πολυδιαβασένα βιαβλία της ξύλινης βιβλιοθήκης που φώλιαζε στην πίσω γωνιά του σχολείου. Το μεγάλο πέτρινο κτίριο που κρύβεται πίσω από τα πεύκα. Ντρέπεται να βγει μπροστά, βουβό και άδειο..
Ένα λεπτό και εικοσι πέντε δεύτερα. Μια ζωή σφηνωμένη σε μια χαραμάδα του χρόνου. Και πόσα ακόμα χωρούν! Περπάτημα στον πάγο απ' τον Παλιουριά ως την Κόφτρα, η χαμένη παιδικότητα στα καπνοχώραφα, τα παιχνίδια στις "λάκες", η ξεφούσκωτη μπάλα και η ανεξίτηλη πρασινάδα στα γόνατα, κι άλλα κι άλλα... Πόσες μνήμες ξεπηδούν μέσα από ενα λεπτό και εικοσι πέντε δεύτερα!
Σκυφτός απ' τα χρόνια και τις έγνοιες γυρνά στην Εστία του, συντροφευμένος απ' τα ζωντανά του. Ζωντανές παρουσίες σαν τις θύμησες...