Μ. Αναγνωστάκης, Επιτύμβιον

Πέθανες- κι έγινες και συ: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι
αντιπροέδρων,
Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
προσέφερες.

A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα
Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθώ την ησυχία σου να ταράξω.
(Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θά ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Γιατί Ιστορία...

Αν ο ιστορικός κάθε έθνους έχει καθήκον να πει σε κάθε καιρό την αλήθεια, το καθήκον αυτό γίνεται επιτακτικότερο από κάθε άλλον και από ποτέ άλλοτε στον Έλληνα που συγγράφει σήμερα την ιστορία της ελληνικής επανάστασης, για να δείξει, μέσω των γεγονότων, προς τους ομογενείς και ομοπίστους που έχουν ορμήσει καταφάνερα προς την ελευθερία ποια είναι τα άξια να κατακτηθούν και να επαινεθούν, ποια πρέπει να αποφευχθούν και ποια είναι επιλήψιμα, «γιατί αν κάποτε βρεθούν στην ίδια θέση, να μπορούν, βασιζόμενοι στα προηγούμενα, να κάνουν καλή χρήση των συγχρόνων τους».

Σπυρίδων Τρικούπης, Λονδίνο 1860