Ποιητική

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.

Αναγνωστάκης Μανόλης

Μποτίλιες...

(εξομολόγηση)

Μ' αφορμή ένα απρόσμενο μήνυμα...

Έγραφα - τελευταία συνήθως αντέγραφα - και δεν το κρύβω, είχα μέσα μου μια μικρή αγωνία για το αν θα διαβαστούν τα κείμενά μου. Κάθε ανάρτηση έμοιαζε με μποτίλια που ριχνόταν στον ωκεανό κι εγώ, ένας ναυαγός του διαδικτύου, περίμενα την απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι, όπως και στους ναυαγούς, τέτοιο μήνυμα σπάνια έφτανε... Δυο τρεις φίλοι, που με διαβάζουν και κουβεντιάζουμε τα κείμενα και τίποτε περισσότερο. 

Αυτό που ζητούσα όμως ήταν ο διάλογος, το "Σχόλιο" στο κάτω μέρος της ανάρτησης. Αυτό όμως σπάνια ερχόταν και η απογοήτευση έγινε στο τέλος ...συνήθεια. Η απαιτούμενη ανατροφοδότηση έφτανε σπάνια κι έτσι πολλές ιδέες, πριν καλά καλά σχηματοποιηθούν,  ξανακαταχωνιάζονταν στο μυαλό. Η επιθυμία έκφρασης καταπνιγόταν, οι άλλες υποχρεώσεις κυριαρχούσαν. 

Έτσι το ιστολόγιο εδώ και μήνες ψυχοραγεί. Κάποιες στιγμές μάλιστα σκέφτηκα και να το κλείσω...

Σήμερα όμως είμαι χαρούμενος. Μια φίλη από παλιά , 20 χρόνια πίσω, μου έστειλε ένα μήνυμα που με γέμισε χαρά και μ' έκανε να καταλάβω πως εκεί έξω κάποιος / κάποια, που εγώ ούτε καν μπορώ να φανταστώ, με διαβάζει.

Σ' αυτούς τους άγνωστους αναγνώστες λοιπόν αφιερώνω τα "Μικρά - Προσωπικά", τα δικά μου κείμενα.

Γιάννα σ' ευχαριστώ!

Αφιερωμένο...

"γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας"

 Γ. Νταλάρας,Χ. & Π. Κατσιμίχας:

"Καλωσόρισμα"

Μέσα στα τραγούδια ψάχνω για πατρίδα

Σ' άγνωστα μάτια τα μάτια σου ζητάω

Κι είδα πολλά, μα τίποτα δεν είδa

Σ' άγνωστες πόλεις κοιμάμαι και ξυπνάω

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας

Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας

Καλόν αέρα στα όνειρά σας

Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας

Και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας

Κι είναι ένα παράξενο, παράξενο ταξίδι

Να θέλεις να χαθείς στα όνειρά σου

Κι είναι ένα παράξενο, παράξενο παιχνίδι

να θέλεις να εξηγήσεις την καρδιά σου

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω τρεις φορές

Γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά σας

Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας

Καλόν αέρα στα όνειρά σας

Καλωσορίσατε ξανά με την αγάπη σας

Και τ' αναμμένα φώτα της καρδιάς σας

Το νησί των συναισθημάτων...

..διαβάζω ιστοσελίδες φίλων και ανακαλύπτω διαμαντάκια, όπως αυτό που ο Ν. Χολέβας δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του Τμήματος Αγωγής Υγείας (εδώ)

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν

η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη

και όλα τα άλλα συναισθήματα

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις