Παραμύθι...

Κάποτε ένας ραγιάς πήγε στον πασά για ένα πρόβλημα που είχε :
- Πασά μου, έχω μεγάλο πρόβλημα, δεν χωράμε στο σπίτι. Γυναίκα, παιδιά, πεθερικά δεν γίνεται να βολευτούμε σε μία κάμαρα. Κάνε κάτι σε παρακαλώ και θα σε ευγνωμονώ αιώνια.
- Κότες έχεις στο κοτέτσι σου; ρωτάει ο πασάς.
- Εχω πασά μου, απαντάει ο ραγιάς.
- Τότε βάλε τις κότες μέσα στο σπίτι σου και έλα πάλι σε μία εβδομάδα
- Μα, πασά μου, εδώ δεν χωράμε εμείς, θα χωρέσουμε με τις κότες ;
- Κάνε αυτό που σου λέω.
Τι να κάνει ο ραγιάς, σκέφτηκε αφού το λέει ο πασάς δίκιο θα έχει, βάζει τις κότες στο σπίτι του.
Περνάει μία εβδομάδα και νάτος ο ραγιάς εμφανίζεται πάλι.
- Πασά μου, η κατάσταση έγινε ανυπόφορη, δεν αντέχεται με τίποτα.
- Κατσίκια έχεις στο χωράφι σου ; ρωτάει ο πασάς.
- Εχω πασά μου.
- Τότε βάλε και τα κατσίκια στο σπίτι σου και έλα σε δύο εβδομάδες πάλι.
- Τι να κάνει ο καημένος ο ραγιάς, υπάκουσε ξανά στον πασά του.
Μετά από δύο εβδομάδες, πάλι τα ίδια παράπονα μέχρι που ο πασάς του λέει να βάλει και τα μουλάρια στο σπίτι και να έρθει σε ένα μήνα.
Αφού πέρασε και ο μήνας ο ραγιάς παρουσιάστηκε ξανά στον πασά, έτοιμος να εκραγεί, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά βλέπετε.
- Βγάλε τώρα τις κότες από το σπίτι και έλα την άλλη εβδομάδα.
Μετά από την εβδομάδα εμφανίζεται πάλι ο ραγιάς εμφανώς ανακουφισμένος :
- Πασά μου, να σου φιλήσω τα πόδια, μας έσωσες, πήραμε ανάσα με την σοφή σου απόφαση.

Κι έζησε ο πασάς καλά και ο ραγιάς χειρότερα...

Το τρένο της σοφίας

Αντιγράφω από τα ΝΕΑ του Σαββάτου:

Η σοφία δεν έχει καμία αντιστοιχία με τις γνώσεις ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, σοφία είναι όλα εκείνα που μένουν από τις γνώσεις κάποιου, όταν ο ίδιος αποποιείται όλα αυτά που έχει μάθει.

Ξεκινάμε από ένα σταθμό που ονομάζεται άγνοια. Είναι ο σταθμός, στον οποίο μένουν όλοι εκείνοι που ούτε καν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν και, επομένως, δεν έχουν καμία ανάγκη να μάθουν.

Αν κάποιος αποφασίσει να ανέβει στο τρένο, είναι επειδή κάποιος τού έχει απλώσει το χέρι. Αν ανέβει στο τρένο και ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, θα φτάσει στον τόπο των ερευνητών.

Αν το κάνει καλά και δεν χάσει τον δρόμο του, θα φτάσει και στον επόμενο σταθμό. Τον σταθμό των δασκάλων. Κάποιοι από τους δασκάλους αποφασίζουν να διδάξουν, ενώ ορισμένοι θέλουν να μείνουν μόνοι με τις γνώσεις τους.

Αν ένας δάσκαλος ζήσει πολλά πράγματα για πολλά χρόνια, ίσως καταφέρει να ανέβει ξανά στο τρένο για να φτάσει στον σταθμό της σοφίας, που είναι ο τελευταίος. Είναι ο τόπος όπου ζουν όλοι αυτοί που ούτε καν γνωρίζουν ότι γνωρίζουν. Είναι αστείο, αλλά, αν ρωτήσεις έναν πραγματικά σοφό, θα σου απαντήσει «δεν γνωρίζω αν γνωρίζω», όπως ακριβώς θα σου απαντούσε ένας αδαής.

Ίσως γι΄ αυτό σε αυτή την κοινωνία που ζούμε θεωρούμε αδαείς κάποιους σοφούς και κάποιους αδαείς τούς θεωρούμε σοφούς.